IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με το πρόγραμμα της τρόικας επιβλήθηκαν στις χώρες της κρίσης διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ως προϋπόθεση για την παροχή βοήθειας. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις απλώς αναφέρονται σε αλλαγές στη διάρθρωση της οικονομίας και των επιμέρους αγορών που τη συνθέτουν - λόγου χάρη, τις αγορές εργασίας και τις χρηματοπιστωτικές αγορές.  Όλες οι χώρες έχουν διαρκώς ανάγκη από διαρθρωτική μεταρρύθμιση και μετασχηματισμό, καθώς μεταβάλλονται οι οικονομικές συγκυρίες που αντιμετωπίζουν . Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 επικράτησε ευρεία συναίνεση ότι ήταν απαραίτητο να γίνουν βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές όλων των προηγμένων χωρών. Στις χώρες της κρίσης η τρόικα έθεσε ως προϋπόθεση για την παροχή βοήθειας ένα μείγμα μεταρρυθμίσεων,  οι οποίες κυμαίνονταν από το ασήμαντο μέχρι το αντιπαραγωγικό , με ελάχιστη επικέντρωση της προσοχής στο πραγματικά σημαντικό.  Οι μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα ήταν οι πιο απαιτητικές και ήταν αξιοσημείωτ

Ακόμη και αν η Βρετανία παραμείνει μέλος της ΕΕ, η νομισματική ένωση δεν θα αποφύγει την κατάρρευση – κυρίως λόγω της Ιταλίας στην οποία το σκληρό νόμισμα, σε συνδυασμό με τη μειωμένη παραγωγικότητα της, είναι η απόλυτη συνταγή της καταστροφής. . Ο βρετανικός χρηματιστηριακός δείκτης «FTSE 100» ε ίναι παραδ όξως ο μοναδικός, μεταξύ των μεγάλων οικονομιών του πλανήτη, η τιμή του οποίου είναι θετική από την αρχή του έτους  – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται πολλοί πώς είναι δυνατόν, ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Απλούστερα,  παρά το ότι ο κόσμος σείστηκε από το μεγάλο σεισμό της Παρασκευής, στο επίκεντρο του δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα  – αφού λίγες ημέρες μετά ο δείκτης έχει ανακτήσει τις απώλειες του, σαν να μην μεσολάβησε καθόλου το   BREXIT  (γράφημα) Το γεγονός αυτό σημαίνει αναμφίβολα ότι, το μέλλον δεν προβλέπεται ποτέ, ούτε βέβαια με βάση τα στοιχεία του παρελθόντος  –  ενώ  τα μεγάλα γεγονότα δεν έχουν κανένα ιστορικό προηγούμενο.  Με απλά λόγια, επειδή

Το συνέδριο του Νοεμβρίου, το οποίο συγκέντρωσε 50 κορυφαίους οικονομολόγους, εξέτασε εάν το ευρώ ήταν μια αποτυχία. Συζητήθηκαν μια σειρά από ερωτήσεις. Πώς θα πρέπει να κριθεί το ευρώ; Καθαρά από το γεγονός ότι έχει επιβιώσει; Ή από το γεγονός ότι έχει γίνει ένα σημαντικό διεθνές αποθεματικό νόμισμα; Ή με τη σύγκριση του τι λένε οι υποστηρικτές ότι θα κάνει για την Ευρώπη με το τι πραγματικά συνέβη; Έχει βοηθήσει το ευρώ την Ευρώπη να απαντήσει στις οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει; Ή έχει καταστήσει ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν αυτές οι προκλήσεις, δημιουργώντας νέες επίσης; Θα μπορούσε η διάλυση της ευρωζώνης να ανοίξει τον δρόμο για μια οικονομική ανάκαμψη και μια χαλάρωση των πολιτικών εντάσεων; Ή θα απελευθέρωνε ανεξέλεγκτη οικονομική και πολιτική αστάθεια; Υπήρξε ευρεία συναίνεση ότι το ευρώ ήταν μια απογοήτευση: η οικονομική επίδοση της νομισματικής ένωσης ήταν πολύ φτωχή, και αντί να φέρει τα κράτη-μέλη της ΕΕ μαζί και να προωθήσει μια

Σκίτσο του Hλία Mακρή Σχεδόν δεν υπήρξε χρονιά που η Ε.Ε. να μην ήταν στα πρόθυρα μιας κρίσης: τράπεζες, κρατικό χρέος, η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και τώρα οι πρόσφυγες. Μπορείς πάντα να κατηγορήσεις επιμέρους πολιτικούς και να μοιράσεις ευθύνες. Είναι όμως εξαιρετικά αβάσιμο μια σειρά αποτυχιών της Ε.Ε. να εξηγείται πάντα ως προϊόν ατυχήματος και μοχθηρίας. Επικεντρώνομαι σε δύο καταστροφικά λάθη που έγιναν τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του νέου αιώνα. Το πρώτο ήταν η εισαγωγή του ευρώ. Τ ο δεύτερο, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε «28» κράτη-μέλη από «15» πριν από δύο δεκαετίες. Μπορεί να συμφωνήσει κανείς με μία από τις δύο θέσεις ή με καμία εξ αυτών. Λίγοι όμως θα συμφωνήσουν και με τις δύο. Ημουν μεταξύ αυτών που στήριξαν τη νομισματική ένωση όταν υιοθετήθηκε. Οι υποστηρικτές του ευρώ εκείνη την εποχή ήρθαν από δύο διαφορετικά γκρουπ, που είδαν μια «συμφωνία με τον διάβολο» (Faustian Pact). Τα μέλη του πρώτου γκρουπ πίστευαν ότ

Ο Μπιζέ στην όπερα «Η Αρλεζιάνα» μιλά συνεχώς για την ομώνυμη ηρωίδα που δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής, ενώ εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η κορύφωση της ελληνικής κρίσης σκίασε την εμβάθυνση της Ευρωζώνης στη συνταγή αυστηρότεροι έλεγχοι των εθνικών προϋπολογισμών στη φάση κατάρτισής τους, συγκρότηση υπερυπουργείου Οικονομικών της Ευρωζώνης και μετά συνολική θωράκιση, μεταφορά πόρων και κοινός δανεισμός, που είχαν διαμορφώσει παρασκηνιακά Βερολίνο και Παρίσι. Ούτε η Γαλλία των Ολάντ - Βαλς, ούτε η Ιταλία του Ρέντσι αντέχουν την υλοποίηση της προαπαιτούμενης πρόσθετης δημοσιονομικής λιτότητας που απαιτεί η Γερμανία στο όνομα της συμπλήρωσης της ημιτελούς ΟΝΕ. Παρόμοια τύχη για διαφορετικούς λόγους θα έχει και η γενικόλογη επί του παρόντος πρόταση Ολάντ για κυβέρνηση της Ευρωζώνης, που θα είναι ο σκληρός πυρήνας του... σκληρού πυρήνα, καθώς από τα 19 κράτη-μέλη της ΟΝΕ θα αφορά τα 6 ιδρυτικά μέλη που υπέγραψαν την ίδρυση της ΕΟΚ το 1957 με τη Συνθήκη τ

Βαρυσήμαντο ήταν το σχόλιο του Τόμας Κίρχνερ στη μεγάλη εφημερίδα του Μονάχου «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», φίλα προσκείμενη στους σοδιαλδημοκράτες , το οποίο για άλλο λόγο έγινε γνωστό στη χώρα μας προ εβδομάδος. Στην Ελλάδα, το άρθρο αυτό εντυπωσίασε για την αρχή του, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε σχετικά με δηλώσεις του Σόιμπλε στη Νέα Υόρκη, ερμηνεύοντάς τες: « Η απόφαση έχει περισσότερο ή λιγότερο ληφθεί, η Ελλάδα πιθανόν θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ» γράφει ο αρθρογράφος: «Κυβερνήσεις και οικονομικός κόσμος φαίνονται να συμβιβάζονται με το "Grexit" και ίσως πραγματικά να μην έρθει το μεγάλο χάος ».  Μέχρις εδώ είναι προφανείς οι σκοπιμότητες της εκτόξευσης απειλών κατά της Ελλάδας, ώστε τρομοκρατημένη η κυβέρνηση Τσίπρα να υποταχθεί στη γερμανική πολιτική, αφού στη γερμανική κυβέρνηση συμμετέχουν και οι σοσιαλδημοκράτες ως ελάσσονες εταίροι - «τσόντα» που λέμε στην ελληνική λαϊκή γλώσσα. Ε ίναι φανερό όμως ότι το άρθρο δεν έχει γραφτεί για να απειλήσει τον Τσ

Σκίτσο Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Oχι, δεν μειώνεται ακόμη το δημόσιο χρέος των 19 χωρών που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη. Δεν μειώνεται ούτε σε απόλυτο μέγεθος ούτε ως ποσοστό του ΑΕΠ. Λόγω της πολιτικής της λιτότητας όμως που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί σε όλα τα κράτη του ευρώ, έχει επιβραδυνθεί ο ρυθμός αύξησής του και σε απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Φυσικά, καμία σοβαρή χώρα δεν θυμάται καν το ανώτατο επιτρεπτό ποσοστό δημόσιου χρέους που είχε καθορίσει η συνθήκη του Μάαστριχτ ως προς το ΑΕΠ της κάθε χώρας - εκείνο το ξεχασμένο 60% του ΑΕΠ. Φανταστείτε, το δημόσιο χρέος των 19 κρατών της Ευρωζώνης ως προς το ΑΕΠ τους ανήλθε στο... 91,9%! Ηταν μόλις μία εκατοστιαία μονάδα περισσότερο από το 90,9% του ΑΕΠ, ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat), του 2013. Ακόμη και η Γερμανία του Σόιμπλε απέχει... 15 (!) εκατοστιαίες μονάδες από το 60% του Μάαστριχτ, αφού το δημόσιο χρέος της είναι το 75% του ΑΕΠ της. Περιττό να τονιστεί ότι στις μνημονιακές χώρες -ναι, σε όλε