IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το πρωτείο της δικαιοσύνης.  Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Γάλλου νομικού Αλέν Σουπιό « Το πνεύμα της Φιλαδέλφειας. Η κοινωνική δικαιοσύνη απέναντι στην ολοκληρωτική αγορά » (μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Αγγελόπουλος, Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου 2019). Ο Σουπιό, ο οποίος είναι σήμερα καθηγητής στο Collège de France, ανατρέχει στη Διακήρυξη που διατυπώθηκε στη Φιλαδέλφεια, στις 10 Μαΐου 1944 , ως ιδρυτικό κείμενο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το κείμενο αυτό αναδείκνυε την κοινωνική δικαιοσύνη σε κεντρικό στόχο ο οποίος επιβάλλεται σε όλα τα κράτη, σε ακρογωνιαίο λίθο της νέας παγκόσμιας τάξης που όφειλαν να εγκαθιδρύσουν μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Η Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας επιβεβαίωνε την ίση αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Επαγγελλόταν την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη και επέβαλλε να μη μεταχειριζόμαστε την εργασία σαν εμπόρευμα. Διακήρυσσε ότι το χρήμα και η οικονομία δεν είναι αυτοσκοποί αλλά μέσα στην υπη

Τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών… Λεπτομερής παρακολούθηση της ελληνοτουρκικής κρίσης οδηγεί σε απαισιόδοξα συμπεράσματα ως προς τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών του εθνικού κράτους όπως το γνωρίσαμε ως σήμερα. Μια πλειάδα υποστηρικτών της αντίληψης «να τα διαπραγματευθούμε όλα προκειμένου να αποφύγουμε τη σύγκρουση», αντίληψη που διαθέτει πρωθιέρεια αλλά και διαχέεται τεχνηέντως και από κυβερνητικά κέντρα για να διαμορφώσει κοινωνική συνείδηση, έχουν κατακλύσει το δημόσιο βίο και τα κέντρα πολιτικής εξουσίας. Άλλωστε στην Ελλάδα η κυρίαρχη ιδεολογική αντίληψη είναι η κατάκτηση, κατοχή και νομή της εξουσίας ακόμη και στο ρόλο του μεταπράτη των επιδιώξεων ισχυρών δυνάμεων. Η χώρα δεν κατάφερε να διαμορφώσει τους πυλώνες που κρατούν συνεκτική και δυναμική μια κοινωνία: αστική τάξη, πολιτική ηγεσία, πνευματική πρωτοπορία. Σε όλα υστερεί. Και οι κοινωνίες με αυτές τις ελλείψεις διαμορφώνουν αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν fail states.

Σε ένα σύνολο 382 τρισ. δολ. χρηματοπιστωτικών assets που αποτελούν το σύνολο των αξιών στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, υπάρχει ένα ποσό της τάξης των 52 τρις δολ, ήτοι το 14% του συνόλου, που αυξάνεται ταχύτατα και κινείται εκτός ελέγχου και εποπτείας του τραπεζικού και μη τραπεζικού χώρου.   Πρόκειται για assets τα οποία λειτουργούν στα όρια του αποκαλούμενου μέχρι πρόσφατα "shadow banking” ή με την τρέχουσα ονομασία του "μη τραπεζική χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση” και παραμένουν πέραν κάθε τραπεζικής ή μη τραπεζικής εποπτείας.  Σύμφωνα με τα στοιχεία του FSB που αφορούν μία αποτύπωση μέχρι και το τέλος του 2017, το κομμάτι αυτό του σκιώδους χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπτύσσεται με ρυθμούς ταχύτερους (8,5%) από το "εποπτευόμενο” κομμάτι των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών τόσο του τραπεζικού όσο και του μη τραπεζικού τομέα (5,3%), μετά το 2011.   Συνολικά από τα 382 τρισ. δολ το κομμάτι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής διαμεσολάβησης που δεν πε

Στρατηγικοί επενδυτές στοιχηματίζουν στην άνοδο των νομισμάτων αναδυόμενων χωρών έναντι του δολαρίου καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) φαίνεται να προσανατολίζεται σε λιγότερες αυξήσεις των επιτοκίων για να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις από την επιδείνωση του κλίματος στην παγκόσμια οικονομία. Κάποιοι από τους ισχυρότερους διαχειριστές κεφαλαίων «κλείνουν το μάτι» στις αναδυόμενες αγορές, δείχνοντας προτίμηση σε Ινδία, Ρωσία, Κίνα, Τσεχία, Βραζιλία και Χιλή. Στρατηγικοί επενδυτές στοιχηματίζουν στην άνοδο των νομισμάτων των χωρών αυτών έναντι του δολαρίου καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) φαίνεται να προσανατολίζεται σε λιγότερες αυξήσεις των επιτοκίων για να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις από την επιδείνωση του κλίματος στην παγκόσμια οικονομία. «Υπάρχουν περιθώρια για μια ανατίμηση των νομισμάτων στις περισσότερες αγορές του αναδυόμενου κόσμου», σχολιάζει ο Πασκάλ Μπλανκ, επικεφαλής επενδύσεων στην Amunidi που διαχειρίζεται κεφάλαια άνω του 1,2 τρισ. δολαρί

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της «συστημικής διαφθοράς» και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση, διεθνώς σχεδόν, του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μορφή της μονοδιάστατης «ενιαίας σκέψης» και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται «συμπερίληψη της διαφθοράς». Το «παραβατικό» κανονικοποιείται και από «ανωμαλία» μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτό το σύστημα, παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία. Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγι

Τα γεγονότα είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ημιανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Πριν 12 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικώ

Η 9η Αυγούστου μπορεί να θεωρηθεί ως το επετειακό ορόσημο για την έναρξη μίας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις στην Ιστορία της ανθρωπότητας, της πρώτης σοβαρής στον 21ο αιώνα.  Ο ανταποκριτής της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica στην Ουάσιγκτον Φεντερίκο Ραμπίνι προσφέρει στο σημερινό φύλλο της μία ανάλυση για τα αποτελέσματα κι ένα ιστορικό της κρίσης υπό το πρίσμα της ενστώσας πολιτικής κατάστασης στις ΗΠΑ, διαπιστώνοντας πως παρά την κάποια ισορροπία που αποκαταστάθηκε, οι συνθήκες για μία επανάληψή της βρίσκονται πάντοτε παρούσες, κι εκφράζει τον φόβο πως υπό την παρούσα κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, που ανοίγει τον δρόμο για μία νέα απορρύθμιση, ένα νέο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό επεισόδιο είναι πάντοτε ορατό.  “Πριν από δέκα χρόνια”, γράφει ο Ραμπίνι, “τα προειδοποιητικά σημάδια για την κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων subprime είχαν αρχίσει να γίνονται ορατά: ήταν η απαρχή της Μεγάλης Ύφεσης. Είναι μια ιστορία, την οποία ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει