IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με αφορμή τον “Πολιτικό Διάλογο” με την Τουρκία: ο αδιάλλακτος Κ. Καραμανλής και οι αμερικανικές εγγυήσεις που ποτέ δεν δόθηκαν... Οι αμερικανικές εγγυήσεις για το Αιγαίο ανέκαθεν έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει στο παρελθόν για την επιστολή Κίσινγκερ του 1976, την επιστολή Πομπέο του 2020 και τελευταία την επιστολή Μπλίνκεν. Στις 29 Μαΐου του 1975, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωσταντίνος Καραμανλής θα συναντούσε τον Αμερικανό Πρόεδρο Φορντ στις Βρυξέλλες. Ένα κοινό σημείο των δύο ανδρών ήταν πως είχαν ανέλθει στην εξουσία το καλοκαίρι του 1974, ο μεν Καραμανλής επέστρεψε στην πολιτική για να αποκαταστήσει την δημοκρατία στην Ελλάδα, ο δε Φορντ ανέλαβε από αντιπρόεδρος τον προεδρικό θώκο μετά από την παραίτηση του Προέδρου Νίξον και την δημοσιοποίηση του σκανδάλου Ουότεργκεϊτ. Στην συνάντηση παρόντες ήταν και οι υπουργοί των Εξωτερικών των δύο χωρών, Δημήτρης Μπίτσιος και Χένρι Κίσινγκερ , ενώ την ελληνική αντιπροσωπία συμπλήρωναν οι

Μήπως όλοι αυτοί που δηλώνουν «δικαιωμένοι» μετά την απόφαση για το Βατοπαίδι, προσφέρουν μία τεράστια ευκαιρία στον Μητσοτάκη να ανανεώσει το κόμμα του; Οπως και να ‘χει, ενώ η χώρα οδεύει προς τη νέα πτώχευση (ή το 4ο μνημόνιο), η συζήτηση στρέφεται στα παλαιά και στα παλαιότερα σκάνδαλα…   Η αλήθεια είναι ότι μία πλάκα την έχει… Μόλις λίγες ώρες και ημέρες μετά την απόφαση για το Βατοπαίδι, ήταν τόσο πολλοί αυτοί που αισθάνθηκαν δικαιωμένοι. Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος επισκέφηκε τον Κώστα Καραμανλή σαν να επισκεπτόταν κάποιον θεσμικό παράγοντα, έκανε δηλώσεις, έδωσε συνεντεύξεις (στο κρατικό-κυβερνητικό ΑΠΕ-ΜΠΕ…), μας είπε τις πολιτικές εκτιμήσεις του και μας άφησε σε αγωνία για το αν θα ξαναείναι υποψήφιος… Το ίδιο και ο περισσότερο λησμονημένος Πέτρος Δούκας. εξαφανισμένος εδώ και χρόνια. Εδωσε επίσης μία συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, μας είπε τι πρέπει να κάνει η ΝΔ, δήλωσε κάπως δυσαρεστημένος και βαρύθυμος και μας ενημέρωσε ότι επίσης σκέφτεται αν θα ξανακατέβει υποψήφ

Αδράνεια, Αναβλητικότητα, Ανευθυνότητα. Τα «3Α» του πρώην Πρωθυπουργού έδωσαν στα προβλήματα της χώρας δυσθεώρητες διαστάσεις, σε μια μόλις διετία. Υπάρχει καλός και κακός κόσμος. Στον καλό κόσμο, οι σοσιαλιστές αυξάνουν τους φόρους για να χρηματοδοτήσουν αύξηση των δαπανών, ενώ οι φιλελεύθεροι μειώνουν τις δαπάνες του κράτους για να μπορέσουν να μειώσουν τους φόρους. Στον κακό κόσμο, οι σοσιαλιστές αυξάνουν τις δαπάνες χωρίς όμως να αυξήσουν τους φόρους, ενώ οι φιλελεύθεροι μειώνουν τους φόρους χωρίς να μειώσουν τις δαπάνες.  Η διαφορά μεταξύ καλού και κακού κόσμου δεν είναι ιδεολογική. Είναι μια κυβερνητική αξία, μια πολιτική αρετή, που στη χώρα μας ευδοκίμησε ελάχιστα: η δημοσιονομική υπευθυνότητα. Και στην περίοδο της χρεοκοπίας, που αποκαλούμε «κρίση», μάθαμε όλοι ότι δεν χρεοκοπήσαμε επειδή ασκήθηκαν φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές συνταγές διακυβέρνησης αλλά επειδή υπήρξε ένα ευρύ, βαθύ και διαχρονικό έλλειμμα δημοσιονομικής υπευθυνότητας. Ας

Τα έχω πει. Τα έχουν πει κι άλλοι, με διάφορους τρόπους, εδώ και χρόνια. Αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν ακούει. Προσέξτε, όχι ότι ακούει αλλά δε δέχεται τις διαφορετικές απόψεις. Δεν ακούει γενικώς. Είναι πολιτικά κωφή. Πρόκειται για το ελληνικό κόμμα στο οποίο ο λαός έχει μηδενική δυνατότητα επιρροής. Και γι’ αυτό αργοπεθαίνει. Όλα έχουν, βέβαια, μια εξήγηση. Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, η εξήγηση είναι πρωτίστως ιστορική και ξεκινά από τα πρόσωπα και τις συνθήκες που τη γέννησαν. Κατά πρώτον, η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα δεν ήταν το αποτέλεσμα, η έκφραση μιας συλλογικής πολιτικής διεργασίας, αλλά προσωπικό δημιούργημα του πιο πληθωρικού πολιτικού και μαζί της ισχυρότερης ηγετικής φυσιογνωμίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν ο πολιτικός που περίμενε την έκφραση των οργάνων του κόμματος για να χαράξει πολιτική, ή ο πολιτικάντης που ισορροπούσε ανάμεσα στις διαφορετικές σφαίρες επιρροής. Ήταν ο ηγέτης που πήρε μια ολόκληρη χώρα από τ

Τα έχω πει. Τα έχουν πει κι άλλοι, με διάφορους τρόπους, εδώ και χρόνια. Αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν ακούει. Προσέξτε, όχι ότι ακούει αλλά δε δέχεται τις διαφορετικές απόψεις. Δεν ακούει γενικώς. Είναι πολιτικά κωφή. Πρόκειται για το ελληνικό κόμμα στο οποίο ο λαός έχει μηδενική δυνατότητα επιρροής. Και γι’ αυτό αργοπεθαίνει. Όλα έχουν, βέβαια, μια εξήγηση. Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, η εξήγηση είναι πρωτίστως ιστορική και ξεκινά από τα πρόσωπα και τις συνθήκες που τη γέννησαν. Κατά πρώτον, η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα δεν ήταν το αποτέλεσμα, η έκφραση μιας συλλογικής πολιτικής διεργασίας, αλλά προσωπικό δημιούργημα του πιο πληθωρικού πολιτικού και μαζί της ισχυρότερης ηγετικής φυσιογνωμίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν ο πολιτικός που περίμενε την έκφραση των οργάνων του κόμματος για να χαράξει πολιτική, ή ο πολιτικάντης που ισορροπούσε ανάμεσα στις διαφορετικές σφαίρες επιρροής. Ήταν ο ηγέτης που πήρε μια ολόκληρη χώρα από το