IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Το καπιταλιστικό πνεύμα  και ο «νέος τύπος ανθρώπου». Σήμερα σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος ανήκει στο οικονομικό μοντέλο του δυτικού Καπιταλισμού, όπου πρωταρχικός στόχος είναι η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση. Σήμερα ο χρόνος ισοδυναμεί με χρήμα και κυριαρχεί ένας ανθρώπινος τύπος: ο Αστός. Με ποιον τρόπο όμως οδηγηθήκαμε στην εξάπλωση και την κυριαρχία του συγκεκριμένου τύπου; Ο Αστός (Der Bourgeois, 1913), το κλασικό πια σύγγραμμα του Werner Sombart , αναζητά ιστορικά τα θεμέλια του χαρακτήρα του σημερινού «καπιταλιστικού» ανθρώπου. Ο συγγραφέας είναι επηρεασμένος από τον Max Weber, με τον οποίο άλλοτε συμφωνεί και άλλοτε διαφωνεί. Εξετάζοντας το καπιταλιστικό πνεύμα, αυτό το βιβλίο του Sombart διαιρείται σε δύο ενότητες: στην πρώτη ενότητα παρουσιάζονται οι πρώτες ιστορικές ενδείξεις, ενώ στη δεύτερη απαριθμούνται οι κύριες αιτίες του. Σύμφωνα με τον Γερμανό κοινωνιολόγο, πριν από τον Καπιταλισμό οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά με το φυσικό κόσμο και χρησιμοποιούσαν το χρήμα μ

Δεν σταματούν οι φανατικοί οπαδοί της ελεύθερης αγοράς όπου Γης να αποθεώνουν σε όλους τους τόνους την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο αν αυτή κινητοποιηθεί, μας λένε, θα έρθει η ανάπτυξη στην οικονομία, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα ευημερήσουν οι κοινωνίες. Εγκαλούν το κράτος για γραφειοκρατία, συγκεντρωτισμό, αναποτελεσματικότητα, σπατάλες και διαφθορά επειδή συντηρεί έναν δημόσιο τομέα που απομυζά πόρους οι οποίοι θα έπρεπε να πάνε για την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Βεβαίως, και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο κυρίαρχος σχεδόν παντού νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον πλαισιώνουν έχουν καταφέρει να πετύχουν την πλήρη ελευθερία (ασυδοσία είναι η σωστή λέξη) στην κίνηση των κεφαλαίων, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση όλων των ελέγχων, η κατάσταση επιδεινώνεται. Σε πολλές χώρες η ανεργία και η φτώχεια έχουν αυξηθεί, οι ανισότητες είναι προκλητικές, ενώ οι πλούσιοι παρκάρουν την αδάμαστη α

Το σημαντικότερο κοινωνικό στοίχημα που παίζεται στην Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή δεν είναι μόνο το κατά πόσον θα καταφέρει να γλιτώσει η Ελληνική άρχουσα τάξη τον κυριολεκτικό αποκεφαλισμό στην γκιλοτίνα, δηλαδή το αιματηρό τέλος που της αξίζει δικαιωματικά. Ακόμα σημαντικότερος στόχος από την ατιμωρησία των γνωστών πασίγνωστων, μιας και η απληστία είναι το βασικό κίνητρο κάθε διεφθαρμένης κάστας, δεν είναι απλά το να επιβιώσουν οι ηγέτες και οι συνεργοί του Ναζισμού, αλλά επιπλέον να καταφέρουν να βγουν οικονομικά κερδισμένοι, μιας και δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς ο πόλεμος που κήρυξαν στον λαό. Ο θρίαμβος της άρχουσας τάξης πρέπει να επιτευχθεί χωρίς να γυρίσει εναντίον της από καμία άποψη, είτε νομική, είτε οικονομική, είτε έμπρακτης βίας, το αναίσχυντο καψόνι που έχουν επιβάλλει στους αγαθιάρηδες που τους υφίστανται. Πλουτοκράτες, πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, και όσοι τους περιφρουρούν, δηλαδή μια μειοψηφία που δεν ξεπερνάει το 5% του πληθυσμού

(...) κάθε μονοπώλιο αντλεί υπεραξία από ένα περιζήτητο αγαθό. Στις μέρες μας οι πόλεις επιχειρούν να κερδίσουν αυτοδιαφημιζόμενες ως «μοναδικές» πολιτιστικά. (...) Σκοπός ...να μπορεί να ειπωθεί πως «αυτή η πόλη είναι μοναδική. Αξίζει να πληρώσεις το αντίτιμο για να βρεθείς εδώ».(...)  Οι πόλεις αγωνίζονται να εξασφαλίσουν μια καλή θέση στην αγορά -σαν ένα σπάνιο κρασί από έναν εξαιρετικά καλό αμπελώνα. «Η αστικοποίηση είναι ο δίαυλος διαμέσου του οποίου το πλεόνασμα του κεφαλαίου διοχετεύεται στην οικοδόμηση νέων αστικών περιοχών για την ανώτερη τάξη». Συνέντευξη του ανθρωπολόγου, Ντέιβιντ Χάρβεϊ, στο Der Spiegel.  Κριστόφ Τουίκελ (Christoph Twickel, CT):  Στις μέρες μας οι μαρξιστές πρέπει να ασχολούνται με τις μητροπόλεις, αντί με την εργατική τάξη; Ντέβιντ Χάρβεϊ (David Harvey, DH):   Οι παραδοσιακοί μαρξιστές θεωρούν ως επαναστατική πρωτοπορία τη βιομηχανική εργατική τάξη. Από τη στιγμή όμως που αυτή εξαφανίζεται στη δίνη της αποβιομηχάνισης της δύσης, πολλοί αντι