IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ο Νιλ Φέργκιουσον δείχνει ξεκούραστος και έτοιμος για δράση. Είναι πρωί Παρασκευής, στο roof garden της «Μεγάλης Βρεταννίας». Σε λίγες ώρες θα φύγει για τους Δελφούς και το Οικονομικό Φόρουμ. Το προηγούμενο βράδυ, μιλώντας σε εκδήλωση του ινστιτούτου Καραμανλή, είχε υπερασπιστεί τις προτεραιότητες της κυβέρνησης Τραμπ και είχε παροτρύνει την Ευρώπη να μιμηθεί τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ στην προσήλωσή του στην τόνωση της ανάπτυξης και στην υιοθέτηση μιας στιβαρής εξωτερικής πολιτικής. Του λέω ότι η ομιλία του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και ότι διαφώνησα περίπου με το 83% των όσων είπε. Γελάει και απαντά, με προσποιητή απογοήτευση, ότι ο στόχος ήταν το κοινό να διαφωνήσει με το 100% των λεγομένων του. Ωστόσο, ο διακεκριμένος Σκωτσέζος ιστορικός, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες και είναι σήμερα senior fellow στο ινστιτούτο Hoover του Στάνφορντ, δεν έχει σκοπό μόνο να προβοκάρει: ήταν σφοδρός επικριτής της οικονομικής και της εξωτερικής πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα και πραγματικά

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (αν επιβεβαιωθούν) αυτός θα είναι ο άνθρωπος που θα βρεθεί απέναντι στη Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Ποιος είναι όμως ο Φρανσουά Φιγιόν; Ο Φρανσουά Φιγιόν  ήταν ο νικητής στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της Γαλλικής Δεξιάς σφραγίζοντας με αυτό τον τρόπο τον «πολιτικό θάνατο» του Νικόλα Σαρκοζί, ο οποίος περιορίστηκε στην τρίτη θέση, πίσω από τον Αλάν Ζιπέ. Ειδικότερα ο Φιγιόν συγκέντρωσε το 43,6% των ψήφων, ο Ζιπέ το 26,7% και ο Σαρκοζί το 22,9%. Με την υποστήριξη και του Σαρκοζί, ο Φιγιόν αναγνωρίζεται ήδη, πριν από την ολοκλήρωση του δεύτερου γύρου, ως ο νέος πρόεδρος του Γαλλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η απρόσμενη νίκη του Φιγιόν (οι δημοσκοπήσεις για άλλη μια φορά απέτυχαν να προβλέψουν το αποτέλεσμα) έχει προκαλέσει κινητικότητα στα πολιτικά στρατόπεδα. Βάσει των δημοσκοπήσεων στο δεύτερο γύρο θα μονομαχήσουν ο υποψήφιος της Δεξιάς με τη Μαρίν Λεπέν, ενώ ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κ

Tραπεζοχρεοκρατία-  A ναρχοκαπιταλισμός- Casino Capitalism (...) Η έννοια της ελευθερίας τείνει στο να σημαίνει την δυνατότητα της οικονομικής δραστηριότητας μέσα σε μια παγκόσμια αρένα λυσσαλέου ανταγωνισμού και τίποτα περισσότερο. Προκειμένου να επικρατήσει αυτό το μοντέλο προσομοίωσης της πρωτόγονης κοινωνίας – η επιβολή, η επιβίωση του ισχυρού – διαλύονται κεκτημένα αιώνων και αυτό διατυμπανίζεται ως το “νέο”. Η οπισθοδρόμηση και ο αγώνας για την επιβίωση θεωρούνται πρόοδος. (...) “Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη- το φάντασμα του κομμουνισμού”, είχε γράψει ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το 1847. Δεν θα μπορούσε μάλλον να προφητέψει ότι το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη του 2013 θα είχε πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η δογματική πίστη της Θάτσερ στην ελεύθερη αγορά, στην ελαχιστοποίηση της παρουσίας του κράτους, ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής της αντίληψης. Αναρωτιέται κανείς για πιο λόγο η “Σιδηρά Κυρία” είχε σιγήσει

Το σώου μιας κηδείας είναι πάντα χρήσιμο, όταν σκοπός της είναι να καθηλώσει τις μάζες μπροστά στο μεγαλείο της εξουσίας , τι κι αν το μεγαλείο αυτό είναι αιμοσταγές, τι κι αν η εξουσία αυτή είναι ανθρωποφάγος, δηλαδή ελαφρόμυαλη και καταστροφική. Η κηδεία της Μάργκαρετ Θάτσερ , η κηδεία της Νταϊάνας , όλο αυτό το άψυχο υπερθέαμα που προσφέρει στον λαό της μια εξουσία, η ίδια που τον στέλνει στα πολεμικά μέτωπα , που τον θάβει στις μίνες των ορυχείων και τον σκλαβώνει σε μια ζωή οπαδού, γκρούπι, φαν, ζωή φθηνή , όσον για να φθάνει για ένα μεθύσι με μπύρες το Σαββατοκύριακο. Ηταν όλοι τους εκεί , η κρυόκωλη αγγλική αριστοκρατία, με τον Απόστολο Παύλο να γίνεται κούφια κουβέντα στο στόμα του Κάμερον , ο κιλίβαντας, ο Αρχιεπίσκοπος του Κατέρμπουρυ, ήταν εκεί η Αυτοκρατορία . Περνούσαν τα κόκκινα σακάκια της Σκωτικής Φρουράς κι εγώ έβλεπα τους απαγχονισμένους Κύπριους , τριπόδιζαν τα άλογα του πυροβολικού κι εγώ άκουγα ψιθύρους απ’ τα Φυλακισμένα Μνήματα , τις