IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Λανθάνουσα δημοκρατία – Έθνος-κράτος και μεταμοντέρνες ελίτ. Είναι σαφές ότι τα μεταμοντέρνα οικονομικά, οργανωτικά, αξιακά και πολιτισμικά δεδομένα λειτουργούν σήμερα σαν πολιορκητικός κριός και στοχοποιούν το έθνος-κράτος ως σημαίνoν αλλά και τα σημαινόμενα στα οποία παραπέμπει. Στόχος να διαμορφώσουν νέες παγκόσμιες πολιτικο-οικονομικές, θεσμικές, διαχειριστικές και κοινωνικές νόρμες. Κοινό σημείο αυτών των επιλογών αποτελεί η ομογενοποίηση και η εξάλειψη της διαφορετικότητας, είτε αυτή παραπέμπει στο οικονομικό, είτε στο πολιτισμικό-αξιακό πεδίο. Η καταστατική αμφισβήτηση αξιακών προτύπων (“challenging foundational thoughts”) αποτελεί μία πραγματικότητα της νέας διακυβέρνησης. Στο πολιτικό-πολιτισμικό πεδίο οι διεργασίες αφορούν το ρόλο ή ακόμα και την επιβίωση (με την παρούσα μορφή του) του έθνους-κράτους, το οποίο σημειολογικά αλλά και λειτουργικά διαφαίνεται να αποτελεί έννοια και θεσμό μη συμβατό με τους στόχους που έχουν θέσει οι πολιτικές ελίτ και το διεθν

 Φωτογραφία αρχείου 2017 - Στιγμιότυπο από την έκθεση Ανδριανός και Αθηνά. Συνομιλώντας με έναν ιδεατό κόσμο", στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Eurokinissi)   Οι σύγχρονοι «Ποσειδωνιάτες»:  Η μελαγχολία για τη γλώσσα μας. Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας: Μια γλώσσα που απλώθηκε παντού και τροφοδότησε με όρους – έννοιες όλες τις επιστήμες. Ποσειδωνιάται «Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται  εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι  με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.  Το μόνο που τους έμενε προγονικό  ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,  με λύρες και με αυτούς, με αγώνας και στεφάνους.  Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής  τα παλιά τους έθιμα να διηγούνται,  και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,  που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.  Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.  Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήταν Έλληνες –  Ιταλιώται ένα καιρό κι αυτοί∙  και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,  να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά  βγαλμέν

Η κρίση της εθνικής ταυτότητας σήμερα.  Το θέμα που σκοπεύω να σας αναπτύξω είναι πολύ δύσκολο. Γίνεται δύσκολο από την απουσία της κοινής γλώσσας. Επειδή ο σκοπός της ομιλίας μου είναι να φτάσουμε σε μια κοινή κατανόηση του θέματος πρέπει να ξεκινήσω αποκαθιστώντας μια κοινή γλώσσα. Έχουμε τρεις έννοιες: «κρίση», «εθνική ταυτότητα», «σήμερα». Τi νόημα τους δίνουμε; Ας τις πάρουμε μία-μία, ξεκινώντας από την εθνική ταυτότητα. Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Οι απόψεις χωρίζονται κατ’ αρχάς σε δύο κατηγορίες: Στη μία ανήκουν εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει καν. Αυτοί είναι οι εθνομηδενιστές. Στην άλλη κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι το υπαρκτό, το πραγματικό. Αυτοί αποκαλούνται από τους πρώτους εθνικιστές. Ας αρχίσουμε από τον εθνομηδενισμό. Α) Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ Οι εθνομηδενιστές υποστηρίζουν ότι η εθνική ταυτότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία των εθνικιστών. Είναι λένε μια ταυτότητα «νοερή». Μια ιδ

Πηγή εικόνας: https://madmikesamerica.com/2018/07/ is-britain-overwhelmed-by-multiculturalism/ Το «Τρίτο Πρόγραμμα» της κρατικής ραδιοφωνίας ήταν κάποτε ο μόνος σταθμός όπου μπορούσε κάποιος να ακούει αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική (ο Leonard Bernstein θα με «μάλωνε» γι’ αυτό τον όρο, αλλά θα τον χρησιμοποιήσω καταχρηστικά). Αργότερα προστέθηκαν (καλώς) και κάποιες εκπομπές λόγου.  Το «Τρίτο Πρόγραμμα» της κρατικής ραδιοφωνίας ήταν κάποτε ο μόνος σταθμός όπου μπορούσε κάποιος να ακούει αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική (ο Leonard Bernstein θα με «μάλωνε» γι’ αυτό τον όρο, αλλά θα τον χρησιμοποιήσω καταχρηστικά). Αργότερα προστέθηκαν (καλώς) και κάποιες εκπομπές λόγου. Σήμερα, όμως, τείνει να μετεξελιχθεί σε πρόγραμμα όπου ο λόγος διεκδικεί ίσο μερίδιο με τη μουσική. Συχνά, μάλιστα, ακόμα και αυτές τούτες οι μουσικές εκπομπές μοιάζουν με ρητορικές διαλέξεις εμπλουτισμένες με μουσικά διαλείμματα. (Θα ξεχωρίσω, εν τούτοις, τις υπέροχες εκπομπές του Δαυίδ Ναχμία,

(...)  Η πραγματική αξία των εθνικών μας αφηγήσεων Ιστορικός δεν είμαι και αδυνατώ να κρίνω κατά πόσον εθνικές αφηγήσεις, όπως εκείνη περί του Χορού του Ζαλόγγου, του Μυστικού Σχολειού κ.λπ., ανταποκρίνονται σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα.  Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αξιολογήσω την σημασία των εθνικών αφηγήσεων για μένα προσωπικά, και απολύτως ανεξάρτητα από τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας.  Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, με τον αγαπητό μου δάσκαλο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, που κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να μας διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών για τέσσερα συναπτά χρόνια (1974-78). Η γενναιοδωρία του Μουντέ απέναντι σε ανόητα παιδιά όπως ο υπογράφων ήταν μοναδική. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο διαμέρισμά του πίσω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ώστε να συζητάμε τα Σαββατοκύριακα περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τη δεδηλωμένη (από τότε) αθεΐα

(...) Οσάκις η Αριστερά αναλαμβάνει τον πατριωτισμό, ηγεμονεύει. Οσάκις τον αποποιείται, εύκολα διαβάλλεται ως «συντεχνιακή». Εάν η «πατρίδα» και η «ταυτότητα» θεωρηθούν απατηλά «ιδεολογήματα» μεγάλων αφηγήσεων, γιατί το αυτό να μην ισχύει επίσης για το μέγιστο ιδεολόγημα της «αποϊδεολογικοποιημένης» εποχής μας: την υποθετική, δυσλειτουργική και κατ' εξοχήν προβληματική, ακόμη και για τον καπιταλισμό, «παγκοσμιοποίηση»;  Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη υπονομεύονται σήμερα από δύο αναπάντεχες πλευρές: την «εξατομίκευση» και την «κοινοτικοποίηση». Στην πρώτη, συρρικνώνονται στο άτομο και στον ατομικισμό, ενώ ο άνθρωπος έχει επίσης συλλογικά δικαιώματα, την ένταξη σε ευρύτερα σύνολα και συλλογικές δράσεις. Το συνεταιρίζεσθαι και απεργείν αποτελούν επίσης μέρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η πολιτιστική ταυτότητα, η εθνική και εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια αποτελούν αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα εθνικά ζητήματα είναι πλέον παρωχ