IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Πριν από πέντε χρόνια, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, ξεκίνησε μια ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ της Μόσχας και της Δύσης. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια ήδη ώριμη κατάσταση, πριν από αυτά τα γεγονότα, που απλώς εκδηλώθηκε μετά την “ρωσική άνοιξη”. Η πιο ορατή μορφή της σύγκρουσης είναι ο πόλεμος των κυρώσεων, αλλά στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η γεωπολιτική και ακόμη η πολιτισμική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Τι έχουν δείξει, λοιπόν, τα τελευταία πέντε χρόνια; Αμέσως μετά την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, επιβλήθηκε μια σειρά κυρώσεων κατά της Ρωσίας από τη Δύση -εναντίον πολλών στρατιωτικών και πολιτικών και οικονομικών προσώπων. Στη συνέχεια επιβλήθηκαν οι ρωσικές αντί-κυρώσεις, κατόπιν οι δυτικές συμπληρώθηκαν και επεκτάθηκαν – και μέχρι τώρα έχουν γίνει ένα σταθερό υπόβαθρο των σχέσεών μας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αρχικά, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έτρεφαν την ελπίδα ότι η περίοδος της αντιπαράθεσης δεν θα ήταν μεγάλη: ο ένας ή ο άλλος θ

   Battle of Poltava Ο Θουκυδίδης υπήρξε ίσως ο σημαντικότερος αρχαίος Έλληνας ιστορικός. Τα έργο του έχει ως αντικείμενο τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, την εμφύλια σύρραξη Αθήνας και Σπάρτης. Ο συγγραφέας απευθύνεται και στους αναγνώστες τον μελλοντικών γενιών, λέγοντας ότι η εξιστόρησή του θα τους οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα, με τα οποία θα κατανοήσουν και τα γεγονότα της δικής τους εποχής. Ο Θουκυδίδης αρχίζει την διήγησή του Πελοποννησιακού Πολέμου από τους προϊστορικούς χρόνους της Ελλάδας και όχι από το ξέσπασμα των εχθροπραξιών. Αυτό δεν το κάνει βέβαια για να γράψει όσες περισσότερες σελίδες γίνεται και να γεμίσει το βιβλίο του. Απώτερος σκοπός του είναι να καταδείξει ότι κάθε ιστορικό γεγονός έχει τις ρίζες του πολύ πίσω στο παρελθόν. Αυτός ο κανόνας ισχύει φυσικά και για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας. Μέχρι τον 18ο αιώνα, οι Δυτικοευρωπαίοι έβλεπαν την Ρωσία με περιφρόνηση. Γνώριζαν ότι επρόκειτο για μια τεράστια χώρα με εκατομμύρια κατοίκους αλλά δεν την υπολόγ

  Στις 28 Ιουνίου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε να παρατείνει τις οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία, μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2018. Αυτές οι κυρώσεις πρώτον περιορίζουν την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές της ΕΕ για τους μεγάλους ρωσικούς κρατικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις ενεργειακές και αμυντικές εταιρείες, δεύτερον απαγορεύουν τόσο την εξαγωγή όσο και την εισαγωγή όπλων, τρίτον απαγορεύουν τις εξαγωγές αγαθών διπλής χρήσης για στρατιωτικούς σκοπούς στη Ρωσία και τέταρτον περιορίζουν την πρόσβαση της Ρωσίας σε συγκεκριμένες ευαίσθητες τεχνολογίες και υπηρεσίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή και την έρευνα πετρελαίου. Όπως αναμενόταν, η Ρωσία απαντά στην απόφαση της ΕΕ με την επιβολή δικών της κυρώσεων. Αυτές περιλαμβάνουν ταξιδιωτικές απαγορεύσεις σε μια λίστα 89 πολιτικών της ΕΕ και στρατιωτικών ηγετών καθώς επίσης και το μπλοκάρισμα των εισαγωγών επιλεγμένων κατηγοριών προϊόντων αγροτικών τροφίμων από την ΕΕ και άλλες χώρες π

Την τελευταία διετία, η Ρωσία δείχνει πως είναι ιδιαίτερα ικανή στο να εκμεταλλεύεται την αμερικανική στρατηγική κακοφωνία στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι γνωστό πως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το ζητούμενο για τη σοβιετική Ρωσία ήταν ο γεωπολιτικός και ιδεολογικός έλεγχος σημαντικών περιοχών στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο. Σήμερα, το ρωσικό ενδιαφέρον εστιάζει γεωοικονομικά και αφορά τον σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο της Ενέργειας προς την Ευρώπη. Ο στόχος αυτός είναι ζωτικός για τη Ρωσία, καθώς το ακριβό ρωσικό αέριο δεν είναι ανταγωνιστικό προς πώληση σε άλλες σημαντικές αγορές. Η αγορά της Βόρειας Αμερικής είναι πλέον πολύ περισσότερο από αυτάρκης, ενώ κάθε σκέψη για κατασκευή αγωγού που θα συνδέει τα ενεργειακά πεδία της Ρωσίας με τα βιομηχανικά κέντρα της Κίνας έχει παγώσει, διότι οι Ρώσοι δεν μπορούν να δώσουν φυσικό αέριο στις τιμές που η Κίνα επιθυμεί να αγοράσει. Το γεωοικονομικό παίγνιο της Μόσχας Στη Βόρεια Ευρώπη,

Σε επίπεδο διμερών σχέσεων και ειδικότερα την ενεργειακή συνεργασία η Γερμανία και η Ιταλία θα ήθελαν να είχαν αρθεί χθες οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και την εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία πριν από δύο χρόνια. Στην πράξη ακολουθούν εθνική πολιτική το μεν Βερολίνο με την προώθηση της κατασκευής του υποθαλάσσιου αγωγού Φυσικού Αερίου Northstream-2 και τον Πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρέντσι να δηλώνει ότι επείγεται γιά την εξομάλυνση των σχέσεων με την Μόσχα. Χθες η επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε Φεντερίκα Μογκερίνι προανήγγειλε την παράταση των κυρώσεων μετά την ημερομηνία λήξης τους, τον προσεχή Ιούλιο, με το επιχείρημα ότι δεν έχει ικανοποιηθεί η απαίτηση των Συνόδων Κορυφής της Ε.Ε που θέτουν την πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας Ειρήνευσης του Μινσκ ως προαπαιτούμενο. Η αλήθεια είναι δυστυχώς πιο σκληρή, η Ε.Ε. των «28» δεν έχει πολιτική απέναντι στην Ρωσία, δεν έχει καν αξιοποιήσει την σύγκλιση-συνεργασία Ουάσιγκ

Από τότε που η Ευρώπη επέβαλε κυρώσεις στην Ρωσία [1] για την εισβολή της στην Ουκρανία, η Μόσχα είχε μεγάλες ελπίδες να τις αντιμετωπίσει μέσω της ενίσχυσης της συμμαχίας της με την Κίνα στην ενέργεια, την άμυνα, το εμπόριο γεωργικών προϊόντων και τις επενδύσεις. Αυτές οι συνεργασίες θα αντιστάθμιζαν την απώλεια των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών και των εισαγωγών τροφίμων από βασικές ευρωπαϊκές χώρες, μειώνοντας τις επιπτώσεις των κυρώσεων, και θα είχαν επίσης δείξει στην Δύση πόσο εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί. Δυστυχώς για την Μόσχα, αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει. Η Ρωσία, παρά τις προσπάθειές της, δεν ήταν σε θέση να ενισχύσει επαρκώς το εμπόριο και τις επενδύσεις με την Κίνα [2] μεταξύ άλλων στις βιομηχανίες των υδρογονανθράκων, των πυρηνικών και της άμυνας. Σίγουρα, η Ρωσία έχει κάνει πολλές συμφωνίες με την Κίνα, οι οποίες, όταν εφαρμοστούν, θα μπορούσαν να απογειώσουν το εμπόριο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Αλλά η κατασκευή των δύο αγωγών φυσικού αερίου –το