IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 ΤΟΥΡΚΙΑ – ΝΑΤΟ: Σκανδαλώδης συμπεριφορά, με την Αθήνα και τους Συμμάχους να κατευνάζουν… Έντονος προβληματισμός φαίνεται πως επικρατεί στην κυβέρνηση και την ελληνική διπλωματία, λίγες μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη και την τοποθέτηση του Γιώργου Γεραπετρίτη στο υπουργείο Εξωτερικών. Η διαπραγμάτευση με τον συνήθη “απροσάρμοστο” στο ΝΑΤΟ, την Τουρκία, που αφορά στην έγκριση και ενεργοποίηση των νέων χαρτών στα “regional plans” (περιοχικά σχέδια), οδήγησε για μια ακόμη φορά την Άγκυρα σε κίνηση εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, με την Αθήνα να προβληματίζεται για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να απαντήσει… Του Ζαχαρία Μίχα ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Οι Τούρκοι που χρησιμοποιούν τον όρο “Τουρκικά Στενά” (Turkish Straits), ζητούν τα Στενά των Δαρδανελίων να ονομάζονται ως “στενά Τσανάκαλε”, ο Βόσπορος “στενά Ιστανμπούλ”, ενώ δεν ενίστανται στην ονομασία της θάλασσας του Μαρμ

  Γιατί η Δύση υποκύπτει στον Ερντογάν Ενώπιον του βέτο της Τουρκίας στην εισδοχή Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, η ηγεσία της Δύσης ήταν υποχρεωμένη να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα, αμφότερα ταπεινωτικά. Είτε να αφήσει την Ατλαντική Σύνοδο να ολοκληρωθεί χωρίς τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η οποία νοείται ως μήνυμα αποφασιστικής συσπείρωσης απέναντι στη Ρωσία, είτε να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του Ταγίπ Ερντογάν. Προτιμήθηκε το δεύτερο, ώστε η ταπείνωση να βιωθεί περισσότερο διακριτικά από την Σουηδία και την Φινλανδία, αντί να γίνει αντιληπτή παγκοσμίως. Τρίτο ενδεχόμενο δεν υπήρχε, διότι απλούστατα δεν υπήρχε ο τρόπος να παρακαμφθεί το τουρκικό βέτο ή να εξαναγκασθεί η Τουρκία να το άρει άνευ ανταλλαγμάτων. Είναι αυτό που ποτέ δεν αντιλήφθηκαν λ.χ. οι Φινλανδοί πολίτες, οι οποίοι καίτοι υποστηρίζουν την ένταξη της χώρας τους στο ΝΑΤΟ σε ποσοστό 79%, το υψηλότερο στα χρονικά, επιθυμούσαν παράλληλα, σε ποσοστό 70%, να μην υπάρξουν παραχωρήσεις στην Το

Διαβάζεται ο χάρτης των τουρκικών προκλήσεων; Στην εποχή των εθνικών κρατών, πολύ λίγα ζεύγη γειτονικών χωρών δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ τους. Οταν χαράσσονται οι γραμμές των συνόρων, χαράσσονται συγχρόνως, πάνω στο παλίμψηστο της Ιστορίας, και οι προϋποθέσεις για μελλοντικά παράπονα και αξιώσεις, απόρροια των αναπόφευκτων αισθημάτων «αδικίας». Αρκετά εθνικά-κρατικά ζευγάρια πάντως κατορθώνουν να ειρηνέψουν οριστικά, υπακούοντας στους καταναγκασμούς της γεωγραφίας και στους όρους των συμφωνιών που συνυπογράφουν κάποια στιγμή. Η Ελλάδα και η Τουρκία δεν συγκαταλέγονται σε αυτά. Και όχι μόνο επειδή οι ευφρόσυνες εθνικές επέτειοι της μιας εθνότητας παραπέμπουν σε στιγμές ήττας της άλλης. Και με την Ιταλία μάς χωρίζει η 28η Οκτωβρίου. Αλλά στο πεδίο των συλλογικών αισθημάτων, ο χωρισμός αυτός έληξε σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου. Εχουν υπάρξει και φεγγάρια ομαλότητας στις σχέσεις των δύο γειτόνων, όμως οι ανοιχτές πληγές παραμένουν περισσότερε

Έφτασε η στιγμή η Ελλάδα να θέσει τα δικά της όρια σε ΕΕ, ΝΑΤΟ Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι δεν υπήρξε ούτε θα μπορούσε να έχει υπάρξει η «μεταστροφή» της τουρκικής συμπεριφοράς για την οποία μιλούσαν πολλοί πριν και μετά την άκαιρη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο. Όπως αναμενόταν, η Τουρκία κλιμακώνει στο πλαίσιο, πάντα, της ανάδειξης των όρων παραμονής της στη Δύση σε αυτή την απολύτως κρίσιμη συγκυρία με το ουκρανικό. Άρση κυρώσεων, αποκατάσταση εξοπλιστικών προμήθειών, ρόλος στη Συρία, επιβεβαίωση της εμμονής στη «Γαλάζια πατρίδα», όλα αυτά αποτελούν μέρη του «πακέτου Τουρκία» το οποίο η Δύση καλείται να αποδεχτεί στο σύνολό του. Αυτό είναι το πλαίσιο το οποίο φαίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε. Δεν είναι μόνο η αποφυγή επιβολής τουρκικών κυρώσεων στη Ρωσία, η συνεχιζόμενη διελκυστίνδα με τους S-400 κλπ. Τόσο με τις μαζικές παραβιάσεις και υπερπτήσεις στο Αιγαίο όσο και με τις δηλώσεις κατά του προέδρου Biden για τη γενοκτονία των Αρμενίων, η Τουρκία

  Η Σουηδία και η Φινλανδία να τα βρουν με τη Ρωσία όπως θέλουν εμείς με την Τουρκία. Το κρεσέντο της τουρκικής προκλητικότητας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, ενώ κάθε μέρα που περνάει προστίθενται προκλητικές δηλώσεις που συχνά συνιστούν ποιοτική κλιμάκωση μιας ήδη εξαιρετικά επιβαρυμένης κατάστασης. Η συγκυρία παρουσιάζει μια ευκαιρία στην ελληνική διπλωματία να επιχειρήσει να ταράξει με δημιουργικό τρόπο τα λιμνάζοντα ύδατα στο επίπεδο του ΝΑΤΟ, αλλάζοντας την εικόνα του αενάως διαμαρτυρόμενου για τις τουρκικές απειλές. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Πλέον, το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης της Δύσης παρουσιάζουν με αρνητικό τρόπο την τουρκική συμπεριφορά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αναδείξει το «πρόβλημα Τουρκία» σε όλες του τις διαστάσεις. Όλες οι χώρες αντιλαμβάνονται ότι η Άγκυρα είναι τύποις σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Στην καλύτερη περίπτωση, σύμμαχος υπό προϋποθέσεις. Η ειδική σχέση που

  Ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας στην σινοαμερικανική πλανητική αντιπαράθεση είναι ο λόγος της ατιμωρησίας της. Γράφει ο Γάλλος Στρατηγός ε.α. Jean-Bernard Pinatel,  αντιπρόεδρος του ιστοτόπου Geopragma . Σήμερα, κανένας σοβαρός αναλυτής δεν αμφισβητεί ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε πλήρη ισλαμική και πανοθωμανική παρεκτροπή. Το απέδειξε για άλλη μια φορά με μια χειρονομία ακραίας συμβολικής βίας, όπως υπογράμμισε ο Raphaël Glucksmann, αφήνοντας την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την οποία δεχόταν στην Άγκυρα, σε αμηχανία, «να τριγυρίσει» όρθια ενώ ο ίδιος καθόταν. Το βίντεο αυτής της στιγμής, που έχει περιοδεύσει στα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, ενσαρκώνει αυτή τη προσβολή στην γυναίκα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών. Είναι συνεπώς θεμιτό να αναρωτηθούμε γιατί η Τουρκία προσέχεται τόσο πολύ από τους Ευρωπαίους Ατλαντιστές που ευθυγραμμίζονται με την Ουάσιγκτον, παρά

  Η τουρκική δυναμική και η ελληνική πραγματιστική ευκαιρία.   Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρούμε μια ολοένα και αυξανόμενης κλίμακας συζήτηση σε όλα τα επίπεδα για το μέλλον της συνεργασίας μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτοχρόνως, αναπτύσσεται προσπάθεια αναβάθμισης των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας. Γιατί; Καθώς και οι δύο πλευρές το επιθυμούν. Προσφάτως δε, στην συζήτηση αυτή προστέθηκε και η συζήτηση σε επίπεδο ΝΑΤΟ της σημαντικότητας της Τουρκίας, ως κοινού εταίρου με το ΝΑΤΟ. Ως τελευταίο νέο,έρχεται και μια ακόμη προσπάθεια για μια ολοκληρωμένη εικόνα συζήτησης για το μέλλον της Νότιο-Ανατολικής Μεσογείου. Πάντα με κοινό παρανομαστή το μέλλον και τη θέση της Τουρκίας σε όλα αυτά. Ακόμα, η αναβάθμιση σχέσεων της Τουρκίας με την Σερβία, την «παραδοσιακή πλέον Αλβανία» και την Βοσνία-Ερζεγοβίνη αλλά και το Κόσοβο, αλλά και τους Βόρειους πλέον «συμμάχους» μας που θέλουν να έχουν κοινή «ιστορικής και πολιτισμικής» σημασίας ονομασίας. Και για να ολοκληρωθεί, εν΄

    ” Οι 6 κινήσεις της Τουρκίας μετά από τις εκλογές στις ΗΠΑ,  δείχνουν ότι έχει σχέδιο” Στο προηγούμενο άρθρο επισημάνθηκαν Ρωσία, Κίνα και Ιράν ως προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και επί διοίκησης Μπάιντεν. Αντίστοιχα φωτίστηκε η διάθεση αυτής να κινηθεί δυναμικά απέναντι τους, αλλά και η επιδίωξη της να επιτύχει συμβιβασμούς μαζί τους σε κάποιους τομείς. Σήμερα θα επιχειρηθεί η εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική της Τουρκίας, βάσει της εξέτασης 6 κινήσεων της μετά τις Αμερικανικές εκλογές, οι οποίες εμπλέκονται στις προτεραιότητες της πολιτική των ΗΠΑ. Αρχικά ξεχωρίζει (1) η ένταση των προσπαθειών της Άγκυρας για την περαιτέρω και πιο σταθερή συσπείρωση χωρών γύρω της. Σε αυτή την κατεύθυνση, επωφελούμενη και της συμβολής της στο αποτέλεσμα του πολέμου στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αναβαθμίζει τη συμμαχία της με το ομοεθνές Αζερμπαϊτζάν στον Καύκασο και προχωρά στη σύσφιξη των δεσμών της με τις Τουρκόφωνες κεντροασιατικές δημοκρατίες. Συγκεκριμένα η Τουρκία ανακοίνωσ