Οι άστεγες σημαίες της πρωτεύουσας
Μάλλον δεν είναι συνεννοημένοι. Τα ταπεινά τους στέκια –πλατειούλες, παγκάκια στο λιμάνι, αλσάκια, χαλάσματα ή πολυκατοικίες που η κρίση τις άφησε στα μπετά– απέχουν πολύ μεταξύ τους. Και δεν μπορείς να υποθέσεις ότι σχετίζονται, ότι έχουν πιάσει γνωριμία για να μοιραστούν την ανέστια απόγνωσή τους. Ακόμα κι αν έτυχε να συναντηθούν μια-δυο φορές, αναζητώντας συσσίτιο ή ένα ρούχο σε κάποια εκκλησία ή σε γραφεία που στεγάζουν μια από τις ευτυχώς κάμποσες οργανώσεις αλληλεγγύης, το τελευταίο που θα σκέφτονταν θα ήταν η κοινωνική συνάφεια. Δυο κουβέντες θα τις μοιραστούν βέβαια. Οταν όμως θέλεις να κρυφτείς μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, να γίνεις αόρατος· όταν βιάζεσαι να ξεγλιστρήσεις από την ουρά της ανέχειας για να μη σε δει κάποιος παλιός γείτονας ή συγχωριανός και ντροπιαστείς, δεν περισσεύει δύναμη για να ξανοιχτείς και να συνομιλήσεις. Και φοβάσαι μήπως δεις στο βλέμμα του όμοιού σου το δικό σου τσακισμένο βλέμμα. Χωρίς να έχουν συνεννοηθεί λοιπόν, πολλοί άστεγοι της ...