IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Του δημοσιογράφου και συγγενή του Ερντογάν, Αχμέτ Χακάν Τζοσκούν Ο τούρκος δημοσιογράφος Αχμέτ Χακάν Τζοσκούν με δύο πρόσφατα άρθρα του στη ‘Χουριέτ’, συνοψίζει  αρκετά καθαρά την κατάσταση και τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες.  Το πρώτο έχει τίτλο «Ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο Γκιούλ» και δημοσιεύτηκε στις 3 Ιανουαρίου και το δεύτερο έχει τίτλο «Θα έκανα αυτές τις 10 ερωτήσεις» και δημοσιεύτηκε στις 5 Ιανουαρίου.   «Ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο Γκιούλ» «Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε, Η χώρα της οποίας είστε ο ανώτατος άρχων, έχει μετατραπεί σε μια χώρα όπου: -          Δικαστικές αποφάσεις δεν εφαρμόζονται  [όπως στη 2 η  Επιχείρηση κατά της Διαφθοράς (25/12) όπου ο εισαγγελέας είχε δικαστική απόφαση για έρευνα σε κατοικίες και γραφεία. Η 1 η  Επιχείρηση έγινε στις 17/12] , -          Η αστυνομία δεν υπακούει σε εισαγγελικές εντολές  [όπως στην περίπτωση του φορτηγού στην πόλη Χάταϊ ‘που μετέφερε όπλα σ

(...)   Mr Erdogan is demonstrating to the world  that Turkey  is a country with  a shaky democracy,  a flawed constitution  and  a diminishing number of allies ... (...)  Erdogan’s high-handedness threatens country’s prosperity For much of the past decade, Recep Tayyip Erdogan, Turkey’s prime minister, has been hailed for the political and economic transformation he has wrought in his country. Since his moderate Islamist-rooted AK party came to power in 2002, Turkey has enjoyed political calm following years of unstable coalition governments. The Turkish economy has tripled in size in dollar terms, making it one of the world’s most dynamic emerging markets. When the Arab uprisings erupted in 2011, Turkey’s example of a democracy working in a Muslim majority state was lauded as a model for others in the region to follow. Yet today, Turkey is in political turmoil – and the international reputation Mr Erdogan has carved for himself lies in tatters. The latest

(...) Η Τουρκία είναι σε σταυροδρόμι. Ομως καμιά από τις εναλλακτικές δεν οδηγεί στο μέλλον που η ίδια η χώρα έχει θέσει ως στόχο εδώ και 20 χρόνια. Η «αποκάλυψη» εσωτερικών αντιφάσεων στην οικονομία ή «αναχρονιστικής» δημόσιας διοίκησης, μπορεί να «σοκάρει» τους ξένους επενδυτές και να γιγαντώσει ένα αρνητικό «τουρκικό» στόρι που μπροστά του το ελληνικό θα ωχριά.  (...) Η πολιτική στη Μέση Ανατολή είναι αδυσώπητη: Τη μια στιγμή είσαι ο «larger-than-life μεσσίας», παίζεις σκληρό γεωπολιτικό παιχνίδι στη Μεσόγειο έχοντας τον απόλυτο έλεγχο στο εσωτερικό, είσαι «πιστωμένος» με μια οικονομία που βρυχάται και σχεδιάζεις αναβάθμιση στο κορυφαίο αξίωμα της χώρας σου «με τα σκυλιά δεμένα». Ξαφνικά την επόμενη, πρέπει να θυσιάσεις τη μισή σου κυβέρνηση, να ξαναφιλτράρεις τους συγγενείς σου, να φωνάζεις «διεθνής σκευωρία» απειλώντας με εκδίκηση πρώην συνοδοιπόρους - ενώ την ίδια ώρα εξετάζεις και τα σενάρια διαφυγής σε περίπτωση που παρουσιαστείς ως ο «επόμενος μουσουλμάνος τύραννος

Fhoto:George Georgiou   Οι οικονομικές κρίσεις γενικώς προηγούνται των πιστωτικών εκρήξεων και της δημιουργίας εξωτερικού χρέους. Αν και είναι ασαφές εάν η Τουρκία διέρχεται μιας οικονομικής φούσκας, το 58% (με βάση στοιχεία του 2013) του χρέους των επιχειρήσεων ήταν σε ξένο νόμισμα. Το άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι έτσι εξηγείται η πρόθεση της κεντρικής τράπεζας της χώρας να στηρίξει την αξία της τουρκικής λίρας. Δεδομένου του σχετικά χαμηλού επιπέδου αποθεματικών και του υπό εξέλιξη σκανδάλου διαφθοράς, είναι κρίσιμο ερώτημα το για πόσο καιρό η κεντρική τράπεζα μπορεί να συνεχίσει να το κάνει. Τα   δυσοίωνα γεγονότα είναι γνωστά: οι ισχυρότερες ενδείξεις οικονομικών κρίσεων είναι οι εγχώριες πιστωτικές εκρήξεις και τα εξωτερικά χρέη (Reinhart and Rogoff 2011). Στις αναδυόμενες αγορές οι πιστωτικές εκρήξεις ακολουθούνται κυρίως από μεγάλες ροές κεφαλαίων. Πολλές αναδυόμενες χώρες με υψηλή ανάπτυξη δέχονται κεφαλαιακές ροές τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς οι αναπτυγμένε

Το παζάρι Ερντογάν - στρατηγών για επανάληψη της δίκης για τις υποθέσεις Εργκενεκόν και Βαριοπούλα είναι μια πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές που θα πλήξει και τους δύο συμβαλλόμενους: Αν είχε απομείνει κάτι από την αίγλη του αγώνα υπέρ του εκδημοκρατισμού και κατά της στεγανής εξουσίας του κεμαλικού κατεστημένου και του βαθέος κράτους για τους Ερντογάν-ΑΚΡ, τώρα αποσαρθρώνεται. Αντίστοιχα , η στρατιωτική ηγεσία ακυρώνει το παρελθόν της ως υπερασπιστή του κοσμικού κράτους και ομολογεί εκ των υστέρων ότι η προσπάθειά της να εμποδίσει το 2007 την εκλογή Γκιούλ στην Προεδρία ήταν μια προσπάθεια περιφρούρησης της συγκυβέρνησης που εξασφάλιζε για τις Ενοπλες Δυνάμεις το Σύνταγμα που επέβαλε στη χώρα η δικτατορία Εβρέν. Αν μάλιστα υπό το φως των παραπάνω εξελίξεων ξαναδούμε τη συναπόφαση Ερντογάν-στρατιωτικής ηγεσίας το 2004 για παρακολούθηση των δικτύων του Φετουλάχ Γκιουλέν, τότε αυτό που προβάλλει δεν είναι η Ρεαλπολιτίκ του ΑΚΡ μπροστά στην πανίσχυρη ακόμη τότε στρατιωτική ηγεσία,

Αλλεπάλληλα ισχυρά πλήγματα δέχεται το στρατηγικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του αδιαφιλονίκητα μεγαλύτερου Τούρκου πολιτικού που διεκδικεί να γίνει ο "ισλαμιστής Κεμάλ Ατατούρκ του 21ου αιώνα". Αποδομείται συστηματικά από τις ΗΠΑ με τη βοήθεια και του Ισραήλ - σε βαθμό μάλιστα που οι Αμερικανοί τώρα πλέον ενθαρρύνουν αφενός τα ισχυρά υπολείμματα του στρατοκρατικού κεμαλικού καθεστώτος στις ένοπλες δυνάμεις και στη δικαιοσύνη όπου ακόμη κυριαρχούν και αφετέρου το δίκτυο των μουσουλμάνων που επηρεάζουν μέσω του εγκατεστημένου στις ΗΠΑ ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν να κινηθούν κατά του Ερντογάν, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνησή του. Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δραστηριοποιείται ανοιχτά για να πετύχει την ανατροπή του Ερντογάν και να ξαναφέρει τους υποτακτικούς στις ΗΠΑ Τούρκους κεμαλιστές στρατοκράτες στην εξουσία είναι πολύ σοβαρός. Μετά την ανατροπή του αμερικανόδουλου καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, ο Ερντογάν αποκατέστησε λειτουργικές

ΟΤΑΝ ΤΟ 2012 ο Ερντογάν ολοκλήρωνε μετά από δεκαετή ακήρυχτο πόλεμο τη στρατηγική νίκη του επί της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας φανταζόταν ότι το 2013 θα ήταν η χρονιά της πολιτικής παντοδυναμίας του. Τα γεγονότα, όμως, τον διέψευσαν. Τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο βρέθηκε αντιμέτωπος με το κύμα των μαζικών διαδηλώσεων που αμφισβήτησαν την εξουσία του και ανέδειξαν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη «βαθιά Τουρκία» και στη δυτικότροπη Τουρκία που αντιστέκεται στην επιβολή της ισλαμικής ατζέντας των νεοοθωμανών. Ο Ερντογάν κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη την κρίση, επειδή ακριβώς συνεχίζει να εκφράζει τις σουνιτικές μάζες της Ανατολίας και, ως εκ τούτου, διατηρεί την εκλογική υπεροχή του. Δεν είναι σίγουρο, όμως, ότι θα τα καταφέρει εξίσου καλά και με τη νέα πολιτική πρόκληση, που αυτή τη φορά προέρχεται από το εσωτερικό του πολιτικού Ισλάμ και ονομάζεται «αδελφότητα Γκιουλέν». Το κήρυγμα του Γκιουλέν συνδυάζει τον ισλαμισμό με δυτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Υποστηρίζει την εν