IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Επιτυχία στις Πανελλήνιες:  Δεν αρκεί να σπουδάσει κάποιος «επειδή πρέπει». Οι Πανελλήνιες είναι το πρώτο μεγάλο ψέμα που θα αντιμετωπίσουν οι έφηβοι σε αυτήν την κοινωνία. Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι για πολλούς εφήβους η πρώτη μεγάλη αγχωτική διαδικασία που θα συναντήσουν στη ζωή τους. Δεν έχουν όλοι τα ίδια γνωστικά προσόντα, την ίδια ανθεκτικότητα στο άγχος, την ίδια διάθεση για παπαγαλία και υπακοή ή και την εσωτερική ανάγκη να περάσουν σε κάποια σχολή. Το ότι θεωρούμε ότι « πρέπει κάποιος να μπει σε μια σχολή» δεν είναι μια κατάλληλη βάση πάνω στην οποία ένας νέος άνθρωπος θα χτίσει τη ζωή του. Στην πραγματικότητα οι Πανελλήνιες είναι το πρώτο μεγάλο ψέμα που θα αντιμετωπίσουν οι έφηβοι σε αυτήν την κοινωνία. Καλούνται να πάρουν μια απόφαση ζωής, αυτή που λένε «πως θα καθορίσει τα πάντα» στη μετέπειτα πορεία τους συνήθως χωρίς κατάλληλη πληροφόρηση. Οι Πανελλήνιες είναι μια κοροϊδία, όταν δεν υπάρχει στα σχολεία επαγγελματικός προσανατολισμός. Δεν αρκεί «να περάσε

Σε μια κοινωνία, κατατονική, λιπόθυμη ή απλώς ακόμα ζαλισμένη από την ραστώνη του καλοκαιριού χωρίς πολλά - πολλά, άχρηστους διαλόγους ή σφυγμομέτρηση της γνώμης της ακαδημαϊκής κοινότητας ο μειλίχιος κύριος Γαβρόγλου προχώρησε θριαμβευτικά και στην δική του εκπαιδευτική του μεταρρύθμιση με την οποία -υποθέτει- θα ανατάξει μιαν εκπαίδευση άκρως ταξική, αυταρχική και αμέθοδη ( εκτός κι αν θεωρείται μέθοδος η απομνημόνευση). Τουλάχιστον έτσι νομίζει.  Και ενώ συζητούσαμε ως τώρα για σημαίες, σημαιοφόρους, προσευχές αλλά και τις ανεκτίμητες αρετές του κόκκινου στρατού, ο υπουργός παιδείας κατήργησε τις τρέχουσες, πανελλαδικές εξετάσεις θεσπίζοντας άλλες πανελλαδικές εξετάσεις, ακόμα πιο ισοπεδωτικές - χαοτικές για τον μαθητή, προς άκραν ευφορία βεβαίως των φροντιστηρίων των οποίων οι δουλειές τώρα θα πολλαπλασιαστούν με μαθηματική ακρίβεια. Όπως επίσης και η ζήτηση των ιδιωτικών σχολείων αφού συνεχίζεται απρόσκοπτα η καταβύθιση των δημοσίων με άλυτα τα ζητήματα των αναπληρωτών

''Γιατί ξαπόστειλα την κόρη μου την Αλεξάνδρα''... Έλαβα αυτό το σημείωμα χτες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου από μια Ελληνίδα μάνα.   Το αναδημοσιεύω αυτούσιο χωρίς φυσικά το όνομα.  Ουδέν σχόλιον:  "Γιατί ξαπόστειλα την κόρη μου την Αλεξάνδρα:     Η ελπίδα είναι αυτό το πράγμα με τα φτερά, που ξεπουπουλιάστηκε.  Σε πόσα πρέπει να αναφερθώ, για να γίνω κατανοητή και να δικαιολογηθώ γιατί έστειλα την κόρη μου έξω;  Ας επιχειρήσω ξεκινώντας από το εκπαιδευτικό. Μπαλτάς, Χασάπης και τώρα Φίλης. Νομίζω ότι σε μία φράση εμπεριέχεται ο τεμαχισμός του πτώματος.  Από την αριστεία-ρετσινιά, στο κυνήγι της ιδιωτικής παιδείας στο διοικητικό σύστημα των πανεπιστημίων, τα άσυλα, τους αιώνιες φοιτώντες και στις πρόσφατες αποφάσεις περί καταλήψεων, όλα ανορθόγραφα και απόλυτα ανιστόρητα, είναι να αναρωτιέσαι για παιδεία και δή με τόσους παράγοντες χωρίς πτυχία και καθαρίστριες που πήραν προαγωγή σε γραμματείς, εν μία νυκτί;  Πάμε στ

Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που ο καιρός δεν ήξερες πού το πήγαινε. Συνηθισμένο φαινόμενο στην Ολλανδία να έχεις στην ίδια τσάντα γυαλιά ηλίου και ομπρέλα. Επίσης σύνηθες να χρειάζεται να τα χρησιμοποιήσεις και τα δυο. Τα γραφεία της εταιρείας μου αποτελούνται από πολλά κτίρια. Χρειάστηκε νωρίς το απόγευμα εκείνης της ημέρας να πάω για μια συνάντηση στο απέναντι απ’ το δικό μου κτίριο. Δίπλα του, βρίσκεται μια παιδική χαρά. Έχει κούνιες, τραμπάλες και διάφορα άλλα παιχνίδια. Βασιλιάς όμως είναι το γηπεδάκι ποδοσφαίρου, όχι παραπάνω από 20×10 μέτρα, με πολύ μικρά τέρματα. Εκεί έβλεπα να παίζουν συχνά πιτσιρικάδες, από 5 έως 10 ετών. Καμιά φορά κοντοστεκόμουν και τους χάζευα, γιατί πολύ μού είχε (και μου έχει) λείψει να κλοτσάω μια μπάλα και να είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Τέλος πάντων, εκείνη την ημέρα την αναποφάσιστη, όπως περπατούσα προς το απέναντι κτίριο και οι πιτσιρικάδες παίζανε μπάλα, με κάποιους γονείς (προσοχή, όχι μόνο μητέρες) να είναι εκεί κοντ

Ένα εκπληκτικό πείραμα που μας δείχνει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν γνωρίζει όρια όταν τον αφήνουν Η One Laptop Per Child “ ανήκει στον ελληνικής καταγωγής καθηγητή του ΜΙΤ, Νicholas Negroponte και η αποστολή της είναι να ενδυναμώσει τα φτωχότερα παιδιά του κόσμου μέσα από την εκπαίδευση. Στόχος της είναι να παρέχει σε κάθε παιδί ένα στιβαρό, χαμηλού κόστους, χαμηλής ισχύος, συνδεδεμένο laptop. Για το σκοπό αυτό, έχουν σχεδιάσει το υλικό, το περιεχόμενο και το λογισμικό για τη συνεργάσιμη, χαρούμενη, και αυτο-εξουσία μάθηση. Με την πρόσβαση σε αυτό το είδος του εργαλείου, τα παιδιά μπορούν να ασχολούνται με την εκπαίδευσή τους, να μάθουν, να μοιράζονται και να δημιουργούν από κοινού, χωρίς καν τη βοήθεια ή υπόδειξη κάποιου δασκάλου. Συνδέονται μεταξύ τους, για τον κόσμο αυτό και για ένα λαμπρότερο μέλλον. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι της OLPC έκαναν έ να τρομερά ενδιαφέρον πείραμα το 2012: Έψαξαν να βρουν τη χώρα με το μεγαλύτερο αναλφαβητισμό, (είναι δυστυχώς η Αιθιοπί

Φωτογραφία: EUROKINISSI/ B. ΧΑΣΙΑΛΗΣ Είναι δύσκολο να μιλά κανείς με όρους νομιμότητας σε μια χώρα που το δίκαιό της είναι « δίκαιο κατεχόμενης χώρας» . Επειδή ωστόσο η νομιμότητα, ιδίως αυτή που αφορά τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, συνυφαίνεται στενά με τους υλικούς όρους ύπαρξης των ανθρώπων, το πεδίο υπεράσπισης των δικαιωμάτων αφορά την ίδια τη ζωή μας. Η πολιτική επιστράτευση (« κατάσταση πολιτικής κινητοποίησης») , αυτή τη φορά « του συνόλου των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των αναγκαίων πόρων» με την από 11.5.2013 απόφαση του πρωθυπουργού, παγιώνεται πλέον ως μόνιμος τρόπος αντιμετώπισης των πιο δραστικών απεργιών σ’ αυτή τη χώρα. ' Οποια γνώμη και αν έχει κανείς για την επιλογή από τους εκπαιδευτικούς του χρόνου διενέργειας των πανελλαδικών εξετάσεων για την απεργία τους, τα ζητήματα που εγείρει η σπασμωδική κυβερνητική αντίδραση έχουν κρίσιμη σημασία για τη ζωή όλων μας . Οπως ορίζει η πρωθυπουργική απόφαση, η πολιτική επιστράτευση γ

(...) μπορεί κάποιος λογικά σκεπτόμενος να ερμηνεύσει το ακόλουθο;  Αναλυτικότερα, γιατί από το σύνολο των σπουδαστών(τριών) του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης η συντριπτική πλειοψηφία των 9.000 σπουδαστών και σπουδαστριών του μεταφέρεται στις Σέρρες , ένα μικρό μέρος στη Φλώρινα, ενώ από την άλλη το μικρό ΤΕΙ της Καλαμάτας παραμένει ανέγγιχτο; (...) Δεν έχουν κουραστεί οι πολιτικοί μας να υιοθετούν απίστευτα πρόχειρες λύσεις, που σε τελική ανάλυση προκαλούν ζημιές στην ίδια τη χώρα, ενώ από την άλλη εξυπηρετούν με απροκάλυπτα άκομψο τρόπο άλλοτε μικρά, συντεχνιακά και άλλοτε μεγάλα συμφέροντα; ''ΑΣΧΕΤΑ'':   '' ΄Οποιος ΝΥΧΤΑ περπατεί , λάσπες και ΣΚΑΤΑ πατεί '', ''Κ αλό το σπίτι , μα στραβό το τζάκι'', ''ΛΟΎΚΡΟΥΛΟΥ  6ι ντούτσι γκίνι , ουτζιάγκλου άρντι γκίνι''-Βλάχικη Το σχέδιο «Αθηνά», που αναφέρεται στις συνενώσεις ΑΕΙ και ΤΕΙ, χαρακτηρίζεται μάλλον από κενό γνώσης ή από έλλειμμα σοφίας. Κάποιες συνενώσεις μικ

(...)  Από δεκαετίες τώρα, με περισσή περίσκεψη παρακολουθούμε στον χώρο των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων να εκτυλίσσεται ένα ακαδημαϊκό δράμα με πρωταγωνιστές θλιβερές «ομάδες εφόδου» ισχνών μειοψηφιών φοιτητών και πανεπιστημιακών «δασκάλων» με τις πρακτικές που εμπεδώθηκαν από τη σταθερή προσπάθειά τους να διαλύουν οτιδήποτε προσπαθεί να αναπτυχθεί μέσα στα πανεπιστήμια και βρίσκεται εκτός του ολοκληρωτικού ελέγχου τους. Οσοι τολμούν να αποτελέσουν φορείς της διαφορετικής άποψης υφίστανται προσβολές, προγραφές, διαπομπεύσεις και κάθε είδος εξευτελισμό (...) Το ακαδημαϊκό σύστημα μιας χώρας πάντα –και πολύ περισσότερο σήμερα– διαδραματίζει σημαντικό, θα έλεγα στρατηγικής σημασίας, ρόλο για την ανάπτυξη και τη γενικότερη προκοπή της. Στη χώρα μας σήμερα υπάρχει ένα αρκετά εκτεταμένο και δυναμικό δίκτυο ιδρυμάτων Ανωτάτης Εκπαίδευσης, το οποίο περικλείει ένα ιδιαίτερα υπολογίσιμο σύνολο ακαδημαϊκών δασκάλων υψηλών διεθνών προδιαγραφών. Παρά την τεράστια στενότη

Υπάρχει η κριτική, αν θέλετε η κατεδαφιστική κριτική ιδεών, θεσμών, αξιών, ιστορικών στερεοτύπων, εκπαιδευτικών μύθων και κατευθυνόμενων αφηγήσεων. Ακόμη και η διακωμώδηση αισθητικών νοοτροπιών, της μόδας και των συμπεριφορών. Υπάρχει και η λεγόμενη αποδόμηση, δηλαδή ωμά το γκρέμισμα, η καταστροφή κάθε παραδομένου και κάθε ορθολογικού. Διότι άλλο πράγμα είναι να κρίνεις, να στηλιτεύεις και να αποκαλύπτεις τα αίτια και τις αφορμές, τα λάθη και τις ηθελημένες μεθοδεύσεις που οδήγησαν κάποιον να καταστεί ανάπηρος (από δική του αμέλεια ή από παγίδες που άλλοι του έχουν στήσει) και τελείως άλλο, να τραβάς τα σωληνάκια από έναν κατάκοιτο ή να κοροϊδεύεις ή να αφαιρείς το αναγκαίο μπαστούνι από έναν τυφλό. Η αρχαία λογοτεχνική και θεατρική παράδοση μας προίκισε με αριστουργήματα συχνά καταλυτικής κριτικής των θεσμών και αποκαλυπτικής απομυθοποίησης ιστορικών προσώπων. Δεν χρειάζεται να εξαντλήσω το θέμα αφού αν αρκεστώ στον τρόπο με τον οποίο κρίνει τις συμπεριφορές του Σωκράτη ο Αρι

«Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θ α ακυρώσουμε δυναμικά στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων . H σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, η οποία θέτει φραγμούς μέσα από μια σειρά εντελώς αυθαίρετων ποσοστώσεων ανοίγοντας μέχρι και τον Kαιάδα των απολύσεων, αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή . Eνδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργίας έντασης στο σχολικό περιβάλλον ». Tο τελεσίγραφο πολέμου υπογράφει η «Διδασκαλική Oμοσπονδία Eλλάδος » – « σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της Oμοσπονδίας Λειτουργών Mέσης Eκπαιδεύσεως» («K» 14.7.2012). Oποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτ

(...) το μοντέλο συμπεριφοράς: όταν έρχεται το κακό ευρίσκεται πάντοτε ο άσχετος (ή ο λιγότερο σχετικός) υπαίτιος και γίνεται προσπάθεια επιμερισμού της ευθύνης. Αν η κυρία Διαμαντοπούλου ήταν Ιάπωνας θα είχε αυτοκτονήσει, αν ήταν Γερμανός θα είχε παραιτηθεί πλην όμως είναι ντόπια, πιστή στις αρχές και τις συμπεριφορές που καταβύθισαν τη χώρα. (...) (1) Το «σόρι» και τα ντιβιντί Οι καλοί τρόποι είναι αξιοθαύμαστοι. Τους διδάσκουμε μάλιστα στα παιδιά, με ποικίλους τρόπους: «υπάρχουν τρεις μαγικές λεξούλες, ευχαριστώ, παρακαλώ, συγγνώμη». Από λεξούλες η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου τα πάει περίφημα. Ζήτησε δημοσίως συγγνώμη από τους μαθητές όλων των βαθμίδων, όλων των σχολείων της επικράτειας. Ζήτησε συγγνώμη σαν να τους πάτησε το πόδι κατά λάθος. Τόσο απλά_ ένα χαμηλότονο, δημόσιο «σόρι». Μπορεί άραγε να συγχωρεθεί η υπουργός Παιδείας για την καθυστέρηση στην εκτύπωση των σχολικών βιβλίων; Κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά να γίνει αγιασμός χωρίς να υπάρχει ού