Ζούμε την ολοκλήρωση της ήττας του χριστιανισμού; Μία μακρά πορεία υστέρησης που ξεκινάει από την Αναγέννηση.
'' (...) Η ηγεσία της εκκλησίας, οι επίσκοποι, μην μπορώντας να καθοδηγήσουν και ακόμα περισσότερο αυτολογοκρινόμενοι μπροστά στον φόβο των φανατικών ζηλωτών και ορισμένες φορές πρωτοστατώντας φάνηκε ότι λειτουργούν αμυντικά. Δεν είδαμε νηφαλιότητα και κατανόηση του γεγονότος της πανδημίας. Έτσι οι άσπρες μπλούζες των ιατρών φανταζόμουν ότι είναι το αξιόπιστο πλέον ιερατείο. Ιερατείο μάλιστα που κατέχει το προτέρημα της γνώσης, της καρτερίας και της αποφασιστικότητας. Το ράσο έμεινε στο περιθώριο. (...) Η δύση και εμείς εδώ με ποιες αξίες θα αντιμετωπίσουμε τα κρίσιμα ζητήματα που έρχονται στην επιφάνεια όταν ότι έχει μείνει από τον χριστιανισμό είναι η άρνηση των διακρίσεων αλλά στην νομικίστικη έκφραση της, ως ατομικά δικαιώματα; Η εκκλησία ως ΜΚΟ πλέον φαίνεται σαν να ωθείται να αυτοπεριοριστεί στα δικαιώματά της αφού δεν μπορεί να εμπνεύσει σε δύσκολους καιρούς . Για όσους δεν έχουμε περιπέσει σε έναν αφελή αντικληρικαλισμό είναι μια μεγάλη απογοήτευση.(...)'