IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Παραλυτικά διχασμένη η Ισπανία.   Η "ρουτίνα” των κυβερνήσεων μειοψηφίας και των αλλεπάλληλων προσφυγών στην κάλπη δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Και έσπασε με τον πιο ανησυχητικό τρόπο: την εκτόξευση της ισπανικής ακροδεξιάς στην τρίτη θέση του κατακερματισμένου πολιτικού σκηνικού. Οι βουλευτικές εκλογές της Κυριακής, οι δεύτερες εντός του 2019 και οι τέταρτες μέσα σε τέσσερα χρόνια, υπήρξαν το παράτολμο στοίχημα του απερχόμενου Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ να διαπραγματευτεί την παραμονή του στην εξουσία από πλεονεκτικότερη θέση έναντι των αριστερών Unidas Podemos και χωρίς την ανάγκη κοινοβουλευτικής στήριξης από τους Καταλανούς αυτονομιστές. Το πείραμα απέτυχε κατά το ότι ούτε η νέα σύνθεση του κοινοβουλίου των 350 εδρών εξασφαλίζει προφανή κυβερνητική πλειοψηφία, ούτε οι διαιρέσεις της χώρας, που έφερε στην επιφάνεια το καταλανικό ζήτημα, επουλώνονται, ενώ η πανευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα της Ισπανίας να μην διαθέτει κοινοβουλευτική ακροδεξιά

Άκρως αποκαλυπτικές σε ό,τι αφορά την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στην Ισπανία είναι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, στον απόηχο τριών εκλογικών αναμετρήσεων (εθνικών στις 28 Απριλίου, ευρωπαϊκών και τοπικών στις 26 Μαϊου). Από τη μια, έχουμε τον επικεφαλής των Σοσιαλιστών, Πέδρο Σάντσεθ , να αναζητά πολιτικές συνεργασίες προκειμένου να σχηματίσει την κυβέρνηση της επόμενης μέρας. Κι αυτό γιατί η εκλογική του νίκη (σε όλες μάλιστα τις κάλπες) μπορεί να ήταν μεν αδιαμφισβήτητη, δεν του εξασφάλισε όμως την απόλυτη πλειοψηφία των 176 εδρών στο ισπανικό κοινοβούλιο. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανακοίνωση της κατ’ αρχήν συμφωνίας της Κεντροαριστεράς των Σοσιαλιστών με το κόμμα της Αριστεράς των Podemos για το σχηματισμό κυβέρνησης φαντάζει απολύτως φυσιολογική βάσει των πολιτικών δεδομένων που υπάρχουν στη  χώρα της Ιβηρικής. Το αποτυχημένο «προξενιό« με τους Ciududanos και τα «θέλω» της βάσης των Σοσιαλιστών Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι,  μετά τις εκλογέ

Καταιγισμός σημαδιακών πολιτικών εξελίξεων που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία, μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου, χιονοστιβάδα γεγονότων που εγκυμονούν τους μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά ταυτόχρονα και άλλων διαμετρικά αντίθετων, ο φετινός ισπανικός χειμώνας φοβίζει καθώς υπόσχεται μια συνέχεια που μοιάζει να έρχεται από το πιο τραγικό παρελθόν! Δυο είναι τα (αλληλένδετα) γεγονότα που σφραγίζουν την ακραία επικινδυνότητα αυτού του ισπανικού χειμώνα: στο όνομα της επιστροφής στη “χρυσή εποχή” της δικτατορίας του Φράνκο και των εκτελεστικών της αποσπασμάτων!Και πριν απ’όλα, αυτό το νέο κόμμα από τα παλιά, το Vox που προκάλεσε σοκ με το εκλογικό του αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές της Ανδαλουσίας, αλλά που προκαλεί τώρα ακόμα μεγαλύτερο σοκ με τα ποσοστά σε εθνικό επίπεδο που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Ποιά ποσοστά; Αρκετά για να βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής από το Podemos και να μεταβάλλεται σε απόλυτο ρυθμιστή των αυριανών κυβερνητικών ισορροπιών στη Μαδρίτη.

Οσοι περίμεναν, μαζί με τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι, ότι οι εκλογές της περασμένης Πέμπτης στην Καταλωνία θα οδηγούσαν σε κάποια ομαλοποίηση της κατάστασης, σίγουρα θα απογοητεύτηκαν. Οι κάλπες επιβεβαίωσαν τον διχασμό που διατρέχει την καταλανική κοινωνία, από τις πολιτικές ελίτ μέχρι τις οικογένειες, τα καφενεία και τις παρέες, ενώ η παραλυτική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ εθνικιστών –οπαδών της απόσχισης και ενωτικών– υποστηρικτών της συνταγματικής τάξης διαμορφώνει εξαιρετικά θολό τοπίο για την επόμενη μέρα. Για πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας Φράνκο, ένα μη εθνικιστικό κόμμα, οι Ciutadans (Πολίτες) με επικεφαλής την Ινές Αριμάδας αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη (37 έδρες σε σύνολο 135) στην αυτόνομη περιοχή. Το γεγονός αυτό έχει την αναμφισβήτητη συμβολική σημασία του, αλλά σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε δύο παράγοντες: την καταβαράθρωση του Λαϊκού Κόμματος του Ραχόι, που ήρθε τελευταίο με μόλις 4,2% και 3 έδρες- πραγματική ταπείνωση για κόμμα εξουσίας- και τη

Το στρατόπεδο της Μαδρίτης, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ραχόι, υποστήριζε μετά το περιβόητο δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ότι η «σιωπηρή πλειοψηφία» των Καταλανών δεν είχε μπορέσει να εκφραστεί. Η πλειοψηφία μίλησε χθες με ένα ποσοστό ρεκόρ συμμετοχής (82%) δίνοντας ξανά την απόλυτη πλειοψηφία του τοπικού Κοινοβουλίου στα κόμματα που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας και συντρίβοντας το κόμμα του Ισπανού πρωθυπουργού. Το Λαϊκό Κόμμα κατρακύλησε στην έβδομη και τελευταία θέση με 4% και 3 έδρες στις 135, ποσοστό που του αφαιρεί τη δυνατότητα να συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα, για την οποία απαιτείται ποσοστό τουλάχιστον 5%. Ξεπεράστηκε ακόμη και από το ακροαριστερό, υπέρ της ανεξαρτησίας CUP, που επίσης σημείωσε μεγάλη πτώση( 4,5%) πληρώνοντας την ταύτιση του με το νεοφιλελεύθερο, κεντροδεξιό κόμμα του καθαιρεθέντος από την Μαδρίτη προέδρου Πουτζδεμόν. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, ο επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος στη Καταλονία, ξεκίν

Οι πολιτικές εξελίξεις προκάλεσαν διχασμό ανάμεσα στους πολίτες στην Καταλονία. EPA/ALBERTO ESTEVEZ Δεν είναι καιρός για αποσχίσεις και για αυτονομιστές. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Το 90% των κρατών του πλανήτη έχουν εθνικές μειονότητες. Οι Καταλανοί και οι Κούρδοι, ο κάθε λαός για διαφορετικούς λόγους αλλά κάτω από τον ίδιο παρονομαστή ο οποίος διέπει τις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις, έπρεπε να το γνωρίζουν. Ο μέγας και πρώτος θεωρητικός του ρεαλισμού, Θουκυδίδης , διασάλπισε πριν από δυόμισι σχεδόν χιλιάδες χρόνια ότι, μεταξύ πόλεων δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά το συμφέρον. Ούτε δίκαιο ούτε ανθρώπινα δικαιώματα ούτε αυτοδιάθεση ούτε ελεύθερη βούληση των λαών. Το δίκαιο, είναι η ισχύς. Και η ισχύς βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού.  Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υπομένει ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του. Δηλαδή, πρωτίστως, η στρατιωτική αδυναμία. Ο Μέγας Πρώσος Βασιλεύς είχε  αποφανθεί ωμά: «Διπλωματία χωρίς όπλα ε

Η εδαφική ακεραιότητα και η πολιτική ενότητα της Ισπανίας υπό την κυβέρνηση της Μαδρίτης είναι ένα ζήτημα. Οι χειρισμοί του Μαριάνο Ραχόι στο καταλανικό πρόβλημα είναι ένα άλλο. Πρώτη φορά μετά δεκαετίες, στο εσωτερικό χώρας, μάλιστα της πέμπτης μεγαλύτερης στην Ε.Ε., έρχεται στην επιφάνεια ένα αποσχιστικό κίνημα, το οποίο παρότι έχει ιστορία αρκετών αιώνων, αποσταθεροποιεί μια μεγάλη χώρα, ανοίγοντας στον δυτικό κόσμο μέτωπα που θεωρούνταν κλεισμένα. Στην περίπτωση της Καταλωνίας, η φυγή του Κάρλες Πουτζντεμόν και οι γραφικότητες της κεντροδεξιάς, πολύ γενικής, αποσχιστικής άποψης, την οποία εκφράζει το κόμμα του (PDeCAT), θα αποδειχθούν μάλλον ήπιες μπροστά σε όσα πιθανόν συμβούν αν στις εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου επικρατήσουν οι πιο σκληροί αυτονομιστές. Εκείνο που δεν παρατηρήθηκε από τους ξένους παρατηρητές και ανταποκριτές τις τελευταίες ημέρες είναι ότι στις υπέρ της αυτονομίας διαδηλώσεις στη Βαρκελώνη πληθαίνουν οι διαδηλωτές που κρατούν τη σενιέρα (την καταλανι

Τη θύελλα της Παρασκευής, οπότε το μεν καταλανικό κοινοβούλιο προχώρησε σε ανακήρυξη ανεξαρτησίας η δε ισπανική Γερουσία σε ενεργοποίηση του άρθρου 155 του Συντάγματος, διαδέχθηκε το Σάββατο η εμφανής προσπάθεια και των δύο πλευρών να χαμηλώσουν τους τόνους. Η ισπανική κυβέρνηση δεν προχώρησε σε κινήσεις που εγγυημένα θα τροφοδοτούσαν την ένταση, όπως λ.χ. η σύλληψη των ηγετών της Καταλονίας, ενώ και για την απομάκρυνση του επικεφαλής των Mossos d' Esquadra, ήτοι της καταλανικής αστυνομίας, φρόντισε να τονίσει ότι ο αντικαταστάτης του είναι ο μέχρι τώρα δεύτερος στην ιεραρχία, άρα η ακεραιότητα του σώματος έχει γίνει σεβαστή. Ο Carles Puigdemont, πάλι, προέβη σε ένα σύντομο διάγγελμα από την ιδιαίτερη πατρίδα του Ζιρόνα, στο οποίο υποσχέθηκε "το μέγιστο της σταθερότητας και ηρεμίας”, ενώ κάλεσε τους πολίτες να δείξουν "υπομονή” και πνεύμα "δημοκρατικής αντίστασης”. Στο φόντο υπήρχαν οι σημαίες της Καταλονίας και της Ε.Ε., όμως ο Puigdemont ουδέποτε