IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Χρωστάς στον ΕΦΚΑ; Να πεθάνεις! Σε όλα τα σοβαρά κράτη, οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει κάποιος αποτελούν περιουσιακό του στοιχείο. Μπαίνουν σε έναν προσωπικό κουμπαρά, τοκίζονται ή επενδύονται, και όταν έρθει η ώρα της συνταξιοδότησης, από αυτά που έδωσες, από αυτά παίρνεις. Έδωσες λίγα; Λίγα θα πάρεις. Αλλά θα τα πάρεις. Όπως εκείνος ο Ροδίτης που είχε δουλέψει μερικά φεγγάρια στον Καναδά. Όταν έφτασε στο όριο ηλικίας, χωρίς να κάνει αιτήσεις, χωρίς να συμπληρώσει χαρτιά, χωρίς να περιμένει μήνες και χρόνια, ο Καναδάς τον βρήκε και του έστειλε το ποσό που δικαιούται: 31 ευρώ τον μήνα. Το μάθαμε από τις ειδήσεις, επειδή, μόλις τα σαΐνια του Υπ. Οικονομικών ανακάλυψαν ότι παίρνει σύνταξη από άλλο κράτος, του έκοψαν την ελληνική! Ο άνθρωπος, αφού απευθύνθηκε σε όλους τους αρμόδιους (μέχρι και στον πρωθυπουργό) και είδε ότι δεν έβγαζε άκρη με την ελληνική δημόσια διοίκηση, στράφηκε απελπισμένος στον Καναδά, ζητώντας να... του κόψουν την σύνταξη των 31 ευρώ! Για

Δημόσιο über alles Με πρόσφατη εγκύκλιο (2/72297/28-09-2021) το Υπουργείο Οικονομικών, ως διαχειριστής του Ελληνικού Δημοσίου, έκρινε ότι το σύνολο της περιουσίας του είναι πλέον ακατάσχετο (καταθέσεις, χρήματα, αξιόγραφα) και εξαιρείται ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων από ιδιώτες. Έτσι, όταν το Δημόσιο υπέχει υποχρέωση αποζημίωσης από αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις και δεν αποζημιώνει, οι δικαιούχοι πολίτες δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν διαδικασίες εκτέλεσης εναντίον του. Πρακτικά δηλαδή θα είναι ανίσχυροι να εφαρμόσουν την δικαστική απόφαση που υποχρεώνει το Δημόσιο να τους αποζημιώσει. Το Ελληνικό Δημόσιο ξαφνικά ανακηρύσσεται σε Δερβέναγα με ασυλία στην έλλειψη συμμόρφωσης του σε δικαστικές αποφάσεις. Η υποχρέωση αποζημίωσης του Δημοσίου αφορά συχνά σοβαρότατες υποθέσεις. Αποζημιώσεις που οφείλει σε περιπτώσεις σε περιστατικά όπως στο Μάτι.  Θανάτους ή βαριές βλάβες από ιατρική αμέλεια σε δημόσια νοσοκομεία. Αποζημιώσεις από ατυχήματα που προξενούνται από έλ

  Ένας νηφάλιος αντίλογος  στους «αρνητές» των  αξιολογήσεων… Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας όπου εργάστηκα για το μεγαλύτερο χρονικά μέρος της καριέρας μου ως καθηγητής και με αρκετές θητείες ως εκλεγμένος Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων βρέθηκα συχνά αντιμέτωπος με «αρνητές» κάθε προσπάθειας εισαγωγής κριτηρίων και συστημάτων αξιολόγησης ατόμων και Δομώ ν. Για να το πω με απλά λόγια, ήμουν πάντα στην περιορισμένου αριθμητικού μεγέθους ομάδα που υποστήριζε την ανάγκη εφαρμογής αξιολόγησης του έργου μας και αντιμέτωπος με αρκετές κατά πολύ μεγαλύτερες αριθμητικά ομάδες «αρνητών». Τα επιχειρήματα ήταν και παραμένουν σχεδόν τα ίδια ενώ τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Ένα βασικό επιχείρημα των «αρνητών» ήταν και παραμένει εκφρασμένο στο, προδήλως λογικό αλλά και πασιφανώς «πονηρό» ερώτημα: «Ποιος, πως και με ποια κριτήρια θα επιλέξει τους Αξιολογητές;»   Με την κατάθεση του ερωτήματος αρχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα η «καχυποψία» που τρέφεται και στρέφεται στα

Χρειάζεται ένα "New Deal"  για τους μικρομεσαίους.  Όπως έχω γράψει επανειλημμένα στα τελευταία δέκα χρόνια, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα παράγει κυρίως θέσεις εργασίας για τον μικρομεσαίο επιχειρηματία και 1,2,3 άλλους εργαζόμενους και δευτερευόντως προϊόντα, υπηρεσίες και φόρους για το κράτος.  Αυτό το έχουν καταλάβει όλες οι ανεπτυγμένες οικονομίες και κυρίως όσες θέλουν να λειτουργούν με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.  Ένα κράτος που αντιλαμβάνεται ότι από τις μικρές εταιρείες των 1-9 ατόμων προσωπικού που εισπράττει ως φόρο εισοδήματος λιγότερο από το 3% των συνολικών εσόδων του, μπορεί να εξασφαλίζει άνω του 60% με 70% των θέσεων εργασίας για τους οικονομικά ενεργούς πολίτες του, στοχεύει να διευκολύνει την έναρξη, λειτουργία και διακοπή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων προκειμένου να έχει μικρή ανεργία στην οικονομία και μικρότερη εξάρτηση των πολιτών του από τις θέσεις εργασίας του δημοσίου και τα επιδόματα (όταν υπάρχουν) που συμπληρώνουν το εισόδημα τ

Ο σουρεαλισμός της προκαταβολής φόρου. Λίγες μέρες πριν, συναντήθηκα για πρώτη φορά μετά τις διακοπές με έναν καλό επαγγελματία με τον οποίο συνεργάζομαι. Όταν τον ρώτησα πώς πέρασε το καλοκαίρι του, μου απάντησε ότι φέτος δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές. Υποψιαζόμενος τι συνέβη, τον ξαναρώτησα αν η αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι φέτος οι δουλειές του πάνε πολύ καλά. Μου απάντησε ναι. Αυτή η σουρεαλιστική συζήτηση δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί λίγα χρόνια πριν. Κι αυτό, γιατί η παράλογη απαίτηση της προκαταβολής φόρου από τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι κάτι που μόλις τα τελευταία χρόνια επιβλήθηκε στο πλαίσιο των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης. Σκεφτείτε το. Αν φέτος οι δουλειές σας πάνε καλά, θα κληθείτε να προκαταβάλετε επιπλέον φόρο αντίστοιχο του φετινού σας τζίρου για του χρόνου. Στην καλύτερη περίπτωση να χρειαστεί να κάνετε κάποιες επιμέρους θυσίες για να πληρώσετε τα χρέη σας, όπως με το να μην πάτε θερινές διακοπές. Στη χειρ

Κάποτε η Δικαιοσύνη στην κοινωνική συνείδηση εθεωρείτο φραγμός στην κοινωνική αυθαιρεσία, φραγγέλιο τιμωρητικό για την κοινωνική αμαρτία, φρουρός που προστάτευε την υγιή κοινωνία. Σήμερα από πολλούς γίνεται η ίδια αντιληπτή ως κοινωνικό καρκίνωμα, πηγή αυθαιρεσιών, αμαρτιών, ατασθαλιών. Όσα αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, ειδικά τις τελευταίες ημέρες, είναι δραματικά εύγλωττα, κραυγαλέα εκκωφαντικά: ανώτατοι εισαγγελικοί λειτουργοί, αντί να συνεργάζονται στην πάταξη της διαφθοράς, αλληλοϋπονομεύονται και αλληλοεξευτελίζονται, δικαστές παίζουν ασύστολα πολιτικά παιχνίδια στιγμές πολιτικά όχι ουδέτερες, χυδαίοι πολιτικοί συναλλάσσονται και ποδηγετούν –ή, πάντως, το επιχειρούν ανενδοίαστα- επίορκους ή επιρρεπείς σε αυτό φρουρούς της έννομης τάξης κοκ. Και καμία σοβαρή θεσμική πρόταση δεν κατατίθεται από πολιτικά υποκείμενα και άλλους θεσμικούς φορείς για εκρίζωση των δικαστικών παθογενειών που έχουν τέσσερις κατά βάση πηγές ή μορφές εκδήλωσης: α) Την ώσμωση της πολιτικής μ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Με φόρους… Σουηδίας χτίζονται τα πρωτογενή πλεονάσματα.  NURPHOTO VIA GETTY IMAGES «Μη μιλάς, μη γελάς»  χρωστάει η Ελλάς. «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» τραγουδούσαν το μακρινό 1989, οι Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Τότε μάλλον κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα συμβεί στην Ελλάδα είκοσι χρόνια μετά. Τα μνημόνια ήλθαν, μας αποχαιρέτισαν μάλλον προσωρινά (σε τούτη τη χώρα ουδείς συζητάει ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και το «μαξιλαράκι ασφαλείας» εξαντλείται καθημερινά μέσα από την άκριτη παροχολογία δίχως να έχει διασφαλιστεί ακόμη η πρόσβαση στις περιλάλητες αγορές), αλλά σε κάθε περίπτωση οι πληγές τους παραμένουν … αγιάτρευτες. Μόλις εχθές ανακοινώθηκε ότι στο club των οφειλετών του δημοσίου εισήλθε άλλο ένα 5% των συμπολιτών μας. Μέσα σε ένα μήνα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο αριθμός των φορολογουμένων που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές έναντι του δημοσίου αυξήθηκε κατά μισ