Οἰκονομικὴ πολιτικὴ φρενοκομεὶου
Ισως κάποιοι ἀναγνῶστες νὰ παραξενεύτηκαν ποὺ μίλησα γιὰ οἰκονομὶα-κλόουν. Δὲν λέω τίποτε καινούριο. Τὸ 1973 εἶχα γράψει ὅτι λόγω τῆς πετρελαϊκῆς κρίσης ἡ οἰκονομὶα τῆς Εὐρώπης ἔχει μεταβληθεῖ σὲ ἀκροβάτη. Ποὺ κάνει ἅλματα στὸ κοινὸ χωρὶς δίκτυ προστατευτικὸ. Ἄν προσέξουμε τὶ γίνεται αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὸν κόσμο, δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσει τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλα στὴ χώρα μας γίνονται κονιορτός, καὶ μάλιστα μὲ ἀριστεροὺς στὴν ἐξουσία. Ἡ ἀγροτικὴ τάξη συντρίβεται, ἡ ἐργατικὴ τάξη ἀφανίζεται ἤ ὑποκαθίσταται ἀπὸ ξένο φθηνὸ ἐργατικὸ δυναμικὸ, ἡ ὑπαλληλικὴ τάξη συρρικνώνεται καὶ μαραζώνει, οἱ μικροεπαγγελματίες συνθλίβονται ἤ δραπετεύουν σὲ γειτονικὲς χῶρες, οἱ νέοι ἐπιστήμονες μὲ τ’ ἄχρηστα «χαρτιὰ» προλεταριοποιοῦνται καὶ πολλοὶ παίρνουν τὸ δρόμο τῆς ξενιτιᾶς, τὰ τουριστικὰ ἐπαγγέλματα δέχονται κτυπήματα σκληρὰ καὶ συνεχῶς πέφτουν ποιοτικὰ καὶ γενικὰ τὸ πνευματικὸ καὶ τὸ ἠθικὸ μας ἐπἰπεδο πέφτει πιο χαμηλά. Παρὰ τὶς αἰσιόδοξες προρρήσεις πολλῶν Μεσσιῶν, ἀκόμη νὰ φανεῖ...