IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ο καιρός των βατράχων. Στο έλος των κομμάτων και των παθογενών τους ανομημάτων... Ακύμαντα, βαλτώδη νερά. Στις όχθες του έλους φύονται και μπόλικα... βούρλα. Οι δε ανωφελείς κώνωπες, πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Κοάζουν ένα γύρω τα βατράχια , με το αηδιαστικά κολλώδες δέρμα τους να λιάζεται στον ήλιο. Ξαμολούν τη μακριά τους γλώσσα, αηδιαστικά. Κι αφού γλύψουν τους πρώτους στόχους, συνεχίζουν ακατάπαυστα να προσπαθούν να αγκιστρώσουν για να καταπιούν αμάσητο κάνα αναποφάσιστο κουνούπι. Πηδούν άτεχνα από κομματικό νούφαρο σε υπερκομματικό βραχάκι, τσαλαβουτούν στα βουρκώδη και στην αποφορά, συνδιαλέγονται ακρίτως κι αδιακρίτως. Όσο περιμένουν την πριγκιποπούλα εξουσία να τους ασπαστεί σφόδρα, μπας και τους μετατρέψει σε «πρίγκιπες», δεν παραλείπουν να χάφτουν μύγες με περισσή σπουδή. Παρά τη φαινομενική απάθεια και τη ράθυμη επί μακρόν στάση, τα εξώφθαλμα μάτια τους στριφογυρίζουν σα παλαβά μέσα στις κόγχες, μην τους ξεφύγει κάνα ξέμπαρκο ψηφοεντομάκι και δεν το

Αλλαγές με οριακή αυτοδυναμία;… Κερδίζεις τις εκλογές, κερδίζεις το κράτος – αυτός είναι ο κανόνας. Το κράτος είναι το έπαθλο του νικητή. Από εδώ και η λατρεία των (ελέω εκλογικών νόμων) αυτοδύναμων κυβερνήσεων και η απέχθεια προς τις κυβερνήσεις συνεργασίας: ώστε ο νικητής να μη μοιράζεται το λάφυρο και να νέμεται ανενόχλητος τα οφέλη που προκύπτουν από την κατοχή του. 'Ενας συνήθης ισχυρισμός κατά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι περίπου καταδικασμένες να αποτυγχάνουν στην Ελλάδα, γιατί δεν έχουμε ένα κράτος που να μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του, ανεξάρτητα από τους κάθε φορά διαχειριστές του. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, γιατί οι μονοκομματικές κυβερνήσεις –με μικρές, βραχύχρονες εξαιρέσεις– δεν το έχουν επιτρέψει. Γιατί αυτές θέλουν – μεταχειρίζονται το κράτος ως λάφυρο. Στα τηλεπαράθυρα παρελαύνουν πολιτευτές (που στα υπουργεία που πέρασαν οι ουρές των «πελατών» τους συναγωνίζονταν τον αριθμό των

Γιορτή Δημοκρατίας - Ιούλιος 2022  Το βαρύ αποτύπωμα της διαχρονικής δουλοπρέπειας και τα κρίσιμα διλήμματα της επόμενης μέρας.   Το πολιτικό σύστημα παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών και σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση για τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Την ίδια στιγμή, αρνείται επίμονα να αγγίξει τα πολυδαίδαλα διαχειριστικά καρκινώματα που το ίδιο δημιουργεί με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά στην πράξη τα προορίζει για να ξεπλένει τα ανομήματά του, να εκβιάζει ή και να παραδίδει στην πυρά τους αναλώσιμους όταν τα προβλήματα οδηγούνται σε ένα σημείο οριακό και για να καθιστά «αποτελεσματικότερο» το νοσηρό πελατειακό καθεστώς το οποίο χρησιμοποιεί διαχρονικά ως λειτουργικό και πολιτικό του δεκανίκι. Στο σκηνικό που διαμορφώνεται μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, η εικόνα που κυριαρχεί στο επίπεδο της πολιτικής και διαχειριστικής διεργασίας, δεν αφήνει τα περιθώρια για αισιόδοξες πολιτι

  Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα είναι η μεγάλη μας τραγωδία. Και το ερώτημα που παραμένει και πλανάται πάνω από τη χώρα. Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα είναι ο κύριος υπεύθυνος ενός ανίκανου, ανεπαρκούς και πολλές φορές εγκληματικού Κράτους Κάποια στιγμή οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε –και όσο γίνεται νηφάλια επί των ζοφερών και τραγικών γεγονότων των ημερών μας- να προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος, όπως σωστά επικαλούνται πολλοί, για να μπορέσουμε να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα ικανά να μας οδηγήσουν ως πολίτες και δημοκρατία στο ξερίζωμα του βασικού αίτιου που παράγει και οδηγεί σε τραγωδίες και εγκλήματα όπως το Μάτι ή σήμερα στα Τέμπη. Κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει στη δημόσια συζήτηση και να προταχθεί ως ένα και κύριο πολιτικό διακύβευμα από φορείς, πολίτες και το σύνολο του λαού ώστε να πάψουμε να θρηνούμε κάθε τόσο και λιγάκι αθώα θύματα. Το κόστος της ζωής και η προάσπισή της οφείλουμε να είναι το κυριότερο

  “Ναύσταθμος στον Αλμυρό Βόλου θα ήταν ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟ ΣΦΑΛΜΑ… και οικονομικά και επιχειρησιακά.” Στη σημερινή Ελλάδα, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία και αυτό αποδείχθηκε για πολλοστή φορά με την εξαγγελία δημιουργίας του «ναυστάθμου Αλμυρού». Αν δεν επρόκειτο για ολοφάνερη κατασπατάληση πόρων (το κόστος του έργου υπολογίζεται σε 60 έως 100 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τα δημοσιεύματα τοπικών μέσων ενημέρωσης), που ελλείπουν και θα μπορούσαν να διατεθούν για την κάλυψη αντικειμενικά κρίσιμων αναγκών, σύμπτωμα θεσμικής ένδειας στην παραγωγή πρωτότυπης στρατιωτικής σκέψης και επιχειρησιακό αναχρονισμό, τότε ίσως να αποτελούσε το ευφυολόγημα της χρονιάς. Ως ευφυολογήματα πάντως μπορούν να χαρακτηριστούν οι αποδιδόμενες σε στρατιωτικές πηγές… δικαιολογητικές σκέψεις που μέσω διαρροών είδαν το φως της δημοσιότητας ώστε να διαμορφωθεί θετικό επικοινωνιακό κλίμα για το εγχείρημα. Του Περικλή Ζορζοβίλη ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η εξαγγελία αποδεικνύει επίσης ότι παρά τις εγκω

  Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής. Δηλητηριώδεις αναθυµιάσεις στην ατμόσφαιρα. Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής. Βαριά τοξικό νέφος. Θα ήταν στο χέρι της κυβερνητικής ηγεσίας να το διαλύσει. Για τις εκλογές, θα αρκούσε να ορίσει μια ημερομηνία – ώστε να μην αιωρούνται υποψίες ότι η στιγμή των εκλογών εξαρτάται από διάφορα «νταραβέρια». Θα μπορούσε να διαλυθεί και η αποπνικτική οσμή της παρακμής, που εκπέμπεται με επίκεντρο την ΕΥΠ. Εφόσον όλοι (μαζί, πλέον, και η κυβέρνηση) δέχονται ότι γίνονταν υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών υπουργών, κρατικών αξιωματούχων, επιχειρηματιών από την ΕΥΠ θα ήταν αυτονόητο να ριχτεί άπλετο φως. Με δυο λόγια, απόρρητο γιοκ. Μπορεί να ριχτεί φως; Τις όποιες υποκλοπές από την ΕΥΠ θα μπορούσε εύκολα να τις ανιχνεύσει η ΑΔΑΕ – αν ήθελε ο πρωθυπουργός. Τις όποιες παγιδεύσεις με Predator, θα μπορούσε εύκολα να τις ανιχνεύσει το σύστημα ασφαλείας που διαθέτει κι έχει προθυμοποιηθεί να μας το δανείσει το Ευρωκοινοβούλιο – αν ήθελε το προεδρείο της Βουλής. Δυστυχώς,

 Η ψύχωση της επανεκλογής. Η εξουσία στη σημερινή Ελλάδα είναι συγκεντρωτική, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε: απολυταρχική. Ο πρωθυπουργός που θα συμπέσει με τη λήξη της πενταετούς θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας, «διορίζει» τον επόμενο Πρόεδρο. Κάθε πρωθυπουργός διορίζει, το ίδιο αυθαίρετα, και τον πρόεδρο της Βουλής, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, τα στελέχη της κρατικής τηλεόρασης – κάθε πρόσωπο με κρίσιμες αρμοδιότητες για τη λειτουργία του δημόσιου βίου είναι αυθαίρετη επιλογή του πρωθυπουργού. Ακόμα κι αν ήταν προικισμένος ο πρωθυπουργός με ανιδιοτέλεια «απαρνητού των εγκοσμίων», η συγκέντρωση τόσο απόλυτης εξουσίας στη δική του και μόνο δικαιοδοσία συνιστά οπωσδήποτε ρίσκο, μέγιστη διακινδύνευση – ζήσαμε, π.χ., την αυθαίρετη ακύρωση δημοψηφίσματος (τον Ιούλιο του 2015) από τον Αλέξη Τσίπρα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Και γίνεται οδυνηρό το ερώτημα που λογικά γεννιέται: σε τι διαφέρει η «δημοκρατία» μας από την αυταρ

  Το “επιτελικό κράτος”  και η πρόσληψη Ψαριανού στο επιτελείο του Π. Πικραμμένου… Ο Βασίλης Σκουρής γράφει στο ieidiseis.gr για την πρόσληψη του Γρηγόρη Ψαριανού στο επιτελείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης  Πάνου Πικραμμένου. Τα λέει νομίζουμε όλα… Υπάρχει βεβαίως κι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί μετά από 1,5 χρόνο διακυβέρνησης Μητσοτάκη: ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητα της θέσης αντιπροέδρου που έχει ο κ. Πικραμμένος; Το άρθρο του Βασίλη Σκουρή: Ένα καθοριστικό χτύπημα στο «επιτελικό κράτος» και στην έννοια των «αρίστων» (!) αποτελεί η πρόσληψη του Γρηγόρη Ψαριανού ως συμβούλου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου! Άλλος ένας υποψήφιος βουλευτής λοιπόν, που δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, προσλήφθηκε ως μετακλητός υπάλληλος, σύμβουλος του υπουργού, ενώ πολλοί είναι και εκείνοι που έχουν διοριστεί και σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, στην ΕΡΤ κοκ. Η υπόθεση Ψαριανού, ωστόσο, είναι πολύ πιο σύνθετη, αλλά και προκλητική, τόσο για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τη