IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

      Aνεξάρτητα από το αν συμφωνεί κάποιος με τις πολιτικές τοποθετήσεις του Μίκη Θεοδωράκη, ελάχιστοι αμφισβητούν ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο μουσουργό αλλά και για έναν άνθρωπο με ενεργή συμμετοχή στα κοινά εδώ και περίπου επτά δεκαετίες. Το βιβλίο του «Μονόλογοι στο Λυκαυγές», που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις «Ianos» και περιλαμβάνει άρθρα, ομιλίες, ιστορικές ανασκοπήσεις κ.ά., αποτελεί μία σύνθεση στοιχείων από όλες τις πτυχές της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του: τα θεωρητικά σχόλια εναλλάσσονται με τις προσωπικές εξομολογήσεις και οι αναφορές στο πρόσφατο παρελθόν της χώρας με προτάσεις για τη μελλοντική πορεία της.  ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ''ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΣΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ'' «Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο!», υπογραμμίζει στον επίλογο ο μεγάλος μας συνθέτης. Και συνεχίζει: «Ομολογώ ότι λυπάμαι γι’ αυτό, γιατί μου άρεσε να γράφω διάφορα κείμενα και ποιηματάκια πολύ πριν αρχίσω να γράφω μουσική. Γιατί και τη μου

Η ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΕΣ Θέλω να φλυαρήσω αλλά οικοδομημένα, σε μιαν αυθαίρετη - αν θέλετε - διαδρομή συλλογισμών και συμπερασμάτων, όπου οι λέξεις που θα μεταχειριστώ, θα μιλάν για τις λέξεις που δεν τολμώ να μεταχειριστώ και που, τέλος, δεν πρόκειται να ολοκληρώσουν ένα θέμα, ένα κείμενο, που να φωτίσει εσάς που θα μ' ακούσετε περισσότερο απ' όσους δεν μ' ακούσουν.  Τότε θα πείτε, γιατί μιλώ. Γιατί δεν έχει νόημα να σου λένε μίλησε κι εσύ να μη μιλάς - πρώτον. Δεύτερον, γιατί είναι πειρασμός ν' αποφασίσεις να μιλήσεις χωρίς να ’χεις να πεις κάτι σοφό ή διαφωτιστικό ή κάτι τέλος πάντων που να σου καίει τα σωθικά και να πρέπει με κάθε τρόπο να ειπωθεί στους άλλους. Και τέλος, γιατί μ' ενθουσιάζει η ιδέα να μιλήσω για λέξεις, που ξαπλώνουν με ηδυπάθεια για να παντρευτούν τους ήχους, ειδικά τακτοποιημένους κι αποκλειστικά συνταιριασμένους γι' αυτές.  Εδώ πρέπει ν' αποκαλύψω πως όταν οι λέξεις έρχονται σ' επαφή μ&

(...) Σήμερα, στα 88 του χρόνια, μοιάζει να διατηρεί εκείνη την πρωτεϊκή τρέλα που είχε όταν ξεκίνησε εκείνες τις μεγάλες δρασκελιές του στην Ιστορία αυτού του τόπου. Ο ανυπότακτος, ο κυκλοθυμικός, ο ουτοπικός, ο υψιπέτης, ο διεθνής Μίκης, ο εγωκεντρικός Μίκης (του οποίου η πεντάτομη αυτοβιογραφία φέρει τον τίτλο «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου»), ο Μίκης ο πιο γνήσιος εκφραστής των μαζών στην Ελλάδα «από τις πηγές του οποίου όλοι μας ξεδιψάσαμε», ο Μίκης που έζησε και δημιούργησε σε τόνο allegro energico e passionato, o Μίκης που ερωτεύτηκε την ταχύτητα, τις πολιτικές χίμαιρες, τη μουσική, τις γυναίκες, τη ζωή, παραμένει εκκωφαντικά παρών. Ξέρει ότι η Ιστορία θα του συγχωρήσει τα όποια «ατοπήματα», όπως και ότι η μουσική του έχει μπει στο κυκλοφορικό σύστημα του ελληνικού λαού («Δεν θα βγω ποτέ από εκεί!»). Ξέρει επίσης καλά ότι είναι από τους λίγους που έζησαν να χαρούν ( και να καταχραστούν) την αθανασία τους. (...) «Μωρή! Ο ηθοποιός!». Είναι Σεπτέμβριος του 1974 και