Δημοσιογράφοι σε κωμικούς ρόλους;

Τα πατρογονικά καταλήστεψαν σεντούκια μας κι εμείς οι αφελείς τ' αφτιά μας τεντωμένα στα τραγούδια τους

Π.Ι. Φύσσας, Λάρνακες

Τα πρόσφατα τραγικά και θλιβερά γεγονότα και φαινόμενα ανέδειξαν χρόνιες παθογένειες της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας, που εκφράζονται με γενικούς αφορισμούς (π.χ. για όλα φταίνε οι άλλοι, όλοι οι θεσμοί είναι διαβρωμένοι, η γενιά του Πολυτεχνείου «πουλήθηκε» κ.ο.κ.). Ανέδειξαν όμως και τις (εγγενείς;) ανεπάρκειες, αδυναμίες, αστοχίες της ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας. Αφού υπέστημεν τους δημοσιογράφους-σεισμολόγους, τους δημοσιογράφους-επιδημιολόγους, τους δημοσιογράφους-ιεροκήρυκες, τους δημοσιογράφους-προφήτες, την τελευταία βδομάδα δεχτήκαμε μαζική επίθεση από δημοσιογράφους-κοινωνιολογίζοντες.
ΕΠΕΙΔΗ ώς ένα σημείο είχαμε συνηθίσει και αποκτήσει σχετική ανοσία, ξεπερνούσαμε τα σχόλια περί ταξικού αγώνα των κουκουλοφόρων, περί κοινωνικού αποκλεισμού των πλιατσικολόγων και περί «ανακούφισης» των πληγέντων καταστηματαρχών (αφού τώρα δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν). Αυτό όμως που δεν αντέχεται από την, κατά τα άλλα, τόσο ανεκτική (αλλά και διπρόσωπη) ελληνική κοινή (;) γνώμη είναι η απότομη αλλαγή γραμμής και πλεύσης. Μόλις τα αστυνομικά, πολιτικά, εκδοτικά ή όποια άλλα δεδομένα άλλαζαν, οι δημοσιογράφοι έκαναν μια θεαματική κωλοτούμπα και ανεκάλυπταν «μετανάστες», «εγκληματοειδείς», «εχθρούς του λαού».
ΤΟ ΠΛΕΟΝ όμως ενδιαφέρον (και άκρως αποκαλυπτικό) στοιχείο ήταν οι περί ποινικού δικαίου και αστυνομίας απόψεις πολλών «γυάλινων» ειδικών.
ΜΕ ΒΑΣΗ έναν επικίνδυνο, υποκειμενικό (μέχρι και προσωπικό) ποινικό κώδικα απεφάνθησαν ότι η στέρηση εργασίας «νομιμοποιεί» την κλοπή και τη ληστεία (χωρίς να μας εξηγήσουν εάν η σεξουαλική στέρηση «νομιμοποιεί» το βιασμό και η συναισθηματική στέρηση «νομιμοποιεί» την ανθρωποκτονία) και με βάση τη δολοφονική ενέργεια του αστυνομικού απεφάνθησαν ότι η αστυνομία συγκροτείται από διεφθαρμένους και ανίκανους «μπάτσους» (χωρίς ωστόσο να μας διευκρινίσουν εάν οι 5-10 αστυφύλακες που τους «φυλάνε», εντάσσονται σ' αυτήν την κατηγορία).
ΕΠΕΙΔΗ όλα αυτά τα κωμικά έχουν συνήθως τραγικές συνέπειες, θα πρέπει να προσέξει η νέα γενιά να μη δώσει και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους αυτόκλητους και όψιμους υποστηρικτές των αγώνων τους (άλλωστε, ήταν οι ίδιοι που παλαιότερα τους χαρακτήριζαν «αλήτες»).
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ λειτούργημα είναι κρίσιμη συνιστώσα του δημοκρατικού πολιτεύματος, εάν δεν διαπλέκεται και δεν αυτοαπαξιώνεται. Διαφορετικά, θα ισχύει η γνωστή ατάκα του Αυλωνίτη: «Πού πάμε ρε, πού πάμε;»!
ΥΓ. Είναι προφανές ότι τα σχόλια δεν αφορούν όλα τα media και όλους τους δημοσιογράφους

(Κείμενο:ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ-15/12/2008.

Φωτογραφία:Από το Διαδύκτιο))