IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ανόητοι εγκέφαλοι ή ανεγκέφαλες νοήσεις;  Ο Ανδρέας Παπανικολάου μας μιλά για τα αδιέξοδα  του μεταφυσικού δυϊσμού Οι «Μηχανές του Νου» έχουν τη χαρά να φιλοξενούν, σήμερα, έναν μεγάλο Ελληνα επιστήμονα, τον διεθνούς φήμης νευροψυχολόγο Ανδρέα Κ. Παπανικολάου. Στην αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε αποκαλύπτει τις «αιρετικές» νευροεπι-στημονικές και νευροφιλοσοφικές απόψεις του σχετικά με τις αυθαίρετες δυϊστικές δοξασίες για τον απόλυτο διαχωρισμό του νου από τον εγκέφαλό μας Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία από τις εκδ. Παρισιάνου δύο σημαντικών βιβλίων του Ανδρέα Παπανικολάου, ενός διεθνώς αναγνωρισμένου εγχειριδίου για τη «Λειτουργική Νευροαπεικόνιση» και μιας συλλογής δοκιμίων με τίτλο «Εντός και επέκεινα της Νευροεπιστήμης» (βλ. ειδικό Πλαίσιο), ζητήσαμε από τον συγγραφέα τους να μας ξεναγήσει ο ίδιος στα κρίσιμα επιστημονικά διακυβεύματα και στα δυσαπάντητα φιλοσοφικά ερωτήματα που διερευνά σε αυτά τα βιβλία. Σε μια εποχή που η μονόδρομη και συχνά

 Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επιτυχίες των παιδιών είναι το απόλυτο τοτέμ της ελληνικής οικογένειας. Εκεί προσκυνάει, εκεί ελπίζει, εκεί πιστεύει. Αν πραγματοποιούταν μια έρευνα που θα έθετε στους Έλληνες γονείς την ερώτηση «επιτυχία ή ευτυχία είναι αυτό που θέλετε για τα παιδιά σας;», η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε, χωρίς δεύτερη σκέψη, «την ευτυχία τους, εννοείται». Κάποιοι πιθανόν να απαντούσαν: «μα η επιτυχία βοηθάει στην ευτυχία, άρα και τα δύο». Κανείς όμως δεν θα απαντούσε σκέτο «επιτυχία». Το συμπέρασμα λοιπόν της έρευνας θα ήταν ότι οι Έλληνες γονείς αισθάνονται ως πρώτη τους επιθυμία την ευτυχία των παιδιών τους και μετά έρχεται η επιτυχία τους. Προσωπικά όμως θα είχα εντελώς διαφορετική άποψη: θα θεωρούσα την έρευνα άκυρη και ένα τέτοιο συμπέρασμα ψευδές. Ψευδές, όχι γιατί οι γονείς θα απαντούσαν ηθελημένα ψέματα αλλά γιατί έχουν μια ψευδή ιδέα όσον αφορά τις προσδοκίες που έχουν από τα παιδιά τους. Άλλα όνειρα έχουν για τα παιδιά τους και άλλα θέλουν να πιστεύ

«Από καιρό σε καιρό ξαναδιαβάζω Ντίκενς, έναν συγγραφέα που κατείχε πάντα κεντρική θέση στο δικό μου πάνθεον των λογοτεχνών. Πρόσφατα το μάτι μου έπεσε πάλι σ’ ένα εκπληκτικό απόσπασμα από την Ιστορία δύο πόλεων: “Επειδή, καθώς φτάνω όλο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά στο τέλος, ανακαλύπτω πως πορεύομαι σε κύκλο, πλησιάζοντας ολοένα πιο κοντά στην αρχή. Μοιάζει να είναι ένας τρόπος εξομάλυνσης και προετοιμασίας του δρόμου. Την καρδιά μου αγγίζουν τώρα πολλές αναμνήσεις που είχαν από πολύ καιρό αποκοιμηθεί”. Με συγκινεί πάρα πολύ αυτό το απόσπασμα: Πραγματικά, καθώς πλησιάζω στο τέλος, ανακαλύπτω πως πορεύομαι σε κύκλο, πλησιάζοντας ολοένα πιο κοντά στην αρχή. Οι αναμνήσεις των θεραπευόμενων πυροδοτούν τώρα συχνότερα τις δικές μου, η δουλειά που κάνω μαζί τους προς το δικό τους μέλλον προσκαλεί και ανακινεί το δικό μου παρελθόν και διαπιστώνω πως επισκέπτομαι ξανά την ιστορία μου». Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το νέο  -και όπως ο ίδιος αναγγέλλει- τελευταίο αυτοβιογρα

  Auguste Rodin :'' The scream''  Ψυχαναλυτικές συνιστώσες – Φιλοσοφικές αναγνώσεις    Εθνικό Συμπόσιο:   Οργάνωση: SDMed Observation, Planning and Eco–Innovation ECHOPOLIS 2017 & ECHOCitizen Campaigne Action Στις 26 Απριλίου είναι η μέρα κατά του θορύβου. Εντάξει. Αλλά τι είναι ο θόρυβος; Ή μάλλον, ποιος τον ορίζει; Ο θόρυβος, λέει ο Attali, είναι απουσία νοήματος αλλά και δυνατότητα κάθε νοήματος. Και μ’ αυτήν την έννοια, συνεχίζει, αν η κατάχρηση της ζωής είναι ο θάνατος (η «jouissance», θα έλεγε ο Lacan, ως θανατηφόρα δυνατότητα) τότε ο θόρυβος είναι ζωή. Δηλαδή, θα λέγαμε για τον θόρυβο, όπως, άλλωστε, και για κάθε πράγμα ότι είναι θέμα νοήματος. Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό την σονάτα «4΄33΄΄»  του Cage ή τα διαστήματα σιωπής στην μουσική του Berg. Ότι, δηλαδή, αντίστοιχο συμβαίνει στην «Λευκή σελίδα» του Mallarmé ή στο «Λευκό» και «Μαύρο τετράγωνο» του Malevich. Αλλά, νόημα σημαίνει συναισθηματική επένδυση. Το νόημα