IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σήμερα θα σας συστήσω τη Γιασμίν. Η Γιασμίν δεν είναι μία τυχαία άστεγη. Είναι η γυναίκα που - τα τελευταία δέκα και πλέον, περίπου, χρόνια - περνάει κάθε μέρα όλη, σχεδόν, την ημέρα της στο μικρό παρκάκι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα δύο αντικριστά κτίρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην καρδιά της Ουάσιγκτον. Χειμώνα-καλοκαίρι, καθισμένη εκεί, στο ίδιο παγκάκι. Ίσως καμιά φορά ξαπλωμένη στο γρασίδι, σκεπασμένη όταν έχει κρύο με μία κουβέρτα, με την οποία την έχουν εφοδιάσει οι υπάλληλοι της Πρόνοιας. Όπως και τους εκατοντάδες άλλους αστέγους, που μπορεί κάποιος - κάνοντας, απλά, μία βόλτα στο κέντρο της αμερικανικής πρωτεύουσας - να τους δει να κατακλύζουν κάθε μικρό και μεγάλο πάρκο. Τη Γιασμίν τη γνώρισα περίπου τρία χρόνια πριν, όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στην Ουάσιγκτον. Την πετύχαινα στο ίδιο σημείο κάθε πρωί και κάθε απόγευμα που έκανα την ίδια διαδρομή περπατώντας από το σπίτι μου για να πάω στα κεντρικά γραφεία του ΔΝΤ. Όποτε

Βουνά ολόκληρα από μετρητά  ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων (!)  συσσωρεύουν στα ταμεία τους οι επιχειρηματικοί κολοσσοί ... την ώρα που η καθεμία από αυτές τις εταιρείες απολύει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, την ίδια ώρα... αποθησαυρίζουν τρομακτικά ποσά μετρητών!   Λεφτά υπάρχουν, αλλά στα... ταμεία των επιχειρήσεων Απροσδόκητες και άγνωστες στο ευρύ κοινό πτυχές παρουσιάζει αυτή η οικονομική κρίση. Το ότι π.χ. οι τράπεζες έχουν μαζέψει κολοσσιαία ποσά χρημάτων υποχρεώνοντας τους ανθρώπους τους στις κυβερνήσεις των χωρών να φορολογούν με μεσαιωνική αγριότητα τα ασθενέστερα και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα προκειμένου να συγκεντρώσουν μέρος των ασύλληπτων χρηματικών ποσών που ουσιαστικά χαρίζουν στους ζάπλουτους τραπεζίτες, είναι πλέον πασίγνωστο. Ελάχιστοι όμως -αναφερόμαστε βεβαίως στους μη μυημένους πολίτες- φαντάζονταν ότι εντελώς αθόρυβα οι γιγαντιαίες επιχειρήσεις του πλανήτη που δεν δραστηριοποιούνται στον χρηματοπιστωτικό τομέα ακολουθούν κι αυτές με

(...) το σύνολο των αμοιβών των εν λόγω συμβούλων του Τ.Χ.Σ. ανέρχεται ετησίως στα 758.000 ευρώ! Με έναν λόγο, σε τρία χρόνια, λιγότεροι από δέκα άνθρωποι θα εισπράξουν το ισόποσο της περικοπής των κατώτερων συντάξεων που επέβαλε το Μνημόνιο 2! Δηλαδή σε τρία χρόνια λιγότεροι από δέκα άνθρωποι θα έχουν φάει 2 εκατομμύρια 355 χιλιάδες ευρώ, όσα περίπου στερήθηκαν για όλη τους τη ζωή 200.000 μικροσυνταξιούχοι. Προφανώς ο Θεός έχει ξεμείνει από κεραυνούς. Αλλοιώς θα είχε πετύχει τον κ. Σαμαρά ή την κυρία Μέρκελ  στο «δόξα πατρί»  - με τόση  αγάπη για την πατρίδα να τους διακατέχει,  κάθε άλλο σημείο πρόσκρουσης του κεραυνού θα αδικούσε  το μεγαλείο τους. (...) «Υπάρχουν τα λεφτά» για αυτούς που επιμελούν ται «της πατρίδας τον χαμό». Η διευθύνουσα σύμβουλος του Τ.Χ.Σ. (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος) κυρία Αναστασία Σακελλαρίου αμείβεται με 17.900 € τον μήνα, ήτοι με 215.000 € και κάτι ψιλά κατ’ έτος. Η κυρία Αναστασία Σακελλαρίου ήταν για πολλά

  (1) Οι τραπεζίτες παχαίνουν όταν... πεινούν οι άλλοι!  Έξω φρενών με τους τραπεζίτες ήταν η μετριοπαθέστατη κεντροαριστερή εφημερίδα του Λονδίνου «Ιντιπέντεντ» και το έδειχνε από την πρώτη της κιόλας σελίδα. Στο στόχαστρο της εφημερίδας βρέθηκε η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs . «Η Goldman παχαίνει με την παγκόσμια πείνα» ήταν ο ευρηματικός τίτλος. «Οι τραπεζίτες της Goldman πλουτίζουν στοιχηματίζοντας στις τιμές των τροφίμων καθώς εκατομμύρια λιμοκτονούν », ήταν ο πιο επεξηγηματικός τίτλος της στη δεύτερη σελίδα. Σε διάστημα ελάχιστων ημερών υπήρξαν τρεις ειδήσεις γύρω από την Goldman Sachs μ ε ιδιαίτερη σημασία, τόσο ουσιαστική όσο και συμβολική, οι οποίες συμπύκνωναν τους δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ζει αφενός η ανθρωπότητα και αφετέρου το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η πρώτη είδηση   ήταν ότι η Goldman Sachs κέρδισε στη διάρκεια του 2012 περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια παίζοντας ανενδοίαστα κερδοσκοπικά παιχν

(...) Αυτό το 0,6% λοιπόν κατέχει συνολικά περιουσία αξίας 87,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία αντιστοιχεί στο 39,3% του παγκόσμιου πλούτου! ... Σε καμιά εποχή της ανθρωπότητας η ανισοκατανομή των εισοδημάτων δεν ήταν τόσο μεγάλη, τόσο απερίγραπτα κραυγαλέα. (...) Το φτωχότερο 70% του πληθυσμού της Γης κατέχει το 3,3% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το πλουσιότερο 0,6% κατέχει το 40% του πλούτου αυτού Αιώνιο το ερώτημα, με διαρκώς διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε εποχή, ακόμη και κάθε χρόνο:  Πόσοι είναι οι πλούσιοι; Πόσοι οι φτωχοί; Πόσο πλούσιοι είναι οι πλούσιοι και πόσο φτωχοί οι φτωχοί; Πάντα κινεί το ενδιαφέρον αυτό το θέμα και η έκθεση για τον Παγκόσμιο Πλούτο του 2012 της ελβετικής τράπεζας Κρφντί Σουίς μάς δίνει τις τρέχουσες απαντήσεις.  Ας αρχίσουμε από την κορυφή της πυραμίδας.  Πόσοι είναι λοιπόν αυτοί που έχουν προσωπική περιουσία πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια σε όλον τον κόσμο; Είναι 29 εκατομμύρια άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί στο 0,6%

«Φορολογικός παράδεισος» φαίνεται πως είναι για αρκετούς επιχειρηματίες η Ελλάδα με τον φορολογικό νόμο να τους επιτρέπει να παρουσιάζουν εισοδήματα «αναξιοπαθούντων κεφαλαιοκρατών» . Το περιοδικό Unfollow, σε ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, δημοσιεύει ενδεικτικά τα εκκαθαριστικά σημειώματα τεσσάρων μεγάλων επιχειρηματιών τα οποία έχει στην κατοχή του. Ειδικότερα: Ο βιομήχανος Νικόλαος Μάνεσης έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 30.714, 52 ευρώ. Ο επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.870, 11 ευρώ. Ο εφοπλιστής και μιντιάρχης Ιωάννης Αλαφούζος έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.160, 40 ευρώ. Ο τραπεζίτης Ανδρέας Βγενόπουλος έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 18.217, 41 ευρώ. Όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ του περιοδικού, ο νόμος, «και ο παλιός και ο καινούργιος και κάθε «μεταρρύθμιση» που παρουσιάζεται ως λύση», δίνει τη δυνατότητα στους επιχειρηματίες να παρουσιάζουν χαμηλά εισοδήματα και όχι τα πραγμ

(...) Ο βασικός λόγος που οι πλούσιοι πληρώνουν τόσο λίγα είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους προέρχεται από κέρδη κεφαλαίου, που φορολογούνται με μάξιμουμ συντελεστή 15% – πολύ κάτω από τον μέγιστο συντελεστή για μισθούς και μεροκάματα.  Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί τα κέρδη κεφαλαίου  –εκ των οποίων τα τρία τέταρτα πηγαίνουν στο πλουσιότερο 1%–  δικαιούνται τέτοιας ειδικής μεταχείρισης. (...) Συνέβησαν πολλά προεκλογικώς στις ΗΠΑ, αλλά εγώ απόλαυσα κυρίως το ξεγύμνωμα των απόψεων του Μιτ Ρόμνεϊ. Χορεύοντας τον χορό των επτά πέπλων, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό αξίωμα ξεγυμνώθηκε στο ζήτημα των φόρων – των δικών του φόρων. Αν και η δημοσιοποίηση των φορολογικών δηλώσεων είναι συνήθης πρακτική για όλους τους πολιτικούς στις ΗΠΑ, ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν την ακολούθησε ποτέ, και μάλιστα προσπάθησε να μπλοκάρει το όλο θέμα. Ομως εξαναγκάστηκε σε ένα τελετουργικό «στριπτίζ» όταν ομολόγησε ότι πιθανότατα πληρώνει μόλις το 15% των εισοδημάτω

(...) many of the very rich expect a level of deference that the rest of us never experience and are deeply distressed when they don’t get the special treatment they consider their birthright; (...) “Let me tell you about the very rich. They are different from you and me.” S o wrote F. Scott Fitzgerald — and he didn’t just mean that they have more money. What he meant instead, at least in part, was that many of the very rich expect a level of deference that the rest of us never experience and are deeply distressed when they don’t get the special treatment they consider their birthright; their wealth “makes them soft where we are hard.” And because money talks, this softness — call it the pathos of the plutocrats — has become a major factor in America’s political life.  It’s no secret that, at this point, many of America’s richest men — including some former Obama supporters — hate, just hate, President Obama. Why? Well, according to them, it’s because he “ demoniz

« Die Zeit»: Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω στην Ελλάδα της κρίσης ... Στη φυγή «των εχόντων» αναφέρεται άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Στη φυγή των κεφαλαίων των «εχόντων» στην Ελλάδα αναφέρεται η γερμανική εφημερίδα «Die Zeit». Ο αρθρογράφος ξεκινάει με τη συνάντησή του με γνωστό έλληνα εφοπλιστή σε καφετέρια του Πειραιά, στο λιμάνι. Ο συνομιλητής του θέλει να παραμείνει ανώνυμος για να «προστατευθεί» και από την εφορία, όπως παρατηρεί ο δημοσιογράφος: « Ο Πειραιάς είναι το λιμάνι... όπου δένουν πλοία, τα οποία ανήκουν σε Έλληνες, αλλά δεν είναι δηλωμένα στην Ελλάδα. Εδώ ατενίζουν τη θάλασσα οι έλληνες εφοπλιστές, που δεν μπορεί να τους εντοπίσει η εφορία. Στον Πειραιά ζουν πολλοί, που μπορούν ανά πάσα ώρα να γυρίσουν την πλάτη στη χώρα τους » γράφει. « Έχω τους λογαριασμούς μου στο εξωτερικό », λέει ο εφοπλιστής με τον οποίο συνομιλεί ο αρθρογράφος. « Εδώ έχω μόνο την πιστωτική μου κάρτα και λίγα μετρητά για καθημερινή χρήση ». Ερωτώμενος αν ετοιμάζεται για την