IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αλλαγές με οριακή αυτοδυναμία;… Κερδίζεις τις εκλογές, κερδίζεις το κράτος – αυτός είναι ο κανόνας. Το κράτος είναι το έπαθλο του νικητή. Από εδώ και η λατρεία των (ελέω εκλογικών νόμων) αυτοδύναμων κυβερνήσεων και η απέχθεια προς τις κυβερνήσεις συνεργασίας: ώστε ο νικητής να μη μοιράζεται το λάφυρο και να νέμεται ανενόχλητος τα οφέλη που προκύπτουν από την κατοχή του. 'Ενας συνήθης ισχυρισμός κατά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι περίπου καταδικασμένες να αποτυγχάνουν στην Ελλάδα, γιατί δεν έχουμε ένα κράτος που να μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του, ανεξάρτητα από τους κάθε φορά διαχειριστές του. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, γιατί οι μονοκομματικές κυβερνήσεις –με μικρές, βραχύχρονες εξαιρέσεις– δεν το έχουν επιτρέψει. Γιατί αυτές θέλουν – μεταχειρίζονται το κράτος ως λάφυρο. Στα τηλεπαράθυρα παρελαύνουν πολιτευτές (που στα υπουργεία που πέρασαν οι ουρές των «πελατών» τους συναγωνίζονταν τον αριθμό των

Γιορτή Δημοκρατίας - Ιούλιος 2022  Το βαρύ αποτύπωμα της διαχρονικής δουλοπρέπειας και τα κρίσιμα διλήμματα της επόμενης μέρας.   Το πολιτικό σύστημα παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών και σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση για τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Την ίδια στιγμή, αρνείται επίμονα να αγγίξει τα πολυδαίδαλα διαχειριστικά καρκινώματα που το ίδιο δημιουργεί με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά στην πράξη τα προορίζει για να ξεπλένει τα ανομήματά του, να εκβιάζει ή και να παραδίδει στην πυρά τους αναλώσιμους όταν τα προβλήματα οδηγούνται σε ένα σημείο οριακό και για να καθιστά «αποτελεσματικότερο» το νοσηρό πελατειακό καθεστώς το οποίο χρησιμοποιεί διαχρονικά ως λειτουργικό και πολιτικό του δεκανίκι. Στο σκηνικό που διαμορφώνεται μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, η εικόνα που κυριαρχεί στο επίπεδο της πολιτικής και διαχειριστικής διεργασίας, δεν αφήνει τα περιθώρια για αισιόδοξες πολιτι

  Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα είναι η μεγάλη μας τραγωδία. Και το ερώτημα που παραμένει και πλανάται πάνω από τη χώρα. Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα είναι ο κύριος υπεύθυνος ενός ανίκανου, ανεπαρκούς και πολλές φορές εγκληματικού Κράτους Κάποια στιγμή οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε –και όσο γίνεται νηφάλια επί των ζοφερών και τραγικών γεγονότων των ημερών μας- να προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος, όπως σωστά επικαλούνται πολλοί, για να μπορέσουμε να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα ικανά να μας οδηγήσουν ως πολίτες και δημοκρατία στο ξερίζωμα του βασικού αίτιου που παράγει και οδηγεί σε τραγωδίες και εγκλήματα όπως το Μάτι ή σήμερα στα Τέμπη. Κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει στη δημόσια συζήτηση και να προταχθεί ως ένα και κύριο πολιτικό διακύβευμα από φορείς, πολίτες και το σύνολο του λαού ώστε να πάψουμε να θρηνούμε κάθε τόσο και λιγάκι αθώα θύματα. Το κόστος της ζωής και η προάσπισή της οφείλουμε να είναι το κυριότερο

   Το «μαύρο κουτί» ενός διορισμού. Στο διάγγελμά του για την υπόθεση της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην «αυτοκριτική» διάθεση που, όπως είπε, τον χαρακτηρίζει. Αναζήτησα την «αυτοκριτική» στο διάγγελμά του, αλλά δεν τη βρήκα. Σαν τον πιστό που διακηρύσσει τη φιλαλληλία αλλά δεν την αποδεικνύει, ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι επιδίδεται σε αυτοκριτική αλλά, απέφυγε, εν προκειμένω, να την ασκήσει. Ναι μεν, αξιέπαινα, παραδέχθηκε το λάθος της ΕΥΠ, αλλά η παραδοχή σφάλματος δεν συνιστά αυτοκριτική. Αυτοκριτική θα πει: εξετάζω πού έκανα λάθος και γιατί. Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, τι θα έπραττα διαφορετικά; Αν ο πρωθυπουργός ήταν πράγματι αυτοκριτικός, θα έπρεπε να πάρει τα πράγματα από την αρχή. Γιατί επέμενε να διορίσει διοικητή της ΕΥΠ τον κ. Κοντολέοντα, ένα στέλεχος εταιρείας παροχής υπηρεσιών ασφάλειας με μηδαμινή πείρα σε θέματα εθνικής ασφάλειας; Γιατί άλλαξε φωτογραφικά τον

'' (..) "Φύγε εσύ να έρθω εγώ να μοιράσω καλύτερα τα κουπόνια... Φύγε εσύ να έλθω εγώ, να διευκολύνω την κατάταξη και άλλου κομματικού στρατού στο κράτος, να λύσω έτσι και το πρόβλημα της ανεργίας".  Αυτή  και μόνο αυτή είναι η πολιτική "ουσία" στον ορίζοντα της πορείας μας τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία . Εκλογές κάθε τρεις και λίγο... για να περάσουν όλοι από την εξουσία. Όλοι τους. (...) '' Ευτυχώς που πληρώνουμε τους φόρους... Να μη χάσει και το σπίτι του νοιάζεται ο φορολογούμενος και πληρώνει το χαράτσι ΕΝΦΙΑ εξασφαλίζοντας έτσι λεφτά στον κορβανά να μοιράζει και κουπόνια... Αυτή είναι η αλήθεια. Και ας την ωραιοποιεί το οικονομικό επιτελείο, στο οποίο δικαίως δεν κρύβουν τη χαρά τους αφού τον Ιούνιο τα φορολογικά έσοδα πέρασαν τον στόχο με αύξηση,  λέει, 24,1% (πηγή Ο.Τ 23/7 "Μέτρα στήριξης που θα φέρει η κυβέρνηση το Φθινόπωρο"). Αύξηση (με καταβολή και όλου του ΕΝΦΙΑ), στα μπάνια του λαού..., γιατί φοβηθήκαμε μπας και

 Το τίμημα της ποιότητας. Ποιο ποσοστό του ελλαδικού πληθυσμού βρίσκεται σήμερα σε επίπεδο γλωσσικού (επομένως και ψυχικού) πρωτογονισμού; Είναι ένα μικρό, περιθωριακό ποσοστό, είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε; Οι δημοσκοπήσεις μας πληροφορούν, συνήθως, για τα ποσοστά λαϊκής προτίμησης που συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι πολιτικοί και τα κόμματα ή για την ιεράρχηση από την κοινή γνώμη της σπουδαιότητας των προβλημάτων – διερευνούν, κατά κανόνα, ποσοστά απόψεων και γνωμών ανεξέλεγκτης σπουδαιότητας ή και μικρόνοιας. Δεν ενδιαφέρουν (γι’ αυτό και δεν δημοσιεύονται) στατιστικές που να καταμετρούν, ποιο ποσοστό του πληθυσμού κατανοεί (ή απλώς διαβάζει) το κύριο άρθρο μιας εφημερίδας, δημοσιογραφικές πολιτικές αναλύσεις, τους προβληματισμούς μιας επιφυλλίδας. Δεν ξέρουμε πόσοι Ελληνες σήμερα μπορούν να εντοπίσουν γεωγραφικά την Τσετσενία ή και τη Λήμνο, να κατανοήσουν τις πολύτιμες αναλύσεις του Ιωάννη Μάζη ή του Σάββα Καλεντερίδη, πόσοι μπορούν να διηγη

 Εθνική στρατηγική στη χώρα της συναλλαγής και του κομματισμού είναι δυνατή; Η ανάγκη ύπαρξης εθνικής στρατηγικής είναι ίσως το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό κλισέ στον δημόσιο διάλογο. Την ζητούν οι πάντες, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Φυσικά, εάν ρωτήσεις έναν προς έναν τους ενήλικους Έλληνες τι εστία εθνική στρατηγική μάλλον θα σου δώσουν διαφορετικές απαντήσεις. Στα δε πολιτικά κόμματα, εν όψει εκλογών και στο πλαίσιο του «προγράμματος», τους πήρε ο πόνος να δουν τι θα πουν για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Η όλη διαδικασία ξεχειλίζει από παθογένεια… Γράφει ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΗΓΗ: SLpress Και μόνο το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι μαζεύονται ειδικοί και «ειδικοί» στα κόμματα για να καταρτίσουν το πρόγραμμα στον ευρύτερο τομέα της εθνικής ασφάλειας, συνηγορεί στο ότι το φτιάχνουν έτσι για να υπάρχει. Για να διαβάσουν οι υποψήφιοι σωτήρες του έθνους τις κατά κανόνα «ξύλινες» κοινοτοπίες και να ακούγονται σαν πολιτικά αηδόνια, πείθοντας το πόπολο ότι είναι ο

  Ταμείο Ανάκαμψης και ένα διπλό στοίχημα. Το πιο καλό νέο δεν ήταν τόσο το ύψος του ευρωπαϊκού προγράμματος ανάκαμψης. Τα περίπου 800 δισ. ναι μεν είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό πρόγραμμα από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, αλλά είναι μικρό αναλογικά, π.χ., με το αντίστοιχο αμερικανικό. Το πιο σπουδαίο νέο ήταν ότι έγινε ένα βήμα αμοιβαιοποίησης του χρέους: Πρώτη φορά ανοιχτά διακηρύσσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δανείζεται από τις αγορές και επιμερίζει το προϊόν του δανεισμού στα κράτη-μέλη και, μάλιστα, όχι ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας τους, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και τις καταστροφές που υπέστη καθένα από την πανδημία και τις ανάγκες που έχει. Η Ελλάδα είναι από τους  κερδισμένους. Και έχει ευθύνη να ευοδωθεί αυτό το σχέδιο, στον εαυτό της αλλά και στην Ευρώπη. Εξηγούμαι. Μέσα στην επόμενη 7ετία έχουμε την ευκαιρία να απορροφήσουμε 30,5 δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης. Συνολικά, μαζί με τη μόχλευση, τα λεφτά του νέου ΕΣΠΑ και της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τα κεφάλαια θα ξεπε

Μοναρχική δημοκρατία.  Αφού η ερχόμενη σε λίγες μέρες χρονιά, το 2021, είναι επετειακή –διακόσια χρόνια από την Επανάσταση των τότε Ελλήνων και την αποτίναξη του ζυγού δουλείας στους Τούρκους– ας θυμηθούμε συνωδά και μία ακόμα συντυχία: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο 99ος πρωθυπουργός στο συμβατικό ελληνώνυμο κρατίδιο, αυτό που προέκυψε από τα κόκαλα τα ιερά των Ελλήνων, μυριάδων, θυσιασμένων στο όραμα της ελευθερίας. Ενενήντα εννέα πρωθυπουργοί σε διακόσια χρόνια: περίπου ένας πρωθυπουργός κάθε δύο χρόνια. Επειδή κάποιοι πρωθυπούργευσαν περισσότερες από μία φορές, ας χαλαρώσουμε την ασφυκτική στενότητα της διαδοχής που παραμένει, ωστόσο, εντυπωσιακή. Οπως ζωτικό και πολύ γονιμότερο παραμένει το ερώτημα: Αυτή η πληθώρα των πρωθυπουργών, οι άνθρωποι που έφτασαν στο ανώτατο αξίωμα, τι άφησαν πίσω τους; Γιατί τόση η αποτυχία της χώρας και τόση η καχεξία; Γιατί οι ανήκεστες βλάβες; Γιατί σε δυναμικό πλεονασμό η πανουργία, η ψευτιά, η ανημπόρια στο κρατίδιο; Η θέση που παίρνει στην Ιστορία έ

    Tο συνολικό τραπεζικό χρέος της ΝΔ μαζί με του ΠΑΣΟΚ  αγγίζει τα 563 εκατ.ευρώ!   Μείωση κύκλου εργασιών της τάξεως των 560 εκατομμυρίων ευρώ καταγράφηκε από τις ελληνικές επιχειρήσεις που τέθηκαν σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή, λόγω της πανδημίας της νόσου του κορωνοϊού τον Μάρτιο, εν συγκρίσει με το αντίστοιχο περυσινό χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), τον φετινό Μάρτιο ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων ανήλθε στα 560,4 εκατομμύρια ευρώ έναντι 1,05 δισεκατομμυρίου ευρώ το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2019. Το παραπάνω ποσό με την είδηση δεν το γράφουμε τυχαία. Σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα για την περίοδο 2017 έως και 2019 το συνολικό τραπεζικό χρέος της Νέας Δημοκρατίας μαζί με εκείνο του ΠΑΣΟΚ αγγίζει τα 563 εκατομμύρια ευρώ ! Τα δυο ελληνικά κόμματα βγαίνουν πρωταθλητές στα τραπεζικά δάνεια κομμάτων και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από άλλα ευρωπαϊκά κόμματα, όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει και στο παρακάτω γράφημα, που