IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Οι φωτιές στα δάση ξεκινούν από την πλατεία Συντάγματος. Για να μην καταστρέφονται τα δάση μας από τις πυρκαγιές χρειαζόμαστε ανθρώπους μέσα σ’ αυτά, δεν χρειαζόμαστε πυροσβεστικά αεροπλάνα! Μπροστά στις αδηφάγες φλόγες που τα τελευταία χρόνια καταστρέφουν αδιακρίτως κάθε καλοκαίρι τα δασικά οικοσυστήματα της χώρας, ο δημόσιος διάλογος παραμένει ανούσιος, επιδεικτικά αντιεπιστημονικός, εξόχως παραπλανητικός και κυρίως αφελής! ’ Χρειαζόμαστε περισσότερα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και περισσότερους άντρες στην Πυροσβεστική Υπηρεσία’, ισχυρίζονται οι «ειδήμονες» των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων και συνεπικουρεί προς την κατεύθυνση αυτή και μια μερίδα πολιτικών. Η ανεπιτήδευτη πραγματικότητα όμως απέχει παρασάγγας από αυτή την εντελώς εσφαλμένη και ατεκμηρίωτη επιχειρηματολογία, η οποία προωθείται τεχνηέντως προς τους πολίτες προκειμένου εκείνοι, ως καταναλωτές ψευδών ειδήσεων, να μεταβολίσουν την εσφαλμένη πληροφόρηση σε επιτακτική προσταγή κατασπατάλησης των κρα

  Η ένοχη κενολογία. Υπάρχει συλλογική ενοχή; Ή ο νομικός καταλογισμός και η ψυχολογική βίωση της ενοχής είναι μόνο και πάντοτε ατομικό γεγονός; Μπορούμε να καταλογίσουμε έγκλημα, παράπτωμα ή πταίσμα συνολικά σε μια κοινωνία, σε ένα κράτος, σε ένα θεσμό – μπορεί να αποδοθεί συλλογικά η ενοχή; Στην περίφημη δίκη της Νυρεμβέργης, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καταδικάστηκαν είκοσι τέσσερα άτομα, εγκληματίες πολέμου, αλλά και οκτώ θεσμοί (ένας από αυτούς ήταν η Γκεστάπο). Το τότε «ειδικό δικαστήριο» δέχθηκε ότι ένας θεσμός μπορεί να κηρυχθεί ένοχος καθεαυτόν – ή οι στόχοι και επιδιώξεις του, η δομή και η λειτουργία του να έχουν σκόπιμα εγκληματικό χαρακτήρα. Και αν ο θεσμός είναι ένοχος, πόσην ευθύνη υπέχει το επιμέρους άτομο που βιοπορίζεται μετέχοντας στην υπαλληλική στελέχωση του θεσμού; Αν στην Ελλάδα σήμερα η ΔΕΗ, η εφορία, οι εταιρείες είσπραξης διοδίων είναι θεσμοί που παράγουν μείζονα βασανισμό του πολίτη, πόσο ένοχος πρέπει και μπορεί να αισθάνεται όποιος κερδίζει το ψωμί τ

Πνιγμός η αναξιοκρατία.  Ακόμα και την εμπλοκή σε πόλεμο (τη θυσία της ζωής άγνωστου αριθμού πολιτών και την καταστροφή μικρού ή μεγάλου μέρους της κοινωνικής περιουσίας) την αποφασίζουν οι επαγγελματίες της εξουσίας, όχι η κοινωνία των πολιτών. Αποκλείεται θεσμικά να είναι η δημοκρατία αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα. Συνεχίζουμε να αποκαλούμε «δημοκρατία» την πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία (συνεχίζουμε το ξίδι να το λέμε γλυκάδι): λογαριάζουμε σαν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό» την υποταγή της πολιτικής στη λογική (νόμους – αναγκαιότητες) των Αγορών. Με αυτά τα δεδομένα δεν θα συνιστούσε υπερβολή η επίμονη, συνεχής υπενθύμιση: Ναι, στην Ελλάδα, το πολίτευμα είναι η πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία: Ο πρωθυπουργός επιλέγει και επιβάλλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας, τους επικεφαλής όσων οργανισμών κοινής ωφέλειας δεν έχουν ακόμα πουλη

 Είμαστε σήμερα, στο ίδιο έργο θεατές. Η χώρα χρεοκόπησε, προσπαθεί να ορθοποδήσει, αλλά η βαθιά δομή λειτουργίας του ελληνικού κράτους παραμένει ανέπαφη. Η κυβερνητική αμφιθυμία έναντι της επαγγελματικής διοίκησης των νοσοκομείων διατηρείται. Η μετατροπή των νοσοκομείων σε μη κερδοσκοπικά ΝΠΙΔ, όπως έχει προταθεί από όλους τους ειδικούς, εγχώριους και ξένους, δεν προωθείται. Σύγχρονα επιχειρησιακά εργαλεία (π.χ. λογιστικά, πληροφοριακά) δεν χρησιμοποιούνται, ισολογισμοί δημοσιεύονται κατά το δοκούν, η σπατάλη συνεχίζεται (τα νοσοκομεία απορροφούν το 42% των δαπανών υγείας, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 30%), ασθενείς και επαγγελματίες υγείας είναι δυσαρεστημένοι. Υπουργός Υγείας είναι, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, μια πολιτικάντικη φιγούρα. Διπροσωπία, στασιμότητα, απελπισία. Τα νοσοκομεία στην Ελλάδα απορροφούν το 42% των δαπανών υγείας,  όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 30%. INTIME NEWS Το μοτίβο της αναξιοκρατίας  στα νοσοκομεία.   Καταλαβαίνουμε καλύτερα

Έχει δίκιο ο Ισραηλινός… Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θυμίζει το συρρικνωμένο περί την Κωνσταντινούπολη  Βυζάντιο πριν από την πτώση, έγραφε ένας φίλος στα κοινωνικά δίκτυα, σχολιάζοντας μια ανάρτηση που αφορούσε τη συνέντευξη του νέου πρεσβευτή του Ισραήλ στην Αθήνα Γιόσι Αμράνι στην Καθημερινή της Κυριακής. Στη συνέντευξη αυτή ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Αθήνα μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερόντων είπε πως η εθνική άμυνα και η διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων είναι κάτι το οποίο καμία χώρα δεν πρέπει να αναθέτει σε τρίτους. "Η ισραηλινή εμπειρία υπαγορεύει ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου", λέει ο κ. Αμράνι, σχολιάζοντας τη μεταβλητότητα των ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, από τη Συρία έως την Ανατολική Μεσόγειο και δη την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας... Τα όσα συμβαίνουν στη Συρία φαντάζουν πολύ μακρινά στην ελληνική κοινωνία η οποία εντρυφεί στην ψευδαίσθηση πως η χώρα μας βρίσκεται, πολύ μακριά από την εύφλεκτη ζώνη, ενδεχομένως κάπου μεταξ

  Ο αποκλεισμός των συγγενικών προσώπων από τις θέσεις εξουσίας έχει νόημα μόνο υπό μία προϋπόθεση: Ότι τα πρόσωπα έχουν καταλάβει τις θέσεις αναξιοκρατικά. Με μοναδικό κριτήριο τη συγγένεια. Χωρίς να ελέγχεται αν έχουν τα απαραίτητα προσόντα. Η απόφαση του Κυρ. Μητσοτάκη να αποκλείσει από μια ενδεχόμενη κυβέρνησή του τα συγγενικά του πρόσωπα μοιάζει κατ' αρχήν σαν μια κίνηση συμβολισμού κατά του νεποτισμού, που μαστίζει την ελληνική πολιτική ζωή. Στην πράξη, όμως, δημιουργεί δύο προβλήματα, από τα οποία το ένα είναι πιο σοβαρό. Ο αποκλεισμός των συγγενικών προσώπων από τις θέσεις εξουσίας έχει νόημα μόνο υπό μία προϋπόθεση: Ότι τα πρόσωπα έχουν καταλάβει τις θέσεις αναξιοκρατικά. Με μοναδικό κριτήριο τη συγγένεια. Χωρίς να ελέγχεται αν έχουν τα απαραίτητα προσόντα. Η παραπάνω προϋπόθεση είναι, φυσικά, το 99% των περιπτώσεων νεποτισμού στην ελληνική πολιτική κονίστρα, και όχι μόνο. Γιατί, στα πανεπιστήμια και στα υπουργικά γραφεία το συγγενολόι είναι ο υπ' αρι

(...) Ο καθηγητής σε κάθε ευκαιρία στηλιτεύει την αναξιοκρατία και την έκπτωση της αριστείας στην Ελλάδα, όμως πιστεύει πως η χώρα μας διαθέτει την ικανότητα να γίνει μία από τις πλέον ευημερούσες χώρες του κόσμου, αν αξιοποιήσει το ταλέντο και τις δεξιότητες σοβαρών επιστημόνων και αν εστιάσει αυστηρά στην αξιοκρατία και στην αριστεία.  " Η έλλειψη αριστείας είναι η κύρια αιτία που δεν μπορεί η χώρα μας να αξιοποιήσει τους ανθρώπους της και αυτή είναι μια κατάσταση που δυστυχώς ανατροφοδοτείται. Η έκπτωση της αριστείας δημιουργεί περισσότερη έλλειψη αριστείας.Νομίζω ότι ζούμε σε εποχή σκοταδισμού. Έχουμε ακόμη δημοκρατία δηλ. μπορούμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας, αλλά παρατηρώ ότι οι επικρατούσες δομές εξακολουθούν να είναι ασφαλείς στη φαυλότητά τους και ίσως είναι και  πολύ ενδιαφέρον το ότι καταφέρνει να υπάρχει ακόμη αυτή η δημοκρατία. Μοιάζει σχεδόν ειρωνικό. Σκοπός της δημοκρατίας είναι να αναδεικνύει την αριστεία, η οποία με τη σειρά της υπερασπίζεται τη δημοκρατία

Είμαι γιατρός. Εισαγωγή σε ιατρικό τμήμα, μπορείς να πετύχεις, είτε γράψεις στη Φυσική 100/100 είτε 10/100, λεφτά να έχει ο πατέρας του «10/100» για ξόδεμα έξω. Πτυχίο μπορείς να πάρεις, χωρίς να αγγίξεις άρρωστο. Σαφώς οι περισσότεροι καθηγητές της Ιατρικής, επιλέγονται μέσα από ομάδες γνωστών και οι πιο πολλές διεθνείς δημοσιεύσεις τους αποκτώνται ως πέμπτο ή έκτο όνομα, σε εργασίες που κάνουν ελάχιστοι καλοί και γνωστοί ερευνητές. Στη διάρκεια της ειδίκευσής, δεν αξιολογούμαστε ποτέ. Είτε είσαι εξαίρετος (συχνό ευτυχώς), είτε αδιάφορος (σπάνιο), δεν υπάρχει καμία διαφορά. Στο τέλος της ειδίκευσης, σε διάφορες ειδικότητες, οι εξετάσεις είναι τυπικές: Ενίοτε, σε παρακαλούν να απαντήσεις κάτι, για να πάρεις ειδικότητα. Από τη μία φάση της ειδικότητας στην άλλη, δεν γίνεται καμία εκτίμηση του τι έμαθες, τι μπορείς να κάνεις και που πρέπει να βελτιωθείς. Μερικοί ακαδημαϊκοί διαφέρουν, διαλέγουν και βοηθούν άξιους ανθρώπους, για να τους δουν να περιθωριοποιούνται από τα (σπάνια ποιο