IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 (Photo by Hulton-Deutsch/Hulton-Deutsch Collection/Corbis via Getty Images)  Μικρασιατική Καταστροφή: Αιτίες και ευθύνες. Ο διεθνής παράγοντας και η ελληνική στάση. Το τέλος του Ελληνοτουρκικού πολέμου τον Αύγουστο του 1922 υπήρξε το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε το 1908 στη Θεσσαλονίκη, με την κατάληψη της οθωμανικής εξουσίας από τη νεοτουρκική ακροδεξιά, και οδήγησε στην αιματηρή μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος. Τα θύματα αυτής της διαδικασίας ήταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί (Ελληνες, Αρμένιοι, Ασσυροχαλδαίοι). Κύριος πρωταγωνιστής της τελευταίας φάσης της σύγκρουσης (1919-1922) ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ πασά. Ενας ευφυής εθνικιστής στρατιωτικός, μέλος της ακραίας οργάνωσης «Ενωση και Πρόοδος», που ευθυνόταν για τις Γενοκτονίες που είχαν διαπραχθεί την περίοδο του πολέμου. Μετά την ήττα του Α′ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κεμάλ αποφάσισε να αυτονομηθεί, για να ανατρέψει προς όφελος του τουρκικού εθνικ

Τουρκία: Αποκαλυπτικές συγκρίσεις… Η Τουρκία συστηματικά απαιτεί από ολόκληρο τον κόσμο αυτά ακριβώς που η ίδια περιφρονεί όταν πρόκειται να τα εφαρμόσει μέσα στην Τουρκία. Ο διαρκής αυτός παραλογισμός στην διεθνή πολιτική σκηνή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην διεθνή απομόνωση της Τουρκίας η οποία έχει ήδη πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η Τουρκία δεν ζει μόνη της στον πλανήτη της γης. Ζει μαζί με διακόσιες ακόμα χώρες που έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με αυτήν, αλλά ονειρεύεται την ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που δημιουργήθηκε με αιματηρές επιδρομές σε ξένα εδάφη και κατέρρευσε παταγωδώς δημιουργώντας την σημερινή Τουρκία πάνω σε κατεκτημένα εδάφη άλλων λαών. Θεωρεί ότι «δίκαιο είναι ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Παντουρκισμού», της ιδεολογίας δηλαδή του τουρκικού επεκτατισμού, περιφρονώντας πλήρως όλους τους διεθνείς κανόνες και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει σαν χώρα. Με τα δεδομένα αυτά, η μακροημέρευση της «Τουρκικής Δημοκρατίας» δεν είναι βέβαιο πως θα είναι

Η αρχή του τέλους για την Μικρασιατική Καταστροφή:  Σαν σήμερα το 1922.  Η 13η Αυγούστου 1922 ,είναι μια μέρα που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ήταν η μέρα που άρχισε η ταχεία αντίστροφη μέτρηση για την Μικρασιατική Καταστροφή. Ένας Στρατηγός, ο πρώην Α/ΓΕΣ Κωνσταντίνος Ζιαζιάς μ΄ ένα κείμενό του μας το θυμίζει: Είναι απαραίτητο να αναφερόμαστε και σε γεγονότα που αμαύρωσαν την ιστορία του ΄Εθνους μας ,για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να καταλήγουμε στο γενικό συμπέρασμα ότι πρέπει να βασιζόμαστε πάντοτε στις δικές μας Δυναμεις και να υπάρχει Εθνική Ομόνοια και συννενόηση για να επιτύχουμε τους Εθνικούς μας Στόχους . Η απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, στις 2 Μαΐου 1919, μετά από εντολή του Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου και με άμεσο στόχο την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής από τις αυθαιρεσίες των Τούρκων, σήμανε την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Μιας εκστρατείας που αποτέλεσε την τελευταία προσπάθεια της Ελλάδας για την ενσωμάτωση

Γιατί ηττηθήκαμε το 1974.  Το παρόν άρθρο αποσκοπεί να ερευνήσει (στον περιορισμένο «διαδικτυακό» χώρο) τα αίτια της ήττας του Ελληνισμού κατά την Κυπριακή Τραγωδία και να απομυθοποιήσει τους κατεστημένους μύθους περί της ήττας αυτής. Οι αναλύσεις περί της στρατιωτικής ήττας κατά την Κυπριακή Τραγωδία αναλώνονται σε δύο ερμηνευτικές προσεγγίσεις: πρώτον, αυτή της προδοσίας (οι Ιωαννίδης, Καραμανλής και Κίσινγκερ αποτελούν την «τριανδρία των προδοτών» κατά την προσέγγιση αυτή) και δεύτερον, αυτή των υποθέσεων – εικασιών (οι what if ερωτήσεις περί της εμπλοκής των υποβρυχίων ή της αποστολής της νηοπομπής και ούτω καθ’ εξής). Ως συνέχεια του πρώτου άρθρου περί των αιτιών της ήττας κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία , το άρθρο θα εξετάσει ωμά τι ευθύνεται για το όνειδος της Κύπρου με βάση τα ερμηνευτικά εργαλεία της θεωρίας πολέμου (theory of war). Η στρατηγική υστέρηση της Ελλάδας O πόλεμος δεν αποτελεί παρά το «βασίλειο της τύχης και αβεβαιότητας» με βάση τον μέγ