IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Προ ημερών, σε μία ραδιοφωνική συζήτηση, ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, υποστήριζε, με επιμονή, μία άποψη που είναι πολύ γνωστή και διαδεδομένη, όσον αφορά την οικονομική κρίση και τις επιβαλλόμενες πολιτικές για την αντιμετώπισή της. Έλεγε ότι εκείνο που μπορεί να δώσει τη λύση στο πρόβλημα θα ήταν η τόνωση της "ενεργού ζητήσεως", (δηλαδή, με τη γνωστή λαϊκή έκφραση το "να πέσουν λεφτά στην αγορά"), ώστε να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων και να μειωθεί η ανεργία. Αυτή είναι βέβαια μία άποψη που ακούγεται πολύ συχνά και αποτελεί σταθερή επωδό δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών οικονομολόγων, αφού, υποτίθεται, πως είναι εμπνευσμένη από την θεωρία του Κέυνς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, και στην θέρμη του λόγου του, ο καλός δημοσιογράφος, έφθασε να υποστηρίξει την πιο ριζοσπαστική μορφή της συγκεκριμένης πολιτικής, εκεί που ο Κέυνς συναντάται με τον θεωρητικό του αντίπαλο, τον Φρήντμαν: την ενίσχυση των εισοδημάτων του πληθυσμού με τη διασπορά στη

    Η ευρωπαϊκή οικονομία έχει δύο (τουλάχιστον) ταχύτητες, αλλά η σημαντικότερη ανισορροπία αφορά το ισοζύγιο πληρωμών. Η Γερμανία έχει πλεόνασμα που φθάνει το 7,5% του ΑΕΠ το 2013 και ακολουθεί ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Ψηλά, πάνω από 10%, είναι το πλεόνασμα στο ισοζύγιο της Ολλανδίας και 7,3% της Δανίας. Από την άλλη πλευρά χώρες όπως η Μεγ. Βρετανία έχουν έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών 4,4% του ΑΕΠ, υψηλό παραμένει το έλλειμμα ισοζυγίου της Γαλλίας, ενώ μόνο το 2013, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα απέκτησαν μικρό πλεόνασμα ισοζυγίου εξαιτίας της ύφεσης και του περιορισμού του εισοδήματος. Τα προηγούμενα χρόνια οι χώρες αυτές είχαν μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών. Η Ευρώπη είναι διχασμένη. Η δυσαρμονία αυτή, όσο κι αν εκνευρίζονται αναγνώστες που σχολιάζουν αρνητικά το προηγούμενο σχόλιο του γράφοντος (Μια πολύ παλιά γερμανική δοξασία) στην ιστοσελίδα της «Κ», οφείλεται στην ορντοφιλελεύθερη αντίληψη που επικρατεί στη Γερμανία και σ

 O John Maynard Keynes (1883-1946) ήταν ο σπουδαιότερος Άγγλος οικονομολόγος (μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας, υπουργός, διπλωμάτης). Δημιούργησε με τα έργα του και τους οπαδούς του τη λεγόμενη κεϋνσιανή σχολή στην οικονομική επιστήμη.Τα δύο πιο σημαντικά βιβλία που έγραψε ήταν «Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης» (1919) και «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος»(1936). Με το πρώτο, υποστήριξε ότι η Γερμανία δεν είχε την ικανότητα να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που απαίτησαν από αυτήν οι νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ότι αυτό θα οδηγήσει στην επανάληψή του σε πιο μεγάλη κλίμακα. Με το δεύτερο βιβλίο, εξηγούσε ότι για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετώπιζε ο δυτικός κόσμος, μετά το κραχ της Νέας Υόρκης (1929), θα πρέπει να παρέμβει το κράτος, χρηματοδοτώντας την οικονομία και τις επιχειρήσεις για να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Ουσιαστικά, ο Κeynes με την θεωρία του πρότεινε την άνοδο

Ο Πολ Κρούγκμαν προτείνει στο κράτος να ξοδέψει για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.  Συμφωνεί και ο Ηλίας Κατσούλης Σε μια σκηνή της ταινίας «Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς» ζητούν από τον κηπουρό Τσανς να σχολιάσει την οικονομική κατάσταση και εκείνος διαβεβαιώνει: «Εφόσον οι ρίζες δεν έχουν κοπεί, όλα βαίνουν και θα συνεχίσουν να βαίνουν καλώς στον κήπο. Την άνοιξη θα έρθει η άνοιξη». Με τον κ. Τσανς παρομοιάζει τον διευθυντή της Fed ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στο βιβλίο του Τέλος στην ύφεση τώρα! (εκδόσεις Πόλις), όταν ο Μπεν Μπερνάνκι με την ίδια ευκολία έλεγε λίγο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers ότι η άνοιξη βρισκόταν προ των πυλών και περίμενε τα βλαστάρια να ανθίσουν. Εδώ ο Κρούγκμαν δεν αναφέρεται αναλυτικά στα αίτια της κρίσης - αυτά λίγο-πολύ έχουν ήδη αναλυθεί. Περισσότερο αναζητεί το αν υπάρχουν λύσεις διεξόδου και προς τα πού πρέπει να στραφούν αυτές. Ο συγγραφέας επικεντρώνει το ενδιαφέρον σε αυτούς που πλ

John Maynard Keynes (right)  and Harry Dexter White Μια ιστορία πραγματική για τον διεθνή οργανισμό που διαφεντεύει σήμερα τη μοίρα μας. Μια ιστορία που θα ήταν δύσκολο να εφεύρει κανείς, αν δεν ήταν αληθινή. "ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ , ο Κέινς είχε προβλέψει τι χρειαζόμασταν. Ήταν, όμως, πολύ νωρίς. Έχει έλθει πλέον η ώρα να κάνουμε πράξη την πρότασή του. Και πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε!". Τάδε έφη Ντομινίκ Στρος-Καν στις αρχές του 2011. Λίγους μήνες μετά θα εξαφανιζόταν από τη θέση του στο ΔΝΤ και, γενικότερα, από τη δημόσια σφαίρα. Τι εννοούσε και γιατί έχει σημασία; Και γιατί ο τίτλος μου μιλάει για το χρέος της κ. Λαγκάρντ (και μάλιστα διπλό) στον Κέινς; Η απάντηση θυμίζει μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ με ολίγη από οικονομική θεωρία. Ο Στρος-Καν αναφερόταν στη διαμάχη, εν έτει 1944 , μεταξύ του Τζον Μέιναρντ Κέινς (που εκπροσωπούσε τη

(ΜΕΡΟΣ Α) Συνθηκολογημένοι  Κεϋνσιανοί   Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, το καθήκον μας είναι ένα: να βάλουμε στο μικροσκόπιο όσους θέλουν να μας κυβερνήσουν. Προφανώς πρέπει να σκύψουμε προσεκτικά πάνω από τις διακηρύξεις τους για το τι θα κάνουν την «επόμενη μέρα». Επειδή όμως έχουμε κάθε λόγο να μην βασιζόμαστε απόλυτα στις διακηρύξεις τους αυτές, καλό είναι να βρούμε καινοτόμους τρόπους να τους κρίνουμε. Μία ιδέα είναι να μελετήσουμε πόσο συνεπείς είναι οι διακηρύξεις τους με την ιδεολογία που οι ίδιοι λένε ότι τους βοηθά να κατανοήσουν τον κόσμο ώστε να τον «αλλάξουν» (για να μην πω να του «αλλάξουν τα φώτα» και θεωρηθώ κυνικός). Το λέω αυτό επειδή το πόσο συνεπείς είναι με την ιδεολογία που οι ίδιοι διάλεξαν είναι ένας καλός μπούσουλας για να καταλάβουμε πόσο συνεπείς θα είναι με τις διακηρύξεις τους. Τρεις είναι οι βασικοί ιδεολογικοί άξονες στους οποίους στηρίζονται μια σειρά από κόμματα που ζητούν την ψήφο μας: (Α) Οι ευθεριάζοντες-νεοφιλελεύθεροι που εναποθέτουν την πί