IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το φάντασμα της αποβιομηχάνισης  στοιχειώνει την ανάκαμψη της χώρας! Τα 10 εργοστάσια που έκλεισαν τα τελευταία 5 χρόνια Οι πολυεθνικές και ελληνικές εταιρείες που γύρισαν στο off τις μηχανές σε 10 εργοστάσια τα τελευταία 5 χρόνια. Τα «σπάει» η Ελλάδα με βάση τον  δείκτη του Economist Intelligence Unit  για τις χώρες με το καλύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον. Από το 2019 έως και σήμερα πέτυχε άλμα 28 θέσεων αναρριχώμενη στην 34η θέση από την 62η που ήταν στην προηγούμενη κατάταξη (2014-2018), με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να πανηγυρίζει (και δικαίως) το χρυσό μετάλλιο. Ωστόσο λίγες ώρες μετά την δημοσιοποίηση του μεγάλου επιτεύγματος, ο Tiago Moreira da Silva, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου BA Glass, έβαλε και επισήμως τέλος στη μοναδική εν λειτουργία υαλουργία στη χώρα μας, ανακοινώνοντας ότι το ιστορικό εργοστάσιο  «Γιούλα» στο Αιγάλεω κλείνει στο τέλος του μήνα . Και (δυστυχώς) δεν είναι τα μόνα φουγάρα που έσβησαν από το 2019 έως σήμερα, περίοδο που κατά τ

Περί του νέου εργασιακού νομοσχεδίου. Ατελεύτητες συζητήσεις, ενδελεχείς αναλύσεις και έντονες κριτικές προηγούνται της επικείμενης ψήφισης του νέου εργασιακού νομοσχεδίου. Ωστόσο, παρά το σύντομο, δωρικής μορφής  κείμενό του, τα νοήματα που μεταφέρει είναι  ξεκάθαρα και  μη επιδεχομενα αμφισβήτησης. Η ψήφισή του στη Βουλή,  σίγουρη και αυτή, όπως φαίνεται, καταργεί με μια μονοκονδυλιά, πλήθος άμεσων και έμμεσων εργασιακών δικαιωμάτων. Δικαιωμάτων, που απαίτησαν μακροχρόνιους αγώνες για να κατοχυρωθούν και που δικαιολογούνται από την διαμετρικά διαφορετική θέση  εργαζομένου και εργοδότη. Ο πρώτος, προσφέρει την εργασία του, προκειμένου  να επιβιώσει. Εξυπακούεται ότι χωρίς κρατική προστασία είναι έκθετος  σε  κάθε μορφή εκμετάλλευσης, από τον εργοδότη. Δεν είναι συνεπώς απαραίτητο, να είναι κανείς κομμουνιστής, Μαρξιστής ή και αναρχικός για να κατανοήσει την αυταπόδεικτη αυτή πραγματικότητα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταχύτατη ανασυγκρότηση και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης των προηγ

  Η γενιά που έχει ζήσει μόνο κρίσεις H «μονιμοκρίση» είναι η λέξη της χρονιάς. Πώς την αντιλαμβάνονται οι νέοι που δεν έχουν γνωρίσει την εποχή της κανονικότητας Οσοι νέοι μπήκαν στην εφηβεία ή ενηλικιώθηκαν γύρω στο 2010 δεν έχουν ζήσει περίοδο «χωρίς πολλά προβλήματα». Οι μιλένιαλ βλέπουν το βιοτικό επίπεδο και τον βαθμό ευτυχίας τους να περιορίζονται σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Επιμέλεια: Ξένια Κουναλάκη Η «μονιμοκρίση» (permacrisis) είναι ο όρος που επελέγη πρόσφατα από το λεξικό Κόλινς ως λέξη της χρονιάς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Ανταμ Τουζ εγκαινίαζε τη νέα του στήλη στους Financial Times με τίτλο «Καλώς ήλθατε στoν κόσμο της πολυκρίσης». Επικαλούμενος τον πρώην υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Λάρι Σάμερς, ο οποίος έκανε πρόσφατα λόγο για την πιο σύνθετη αλληλουχία προκλήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο Τουζ παραδέχεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό κρίσεων, την οικονομική, την υγειονομική, τη γεωπολιτική και την ενεργειακή. Και

Έρευνα – Εργαζόμενοι: Έρχεται νέο κύμα παραιτήσεων. Οι εργαζόμενοι ανησυχούν για την επάρκεια των μισθών τους, δηλώνουν πιεσμένοι και κύμα παραιτήσεων απειλεί τις επιχειρήσεις.   Ολα τα σημάδια, ότι στο άμεσο μέλλον και στην Ελλάδα θα εμφανιστούν φαινόμενα μαζικών παραιτήσεων από την εργασία, εμφανίζει η εγχώρια αγορά εργασίας, όπως σκιαγραφείται σε έρευνα του ομίλου Adecco: οι εργαζόμενοι ανησυχούν για τον μισθό, κυρίως σε συνάρτηση με τον πληθωρισμό, εκτιμώντας ότι στο άμεσο μέλλον δεν θα καλύπτει τις βασικές τους ανάγκες, η εργασιακή εξουθένωση τους τελευταίους 12 μήνες έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον παγκόσμιο μέσο όρο και ήδη κάποιοι σχεδιάζουν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους τους επόμενους μήνες. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως επισημαίνει ο επικεφαλής του ομίλου στην Ελλάδα, Κωνσταντίνος Μυλωνάς, μιλώντας στην «Κ», οι επιχειρήσεις θα πρέπει να διαχειριστούν τόσο τις οικονομικές ανησυχίες των εργαζομένων τους όσο και τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ευημερία τους, παραμένοντας διαρ

 Σιωπηλή παραίτηση και 9-9-6 οι αντικρουόμενες τάσεις της εποχής μας. Οι κοινωνίες της δύσης και οι οργανισμοί τους θα πρέπει να κατανοήσουν πλέον ότι διοικούν ανθρώπους και όχι μηχανές. Μέσα στον κατακλυσμό των πληροφοριών που λαμβάνουμε, εμφανίζονται και ειδήσεις σχετικά με τις αλλαγές στις εργασιακές συνθήκες που υλοποιούνται. Από τη μία διαβάζουμε ότι η σύγχρονη τάση είναι η «μεγάλη παραίτηση» στελεχών από τις εταιρείες τους, καθώς η πανδημία και η τηλεργασία, που την συνόδεψε, αποθάρρυναν την επιστροφή των υπαλλήλων στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Παράλληλα, η «μεγάλη παραίτηση» δίνει τη θέση της στη « σιωπηλή παραίτηση » όπου τα στελέχη των επιχειρήσεων λειτουργούν με διάθεση μίνιμουμ προσφοράς προς τους οργανισμούς τους, προσπαθώντας να αποφύγουν ουσιαστικά την εργασία τους. Από την άλλη εκλεχτά μέλη της λέσχης των νέων δισεκατομμυριούχων όπως ο Έλον Μασκ αλλά και ο Κινέζος Τζακ Μα εκθειάζουν την «αμφισβητούμενη» και νομικά μη κατοχυρωμένη αλλά πρακτικά εφαρμο

  Workers in the Snow, 1912 by Edvard Munch  Η αξία της εργασίας. Μολονότι η διάσταση της αναγκαιότητας δεν μπορεί να εξαλειφθεί από την εργασία, η ποιοτική διάσταση, εκείνη της ικανοποίησης, δεν μπορεί να είναι ένα προνόμιο των λίγων ● Μια κοινωνία η οποία ενδιαφέρεται να δίνει στους πολίτες της τα εργαλεία για να έχουν μιαν εργασία, που δεν είναι απλώς μια σκληρή αναγκαιότητα, είναι περισσότερο βιώσιμη και δίκαιη από μια κοινωνία που αδιαφορεί ή δημιουργεί συνθήκες εξαναγκασμού στην εργασιακή ανασφάλεια και δυστυχία Η Ιταλίδα Νάντια Ουρμπινάτι είναι καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Το ακόλουθο άρθρο της δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica». Η εργασία είναι κόπος. Αλλά δεν είναι μόνο κόπος. Είναι και το μέσο χάρη στο οποίο διαμορφώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις, ιδιωτικές και δημόσιες. Συνδεδεμένη με μια κατάσταση ανάγκης στην κλασική και την ιουδαϊκο-χριστιανική κουλτούρα, στη σύγχρονη κοινωνία η εργασία συνδέθηκε βαθμιαία μ

Γαλέρα στη Μύκονο. Και ξαφνικά σκίστηκε το περιτύλιγμα του ελληνικού τουριστικού θαύματος και ξεχύθηκε η αθλιότητα των εργασιακών συνθηκών που βιώνουν οι ανειδίκευτοι της βαριάς μας βιομηχανίας. Οι πολλές κενές θέσεις εργασίας αποτελούν πλέον αντικείμενο προβληματισμού στο υψηλότερο επίπεδο (ενδεικτικό το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής της Κυριακής»), χωρίς, ωστόσο, βούληση για αύξηση μισθών και βελτίωση των όρων απασχόλησης. Οι πολλές ανώνυμες και κάποιες επώνυμες μαρτυρίες σερβιτόρων, λαντζέρηδων, καθαριστριών, ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι συγκλονιστικές. Απλήρωτες υπερωρίες, κανένα ρεπό,  ένσημα  λιγότερα  από τα δηλωμένα, παρακρατημένα φιλοδωρήματα, κακοποιητική συμπεριφορά  από  εργοδότες,  διαμονή σε κοντέινερ, σε παραπήγματα, σε  υπόστεγα,  σε  βρώμικα  και υποφωτισμένα δωμάτια ο ένας πάνω στον άλλο. Η κόλαση μέσα στον τουριστικό παράδεισο φτιάχτηκε εδώ και χρόνια. Η αδιαφορία του πολιτικού συστήματος, η αδράνεια των θεσμών και η κοινωνική ανοχή επέτρεψαν τη δημιουργία ενός αφανούς πρ

  Έρχεται η τετραήμερη εβδομάδα εργασίας;   Τετραήμερη εργασία, τριήμερη ξεκούραση και περισσότερο ελεύθερο χρόνο με την οικογένεια. Και όλα αυτά με ίδιες αποδοχές. Για τους περισσότερους εργαζόμενους όλα αυτά μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. Οι υποστηρικτές του νέου εργασιακού μοντέλου δεν μιλούν όμως μόνο για ικανοποιημένους εργαζόμενους, αλλά και για αύξηση της παραγωγικότητας. Το Βέλγιο θεσπίζει την τετραήμερη εργασία, κρατώντας ωστόσο σταθερό τον αριθμό των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας. Οι εργαζόμενοι αποκτούν το δικαίωμα να επιλέγουν αν θα συμπληρώσουν τις ώρες τους σε τέσσερεις ή πέντε μέρες. Σύμφωνα με τον βέλγο πρωθυπουργό Αλεξάντερ ντε Κρο στόχος είναι η ενισχυθεί η δυναμικότητα της οικονομίας και να συνδυαστεί καλύτερα το επάγγελμα με την οικογένεια. Μερικές άλλες χώρες ή μεμονωμένες εταιρίες έχουν δοκιμάσει ή εξετάζουν το νέο εργασιακό μοντέλο που λέγεται πως ωφελεί την οικονομία και τους εργαζόμενους: Ισλανδία Από το 2015 μέχρι το 2019 η Ισλανδία δοκίμασε την τετραήμερη εργασία

  Τζέιμς Σάζμαν στο ''Βήμα'' – «Η εργασία δεν οδηγεί πια στον πλούτο». Ο νοτιοαφρικανός ανθρωπολόγος μιλάει στο «Βήμα» για  τον  άνθρωπο   και   το   εργασιακό ήθος,   για  τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης του 2008 και για την αλλαγή νοοτροπίας επί πανδημίας.   Επειτα από τις πρώτες άκαρπες προσπάθειες συνάντησης στο Zoom, και αφού εν τέλει συνδεόμαστε, συμφωνούμε με τον Τζέιμς Σάζμαν ότι οι παλιές, δοκιμασμένες τεχνολογίες ενίοτε υπερέχουν ακόμη σε σχέση με τις βολικές δικτυακές πλατφόρμες. Ο γνωστός νοτιοαφρικανός ανθρωπολόγος και συγγραφέας του βιβλίου ' 'Εργασία'' (εκδ. Μεταίχμιο), μιας πρωτότυπης μελέτης που υποστηρίζει ότι η εντατική εργασία δεν είναι προϊόν της νεωτερικότητας αλλά θεμελιώνεται ήδη από την προϊστορική αγροτική επανάσταση και οφείλει να αναθεωρηθεί εν όψει της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μας μιλάει από το Κέιμπριτζ για τη στρεβλή παγκόσμια οικονομία και τους κινδύνους της παραγωγικότητας. James Suzman «Κάποια ερωτήματα στριφ