IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

H κρίση της ειρήνης και οι ρίζες του πολέμου. Το ερμηνευτικό έλλειμμα της νεοτερικότητας [1] Όλες οι θεωρίες του πολέμου και της ειρήνης λαμβάνουν ως δεδομένη την κρατοκεντρική συγκρότηση της ανθρωπότητας. Με τον όρο κρατοκεντρισμός ορίζουμε την προσέγγιση του συνόλου κοσμοσυστήματος ως του αθροίσματος των πολιτικά συγκροτημένων (ή κρατικών) κοινωνιών που συνυπάρχουν στο εσωτερικό του και εν προκειμένω στον πλανήτη γη,των κοινωνιών που συνυπάρχουν στον πλανήτη γη. Εκτιμάται δηλαδή ότι η δομή αυτή του κοσμοσυστήματος είναι οριστική, έτσι ήταν ανέκαθεν και, επομένως, θα είναι ανεξέλικτη και στο μέλλον. Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι και η επιλογή της νεοτερικής επιστήμης να μη συνδέει το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης με το είδος και, κατ’επέκταση, με την τυπολογία των κοινωνιών παρά μόνο με τη μορφολογία των πολιτευμάτων που απαντώνται στην εποχή μας.      Εντούτοις, το ερώτημα της εξελιξιμότητας ή μη της κρατοκεντρική δομής το κόσμου παραμένει ανοιχτό, όπως

 Τρεις πόλεμοι. Έχουμε εισέλθει σε μια από τις πιο σκοτεινές φάσεις της παγκόσμιας ιστορίας – ίσως μάλιστα την πιο σκοτεινή. Και έξω στους δρόμους «ουδέν ακούουν οι λαοί». Τρεις είναι οι πόλεμοι που διεξάγονται παράλληλα αυτή τη στιγμή. Των Ρώσσων κατά των Ουκρανών με πραγματικά πυρά. Της Δύσης κατά της Ρωσσίας με κυρώσεις οικονομικές και άλλες παράπλευρες. Και ο διαρκής εμφύλιος στο εσωτερικό της ίδιας της Δύσης, που για την ώρα έχει ιδεολογικό και θεσμικό χαρακτήρα και τελευταία του εκδήλωση είναι η εκκολαπτόμενη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στο (τεράστιας συμβολικής, ελάχιστης πρακτικής σημασίας) θέμα των αμβλώσεων . Τι κοινό έχουν οι τρεις αυτοί πόλεμοι; Πως ούτε καθαρή νίκη, καθοριστική επικράτηση της μιας εμπόλεμης πλευράς διαφαίνεται στον ορίζοντα, ούτε διευθέτηση έστω, προσωρινή εκεχειρία. Οι Ρώσσοι έχουν εδαφικά κέρδη στην Ουκρανία, αλλά το Κίεβο με την αρωγή των Δυτικών ακολουθεί τη στρατηγική που ακολούθησε στο Ντονμπάς μετά το 2014 και που ώς το τέ

 Πόλεμος και οι σύγχρονες μορφές του. Σύμφωνα με τον Εφέσιο φιλόσοφο Ηράκλειτο (544 – 484 π.Χ.) ο «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.». Ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος εντοπίζει ότι ο πόλεμος είναι πατέρας όλων των πραγμάτων που καθορίζουν την ζωή των ανθρώπων. Άλλη μία κορυφαία μορφή της φιλοσοφικής σκέψης ο Πλάτων (427 – 347 π.Χ) από την Αθήνα λέει ότι  «Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται.» δίνοντας την οικονομική διάσταση του σκοπού του πολέμου που είναι η απόκτηση υλικών αγαθών. Ο ίδιος φιλόσοφος ταυτόχρονα διατυπώνει προτροπή προς τους πολιτικούς λέγοντας ότι «Ο σωστός πολιτικός πρέπει να θεσπίζει τους νόμους που αφορούν τον πόλεμο αποβλέποντας στην ειρήνη και όχι το αντίθετο.». Επιβεβαιώνοντας ότι οι πολεμικές συγκρούσεις είναι το εργαλείο για την επίτευξη οικονομικών αποτελεσμάτων και όχι αυτοσκοπός. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και ο κορυφαίος Θηβαίος στρατ