Ισχυροί άνδρες, εύθραυστες χώρες.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τον «ισχυρό άνδρα» να εδραιώνεται ως μοντέλο εξουσίας και σε χώρες δημοκρατικές. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο –πριν από λίγες δεκαετίες κυριαρχούσε σε πολλές χώρες– αλλά, μετά τα χρόνια της εξάπλωσης της δημοκρατίας και της ευημερίας που έβγαλε πολλά εκατομμύρια ανθρώπων από τη δυστυχία και την πείνα, δεν περιμέναμε τέτοια οπισθοδρόμηση. Το ερώτημα είναι, πού μπορεί να οδηγήσει η επικράτηση τέτοιων ηγετών; Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα εντός των χωρών τους; Πώς θα επηρεαστεί η διακυβέρνηση του πλανήτη όταν ολοένα λιγότεροι άνθρωποι ευθύνονται για ολοένα περισσότερους ανθρώπους; Τραμπ, Πούτιν, Σι, Ερντογάν, Ντουτέρτε, Μπολσονάρο, Ορμπαν (ο Κιμ της Β. Κορέας ανήκει σε άλλο κεφάλαιο) διαφέρουν ριζικά όσον αφορά τις χώρες, τα πολιτικά συστήματα και τις συγκυρίες που τους ανέδειξαν. Εχουν, όμως, ένα κοινό σημείο: την ικανότητα –το χάρισμα– να μιλούν απευθείας στους οπαδούς τους, χωρίς να λογαριάζουν ούτε δημοκρατικούς θεσμούς ούτε το γεγον