IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τα γεγονότα είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ημιανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Πριν 12 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικώ

     Ελάτε σήμερα να λαϊκίσουμε!  Βεβαίως στην εποχή των ανθρώπων «λαϊκιστής» (ποπουλιστής) χαρακτηρίζεται ο πολιτικός δημαγωγός, ο δημεγέρτης, εκείνος που εκμεταλλεύεται την ευπιστία του λαού, εκείνος που τον παραπλανά και τον εκμαυλίζει. Όπως, λόγου χάριν, ο  Αλκιβιάδης  ή ο  Ανδρόνικος Κομνηνός  ή ο  Περόν  ή ο  Ανδρέας Παπανδρέου .  Στην εποχή      της γλίτσας  ο όρος «λαϊκιστής» δεν αναφέρεται σε  πολιτικούς , αλλά σε  πολίτες  (συχνά στον λαό τον ίδιο). Έτσι για την κυρία  Ντόρα Μπακογιάννη  φερ’ ειπείν (ήτις  αριστεύει  στο εν λόγω άθλημα) ή τον κ.  Καρανίκα  ή τον κ.  Σταύρο Θεοδωράκη ,  λαϊκιστές είσθε εσείς κι εγώ .  Σήμερα λοιπόν      ας λαϊκίσουμε ασυστόλως εσείς κι εγώ . Ο κ.  Πετρόπουλος  για παράδειγμα, που  υπό τας διαταγάς της Τρόικας  βάζει στον  γύψο  μαζί με την κυρία  Αχτσιόγλου  το δικαίωμα στην απεργία, έχει λάβει δάνειο αξίας  900.000  ευρώ. Προφανώς θέλει να κτίσει τέσσερις πρώτες κατοικίες και να του κατασχέσουν τις τρεις, για να σώσει κι αυτός τις τ

   Υπάρχει μια διάχυτη, υπόγεια δυσφορία, διαφορετική από ό,τι τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι τώρα η αγανάκτηση των ξεβολεμένων ή το ρίγος των ευάλωτων. Είναι ένα αίσθημα ντροπής για μια γενική αποτυχία, για την αποδοχή μιας αποτελμάτωσης που προπαγανδίζεται ως ανόρθωση ή και πρόοδος.   Μια κυρία που είχε διαβάσει το άρθρο μου ( εδώ ) για τις εκλογές ηγεσίας της υπό ενοποίηση Κεντροαριστεράς μού είπε ότι συμφωνούσε με τις εκτιμήσεις μου, αλλά, πρόσθεσε με παράπονο, «αφήστε μας και λίγη ελπίδα, κύριε Κούρτοβικ». Αντιφατική στάση; Τόσο μόνο όσο η ζωή. Οι αλήθειες της λογικής δεν μπορούν να σκοτώσουν την ελπίδα. Και ευτυχώς. Όπως είπε ο Νίτσε, μια αλήθεια που επιτίθεται στη ζωή είναι ψεύδος. Η λογική μπορεί να υποδείξει μόνο πού δεν πρέπει να αναζητούμε την ελπίδα και αυτό το νόημα είχε το άρθρο μου. Επομένως η κυρία εκείνη είχε δίκιο. Η πραγματικότητα έχει περισσότερες όψεις από όσες μπορεί να εξερευνήσει η λογική. Ας δούμε, λοιπόν, από μια άλλη σκοπιά αυτό που συμβα

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Το έχω δείξει αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια και εξηγώ το γιατί στο τελευταίο μου βιβλίο που σκιαγράφησε σε ανύποπτη στιγμή την πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά). Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρίες», ή για να είμαι πιο επιεικής «σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου». Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία. Ο νέος «λαϊκισμός» Σε ό,τι αφορά στο «λαϊκισμό» και στις νεότε

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Το έχω δείξει αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια και εξηγώ το γιατί στο τελευταίο μου βιβλίο που σκιαγράφησε σε ανύποπτη στιγμή την πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά). Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρίες», ή για να είμαι πιο επιεικής «σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου». Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία. Ο νέος «λαϊκισμός» Σε ό,τι αφορά στο «λαϊκισμό» και στις ν

' ''...αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμη και οι κυβερνώσες ελίτ εξωτερικεύουν ότι δεν μπορούν άλλο να κυβερνούν χωρίς την επαγγελία «ριζοσπαστικών» αλλαγών, έστω και αν αυτές δεν έχουν άλλη σκοπιμότητα παρά να διαιωνίζουν την παραμονή τους στην εξουσία. ...'' Εάν κάτι εισδύει στον δημόσιο λόγο των τελευταίων ετών, αυτό είναι η καταγγελία των ελίτ από τη μια πλευρά και αυτή του «λαϊκισμού» από την άλλη. Ολες οι πλευρές των από πολλές δεκαετίες κυβερνώντων πολιτικών συστημάτων (Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά) επισείουν σήμερα με υποτιμητική διάθεση, αλλά και ως εφιάλτη, την άνοδο του «λαϊκιστικού ριζοσπαστισμού», από τα δεξιά είτε από τ’ αριστερά. Στον αντίποδα, αναπτύσσεται ραγδαία η συνολική απόρριψη όλων των πρόσφατων πολιτικών συστημάτων. Ωστόσο, όσο το φαινόμενο του «λαϊκισμού» καταγγέλλεται τόσο μεγαλύτερη η απήχησή του, σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και τόσο μεγαλύτερη η «αντισυστημική» διάθεση των αντίστοιχων κοινωνιών. Αυτό αποτυπώνεται ευκρινώς και στη Γαλλία

Υπάρχουν τουλάχιστον δυο τρόποι για να αντιληφθεί κανείς τον εαυτό του, τη ζωή και τον κόσμο, υπάρχει και ένας πιο σύνθετος και καθόλου νεοελληνικός που περιέχει τουλάχιστον δυο αλήθειες μαζί, μπορεί να ισχύουν πολλά ταυτόχρονα, αντιφατικές όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Οι  ουρές των συνταξιούχων στα ΑΤΜ  για το επίδομα δείχνουν κοινωνική ανακούφιση για μια μικρή και αναγκαία βοήθεια για την οποία ο Β. Σόιμπλε τιμωρεί και εκδικείται την κυβέρνηση. Όχι, οι ουρές των συνταξιούχων στα ΑΤΜ δείχνουν την εξαθλίωση ενός λαού που έπεσε θύμα μιας ανίκανης κυβέρνησης που θαύμαζε τον Μαδούρο.  Το  επίδομα  σωστά δόθηκε  στους χαμηλοσυνταξιούχους  παρά την περιπέτεια στην οποία μπήκε η ελληνογερμανική συνεννόηση. Λάθος, θα ήταν καλύτερα αν δινόταν με εισοδηματικά κριτήρια και κατά προτεραιότητα σε ανέργους με παιδιά που είναι οι πιο ευάλωτοι της ελληνικής κοινωνίας.  Ο Δήμαρχος Αθηναίων  Γ. Καμίνης  έχει δίκιο που ζητά την  παραίτηση του Τόσκα  μετά την καταστροφή τριών τρόλει. Μπ

Το είχα γράψει και παλαιότερα: όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματώνεται στη μνημονιακή λογική, τόσο θα αναζητεί ευκαιρίες διαφοροποίησης σε άλλα πεδία, προκειμένου να αφήσει το, κατά την έκφραση του συρμού, «αριστερό αποτύπωμά του» στη διακυβέρνηση της χώρας. Προνομιακό πεδίο για κάτι τέτοιο είναι αυτό που οι παλαιοί κομμουνιστές ονόμαζαν «εποικοδόμημα» - παιδεία, πολιτισμός, ΜΜΕ. Δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα. Δεν είναι. Είναι ένα κόμμα της τριτοκοσμικής κοπής -πτωχοπροδρομικής- αριστεράς, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν το πρώιμο ΠΑΣΟΚ. Εγγενές στοιχείο της πτωχοπροδρομικής αριστεράς είναι ο λαϊκισμός – η πατερναλιστική θεώρηση του λαού ως ενός αδικημένου παιδιού, του οποίου πρέπει να ικανοποιούνται, όσο πιο απρόσκοπτα γίνεται, οι επιθυμίες (από την οικοδόμηση αυθαιρέτων μέχρι την κατάργηση ‘εμποδίων’ στην απόκτηση πτυχίου). Η ευρωπαϊκή αριστερά μεριμνά πρωτίστως για τους οργανωμένους δημόσιους θεσμούς που παρέχουν συλλογικά αγαθά.

​Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο πρόεδρος Δημοκρατίας να παρεμβαίνει ανοιχτά στη Δικαιοσύνη, απαλλάσσοντας υπόδικους πολιτικούς από κατηγορίες για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και αθωώνοντάς τους ουσιαστικά, όπως έγινε πρόσφατα στη γειτονική μας ΠΓΔΜ με τον Γκεόργκι Ιβανόφ. Ούτε έχω ακούσει πρωθυπουργό μιας χώρας να δηλώνει ανοιχτά και επίσημα, όπως έπραξε ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ , ότι έχει διατάξει στελέχη μυστικών υπηρεσιών να εισχωρήσουν σε κέντρα και μηχανισμούς φίλης χώρας (όπως η Ελλάδα) που διαχειρίζονται ένα καυτό ζήτημα όπως το προσφυγικό, ή να υποκινεί με τη ρητορική του υπηκόους της χώρας του να συλλαμβάνουν μετανάστες στα σύνορα. Τόσο ο Μπορίσοφ όσο και ο Ιβανόφ, ανήκουν στην κατηγορία των ηγετών που δεν δίνουν μεγάλη σημασία στους θεσμούς και στους δημοκρατικούς κανόνες άσκησης της εξουσίας. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Το είδος δείχνει να ευδοκιμεί σε χώρες προερχόμενες από το πρώην «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» . Ο Γκρούεφσκι στα Σκόπια