IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Οι φωτιές στα δάση ξεκινούν από την πλατεία Συντάγματος. Για να μην καταστρέφονται τα δάση μας από τις πυρκαγιές χρειαζόμαστε ανθρώπους μέσα σ’ αυτά, δεν χρειαζόμαστε πυροσβεστικά αεροπλάνα! Μπροστά στις αδηφάγες φλόγες που τα τελευταία χρόνια καταστρέφουν αδιακρίτως κάθε καλοκαίρι τα δασικά οικοσυστήματα της χώρας, ο δημόσιος διάλογος παραμένει ανούσιος, επιδεικτικά αντιεπιστημονικός, εξόχως παραπλανητικός και κυρίως αφελής! ’ Χρειαζόμαστε περισσότερα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και περισσότερους άντρες στην Πυροσβεστική Υπηρεσία’, ισχυρίζονται οι «ειδήμονες» των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων και συνεπικουρεί προς την κατεύθυνση αυτή και μια μερίδα πολιτικών. Η ανεπιτήδευτη πραγματικότητα όμως απέχει παρασάγγας από αυτή την εντελώς εσφαλμένη και ατεκμηρίωτη επιχειρηματολογία, η οποία προωθείται τεχνηέντως προς τους πολίτες προκειμένου εκείνοι, ως καταναλωτές ψευδών ειδήσεων, να μεταβολίσουν την εσφαλμένη πληροφόρηση σε επιτακτική προσταγή κατασπατάλησης των κρα

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ του “υβριδικού πολέμου” απαιτεί άμεσα ένα εθνικό δίκτυο επιτήρησης με UAV / DRONES.   Χωρίς επιτήρηση δασικών περιοχών από drones, όσα εναέρια μέσα και αν αγοραστούν, ο υβριδικός πόλεμος εναντίον της Ελλάδας θα έχει τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα. Επειδή οι δασικές πυρκαγιές έχουν εξελιχθεί σε μορφή υβριδικού πολέμου εναντίον της Ελλάδας και αυτό είναι κάτι που πλέον δεν μπορεί να μην επισημανθεί ανοικτά και στοιχειοθετημένα , αλλά κι επειδή αυτός ο πόλεμος τελικά πέρα από την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή που έχει επιφέρει, έχει τελικά και κόστος σε ανθρώπινες ζωές μετά την χθεσινή τραγική εξέλιξη της συντριβής του πυροσβεστικού αεροπλάνου CL-215 και της απώλειας των δύο ιπταμένων που το πετούσαν, το DP αναγκάζεται να επανέλθει στο κρίσιμο ζήτημα της ευρείας και μαζικής χρήσης μη επανδρωμένων αεροχημάτων (drones) για σκοπούς αστυνόμευσης και για σκοπούς πρόληψης. Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη Δεν είναι η πρώτη φορά που το DP αναφέρετα

 Μας αρέσει να τρέχουμε για τον περιορισμό των καταστροφών και όχι για την αποτελεσματική πρόβλεψη και ανάσχεση του κακού. Η Ελλάς εν καμίνω: Για άλλη μία φορά Επιμηθείς. Οι συνετοί προσπαθούν να αποτρέψουν τα δυσάρεστα γεγονότα, ενώ οι γενναίοι τα αντιμετωπίζουν όταν αυτά συμβούν” . Οι εικόνες από την φλεγόμενη Ελλάδα μόνο απογοήτευση σκορπούν. Για μία άλλη φορά η Φωτιά φαίνεται να μην υπακούει στον προγραμματισμό του Υπουργείου Πολιτικής Προστασίας και επιτελεί το καταστρεπτικό της έργο. Οι ειδικοί μάς διαβεβαιώνουν πως προέχει η προστασία της ανθρώπινης ζωής κι αυτό θα προβάλουν ως μέγιστο επίτευγμα, όταν θα έλθει η ώρα του απολογισμού . Θα χυθούν πολλά δάκρυα για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα καμένα δέντρα, τις πληγές του τουρισμού μας και για τον πόνο των ανθρώπων που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται και τη ζωή τους να γυρίζει ανάποδα. Μετά θα ακολουθήσουν οι υποσχέσεις για οικονομική στήριξη των πληγέντων και οι διαβεβαιώσεις πως το κράτος θα είναι πάντα αρωγός

«Ανάκλιντρα στη θάλασσα». Η ζητούμενη, αναγκαία διόρθωση του ελληνικού τουρισμού.  Οι φωτογραφίες με το διαβόητο –πλέον– μπιτς μπαρ της Ρόδου με τα θαλάσσια ανάκλιντρα και τον σερβιτόρο μέσα στη θάλασσα, άνοιξαν κάπως ετερόδοξα την συζήτηση για το τουριστικό μοντέλο και προφίλ της χώρας μας. Κακώς, η συζήτηση επικεντρώθηκε στα εργασιακά δικαιώματα και τις απολαβές του εργαζόμενου. Τ ο πρόβλημα , ωστόσο, με την συγκεκριμένη περίπτωση, αφού εξ άλλου αποδείχθηκε ότι ο εργαζόμενος αμείβεται ικανοποιητικά για μια εποχιακή εργασία, είναι ευρύτερο: αυθαιρεσίας, βλαπτικών ως προς το τοπίο και το περιβάλλον παρεμβάσεων, κουλτούρας και ευρύτερου προφίλ που προβάλουν τέτοιες ενέργειας προς τα έξω. Και βέβαια, ανακεφαλαιώνοντας, της ανισόρροπης ανάπτυξης που δημιουργείται στη χώρα μας από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, παράγοντας που ενθαρρύνει όλα τα παραπάνω. “η τουριστική μονοκαλλιέργεια, το γεγονός ότι ο ελληνικός τουρισμός ακολουθεί νοοτροπίες "φαρ ουέστ", μηδεν

  Οι μισές από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου χάνουν το νερό τους. Ποιες ελληνικές βρίσκονται «στο κόκκινο». Πάνω από το 50% των μεγαλύτερων λιμνών του κόσμου χάνουν νερό, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, με τους βασικούς λόγους του συγκεκριμένου φαινομένου να είναι η αύξηση της θερμοκρασίας, η μη βιώσιμη ανθρώπινη κατανάλωση και η καθίζηση. Ερευνητές από το Ινστιτούτο CIRES του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας, το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης στη Γαλλία και το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας KAUST στη Σαουδική Αραβία δημιούργησαν μια τεχνική για τη μέτρηση των μεταβολών της στάθμης του νερού σε σχεδόν 2.000 από τις μεγαλύτερες λίμνες, φυσικές και τεχνητές, του κόσμου, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 95% της συνολικής αποθήκευσης νερού στις λίμνες της Γης. Ανάμεσα σε αυτές, μελέτησαν και ελληνικές, στις οποίες εντοπίζουν τάση ξήρανσης: τις Πρέσπες, την τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου και την τεχνητή λίμνη των Κρεμ

  Γιατί σκοτώνουν τα λιοντάρια;   Ο Λουνκίτο, το γηραιότερο άγριο αρσενικό λιοντάρι του κόσμου, πέθανε στις 11 Μαΐου σε ηλικία 19 ετών. Ήταν σύμβολο ανθεκτικότητας και συνύπαρξης και έζησε στη σαβάνα της Κένυα, με τα μέλη της οργάνωσης Οι Φύλακες των Λιονταριών να τον αποχαιρετούν λέγοντας ότι «χαιρετίζουμε και αποδίδουμε τον σεβασμό μας σε ένα λιοντάρι του οποίου οι δεξιότητες επιβίωσης όχι μόνο έχουν ξεπεράσει κάθε δυνατό επίπεδο, αλλά θα παραμείνουν απαράμιλλες για τα επόμενα χρόνια». Σύμφωνα με κενυατικές πηγές, ο Λουνκίτο σκοτώθηκε με λόγχες από Μασάι κτηνοτρόφους αφού διείσδυσε σε ένα μαντρί κοντά στο πάρκο Αμποσέλι, στη Νότια Κένυα, καθώς λόγω της ηλικίας του δυσκολευόταν να βρει τροφή και τα εκτρεφόμενα ζώα είναι εύκολο θήραμα. Το 2021 η κενυατική υπηρεσία προστασίας της φύσης παρουσίαζε τον Λουνκίτο ως έναν «θρυλικό πολεμιστή των αιλουροειδών», που υπερασπίστηκε την περιοχή του επί μία δεκαετία, συμπληρώνοντας ότι «με βαριά καρδιά μοιραζόμαστε την είδηση του θανάτου του Λουνκί

  Οι  λιγότερο   εμφανείς  διαστάσεις  των καταστρεπτικών σεισμών  στην  Τουρκία:  οι  ασθένειες  και  το περιβάλλον. Του Αλκη Καλλιαντζίδη , Οικονομολόγου, alkis@kalkis.eu , www.kalkis.eu Πολύς λόγος γίνεται τελευταία εν Ελλάδι, πάντα με μια ηττοπαθή προσέγγιση από τους ψοφοδεείς , για την σχετική έως απόλυτη ηρεμία στο Αιγαίο . Με την έννοια ότι δεν παραβιάζουν οι Τούρκοι κατά εκατοντάδες τον εναέριο ή θαλάσσιο χώρο μας. Τι συνέβη ; Προσχώρησαν ξαφνικά στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας . Όχι φυσικά . Απλά έφαγαν το χαστούκι μεγατόνων των πρόσφατων σεισμών που, οι πιστεύοντες στην Μεταφυσική , θα απέδιδαν στην «Θεία Δίκη» . Είναι σαστισμένοι ακόμα και « ηρέμησαν» λίγο επί του παρόντος , μέχρι να ξαναθυμηθούν τον πολεμοχαρή και πλιατσικατζίδικο εαυτό τους . Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο γράφων υπενθυμίζει στους αναγνώστες του ένα άρθρο του που δημοσίευσαν οι ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ στις 3-4-2018 με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Ποιος θα σταματήσει την Τουρκία ; Μήπως η διολίσθησ

  Το φάντασμα του Le Corbusier. Από την ουτοπία των πρωτοποριών στο αστικό χάος του σήμερα. Δεν υπάρχει ίσως κανένα άλλο στοιχείο της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας, που να θέτει περισσότερο σε κρίση το περίφημο ευρωπαϊκό αφήγημα από το πολεοδομικό χάος και την οικιστική ασχήμια των πόλεών μας. Όχι γιατί είναι το πιο σοβαρό από όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, ιδίως σε αυτή την ταραγμένη και ασταθή περίοδο, αλλά γιατί είναι το πιο επίμονα ενοχλητικό, αυτό που βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε μας κίνηση, που μας δηλητηριάζει αισθητικά και ψυχικά, όσο κι αν το έχουμε συνηθίσει ή υποκρινόμαστε, κάποιοι, ότι έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Αρκεί να αναλογιστούμε το αισθητικό σοκ που βιώνει ένας Έλληνας την πρώτη φορά που επισκέπτεται μια ευρωπαϊκή πόλη ή το αντίστοιχο που βιώνει ένας πολίτης ευρωπαϊκής χώρας, όταν αντικρύζει για πρώτη φορά ελληνική πόλη – ιδίως αν αυτή είναι η πρωτεύουσα. Ο πρώτος, φθάνοντας επιτέλους στα ιερά χώματα του ορθολογισμού και της τεχνικής προ