IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Μπουρδολογία: η ρύπανση της σκέψης. Πριν από λίγες εβδομάδες πέθανε, πλήρης ημερών, ο διακεκριμένος Αμερικανός φιλόσοφος Χάρι Φράνκφουρτ. Το έργο του επικεντρώνεται, κυρίως, στη βούληση και στην ηθική ευθύνη. Ο Φράνκφουρτ υποστήριζε ότι η ελεύθερη βούληση δεν σημαίνει απουσία εξωτερικών καταναγκασμών αλλά επιλογή επιθυμιών – να επιθυμώ ό,τι επιλέγω να επιθυμώ (π.χ. την αλήθεια, την εγκράτεια ή τη χορτοφαγία). Ενεργώντας ελεύθερα δεν επιλέγω μόνο αυτό που κάνω, αλλά απο-καλύπτω και τι είδους άνθρωπος είμαι. Η κοινή γνώμη γνώρισε τον Φράνκφουρτ όχι από το τεχνικό φιλοσοφικό έργο του, αλλά από το περίφημο δοκίμιό του «On bullshit» («Περί μπουρδολογίας»). Αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά ως άρθρο (1986) και, μετά την τεράστια απήχησή του, ως βιβλίο (2005). Στην εποχή της ατελεύτητης «επικοινωνίας», δεν περνάει βδομάδα που να μην το σκεφθώ. Ο θάνατος του συγγραφέα του υπογραμμίζει τη διαχρονική επικαιρότητα του δοκιμίου του, ιδιαίτερα στην εποχή του Διαδικτύου. Σήμερα που «επικοινωνο

   Η γλώσσα της πολιτικής. Αν προσπαθώ να πείσω τον «δήμο» με υποσχέσεις που δεν έχουν καμιά θεμελίωση, που δεν υπολογίζουν διόλου την υπάρχουσα πραγματικότητα, τότε η πολιτική γλώσσα γίνεται σκέτη προπαγάνδα Συνέντευξη του Ιταλού φιλοσόφου Μάσιμο Κατσιάρι που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Repubblica. Massimo Cacciari ● Αποδέχεστε ότι στις μέρες μας το επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας είναι μερικές φορές πολύ χαμηλό; Δεν πρέπει όμως εξαιτίας αυτού του λόγου να τη σνομπάρουμε. Η πολιτική γλώσσα είναι από τη φύση της δημαγωγική, ο σκοπός της έγκειται στο να καθοδηγεί τον λαό και να τον πείθει με κάθε μέσο ότι ορισμένες ιδέες και προοπτικές είναι καλές. Η απαίτηση να μπορέσει η πολιτική γλώσσα να προσεγγίσει την «επιστημονική» γλώσσα είναι παράλογη. Ο επιστήμονας οφείλει να προσπαθεί να έρχεται σε επαφή με το «είναι», ενώ η πολιτική γλώσσα αναφέρεται στο «δέον γενέσθαι». ● Δεν υπάρχουν ωστόσο κάποια όρια στη δημαγωγία; Οταν το «δέον γενέσθαι» παρακάμπτει κάθε συγκεκριμένη

  Η ευφυΐα της Μελόνι και η ανοησία των δημοκρατών. Η στενομυαλιά και ο βανδαλισμός δεν διαθέτουν πολιτικό πρόσημο. Δεν ξέρω αν η νικήτρια των Ιταλικών εκλογών έγραψε η ίδια την ομιλία της που ακολουθεί. Ακόμη και αν η κεντρική ιδέα ανήκει σε λογογράφο, η σύλληψη ήταν εξαιρετική. «Γιατί είναι εχθρός η οικογένεια; Γιατί φοβίζει τόσο; Επειδή είναι η ταυτότητά μας. Επειδή κάθε τι που μάς ορίζει έγινε εχθρός για εκείνους που θέλουν να είμαστε απλά σκλάβοι της κατανάλωσης. Επιτίθενται στην εθνική ταυτότητα, στην θρησκευτική ταυτότητα, στην ταυτότητα φύλου, στην οικογενειακή ταυτότητα. Θέλουν να είμαστε πολίτης χ, φύλο χ, γονέας 1, γονέας 2, ένας αριθμός… Υπερασπιζόμαστε την αξία του ανθρώπινου όντος» ( https://www.eviemagazine.com/post/giorgia-meloni-first-female-prime-minister-italy-promises-protect-god-country-family ). Τα λόγια της μού θύμισαν τους μεταμοντέρνους νέους στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία: «Δεν μπορείτε να μέ ορίσετε. Κανείς δεν μπορεί να μέ ορίσει. Δεν είμαι

  Τα παρατράγουδα του «ψεκασμού».   Το άρθρο παρότι έχει αιχμηρές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς, που ιδιαίτερα σε ότι αφορά το αντιμνημονιακό κίνημα δεν μας εκφράζουν, το αναδημοσιέυουμε γιατί πιάνει μια βασική διάσταση: την πολιτική εκμετάλλευση του κινήματος των “αρνητών”. Μιας και έχουμε ζήσει το κίνημα των αγανακτισμένων, που ήταν ένα πραγματικό πλειοψηφικό κίνημα, και την εκμετάλλευσή του από διάφορους απίθανους που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα την χώρα (να θυμηθούμε τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Καζάκη ή από την άλλη πλευρά τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, όλοι τους πάτησαν πάνω στις πλάτες του κινήματος των Αγανακτισμένων). Απευθυνόμαστε σε εκείνους που επιμένουν στην αντιεμβολιαστική γραμμή, και δεν είναι φασιστές ή ενεργούμενα πολλών και διαφόρων κύκλων, ή απλώς φοβούνται να εμβιολιαστούν, να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά με τις πολιτικές ανεμοδούρες και απατεώνες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή και φυσικά όχι η πατρίδα, η ελευθερία κ.λπ

 Η φοβερή ερημία του πλήθους. Η ιδιότητα του υπεύθυνου πολίτη απαιτεί την επιστράτευση του συνδυασμού λογικής και εντιμότητας... Οι κοινωνίες των ανθρώπων έχουν ανάγκη από ιδανικά, από κάτι που θα τις συνεπάρει. Αυτή η τόσο υγιής συνθήκη, όταν εκφυλιστεί μετατρέπεται σε συλλογική εμμονή. Και, όπως η πείρα δείχνει, συμβαίνει  συχνότερα να εκφυλίζεται παρά να λειτουργεί υγιώς. Στη ζωή μου μπορώ να θυμηθώ περιόδους τις οποίες τυραννούσε την Ελληνική κοινωνία ένα συλλογικό πάθος για κάτι, απέναντι στο οποίο ήταν σχεδόν αδύνατο να εναντιωθείς. Οι ιστορικοί μας πληροφορούν και για παρόμοιες τάσεις άλλων εποχών. Πρόκειται για την αδυσώπητη δύναμη του μαζικού συναισθήματος. Μιλώ για καταστροφικές εμμονές. Εν μέσω αυτών κάποιες ιδέες απλά δεν ακούγονται, τις σκεπάζει η βουή του ορμητικού και ξεχειλισμένου χειμάρρου της Ιστορίας. Όποιον διατυπώσει μια διαφωνία το πολύ-πολύ να τον κοιτάξουν περίεργα, σαν γραφικό ή ενοχλητικό. Μια θέση που σήμ

  Πώς να αναγνωρίσετε και να ξεσκεπάσετε έναν δημαγωγό. Ο έπαινος, οι φιλοφρονήσεις, οι υποσχέσεις, τα δώρα, είναι τα όπλα με τα οποία μπορεί ένας πονηρός άνθρωπος να σας εξαπατήσει και να σας οδηγήσει εκεί που δεν θέλετε πραγματικά να πάτε. Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, ειδικά πολιτικούς, που αγωνίζονται να μας πείσουν πως είναι φίλοι μας και θα εργαστούν για το καλό μας, αρκεί να τους εμπιστευτούμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς, θέλουν απλώς να αρπάξουν την εξουσία για δικό τους όφελος. Σήμερα τους λέμε λαϊκιστές, στην αρχαία Ελλάδα τους έλεγαν κόλακες και δημαγωγούς. Οι συμβουλές του Αριστοτέλη Η τέχνη της πειθούς είναι αρχαιότατη και οι πολιτικοί την γνωρίζουν πολύ καλά, σε αντίθεση με τους περισσότερους απλούς πολίτες. Οι οποίοι είτε δεν γνωρίζουν αυτές τις τεχνικές είτε δεν είναι σε θέση να αντισταθούν στη γοητεία τους. Αν δώσουμε όμως προσοχή στις βασικές αρχές αυτής της τέχνης, που παραμένει ίδια εδώ και χιλιετίες, τότε θα ισχυροποιήσουμε τη θέση μας και

ΠΗΓΗ:https://www.ptisidiastima.com/beriev-vs-rafale/  Rafale ή Beriev; Αν και ομολογώ ότι θα ήθελα να τρολάρω όσους βλέπω να θέτουν το ερώτημα και με ιερή αγανάκτηση να ανεβάζουν στα social media πόσα Beriev θα μπορούσαμε να αγοράσουμε στη θέση των Rafale δεν θα το κάνω Θα πω μόνο ότι χωρίς Rafale το ερώτημα μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να το απαντήσει για λογαριασμό μας ένας διάδοχος του… Ερντογάν. Και χωρίς τα Beriev τα Rafale να υπερασπίζονται μία χώρα που θα μοιάζει με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Είναι ψευτοδίλημμα και μπορώ να αντιληφθώ τους ανθρώπους που κάτω από την πίεση της φωτιάς το ακούν και το διαβάζουν με ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να δείξω καμία συμπάθεια σε εκείνους τους επαγγελματίες αγανακτισμένους που το θέτουν. Η άμυνα της χώρας και της κοινωνίας από φυσικούς κινδύνους και εξωτερικές απειλές δεν υπακούει σε τελεσίγραφα και διλήμματα αυτού του τύπου. Οφείλουμε να κάνουμε

Η προσωπικότητα του Τραμπ χαρακτηρίζεται από τα κλασικά γνωρίσματα του ναρκισσισμού –έπαρση, αυθάδεια, αναλγησία, επιθυμία κατίσχυσης, ανάγκη για κολακεία–, αλλά και ένα μεταμοντέρνο στοιχείο: ανενδοίαστη κατασκευή της πραγματικότητας που τον συμφέρει. (Φωτ. ASSOCIATED PRESS)     Τραμπισμός, ανώτατο στάδιο του ναρκισσισμού.    Παρακολουθώ τον Ντόναλντ Τραμπ πάνω από είκοσι χρόνια. Η γλώσσα του ήταν ανέκαθεν απο-καλυπτική του ήθους του. Εγινε διασημότητα όταν παρουσίαζε το τηλεοπτικό reality show «The Apprentice». Η επιχειρηματική και τηλεοπτική συμπεριφορά του προανήγγειλαν αυτό που θα διαπίστωνε αργότερα όλη η οικουμένη – τον αχαλίνωτο εγωκεντρισμό του και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Οι μελετητές της ηγεσίας δύσκολα θα βρουν ένα καλύτερο παράδειγμα ναρκισσιστή ηγέτη – του επηρμένου επικεφαλής που είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, το 2016, είχα γράψει στο «Βήμα» (12/11/2016): «Στο μέτρο που ο χαρακτήρας είναι το σημαντικότερο στοιχείο ενός ηγ

  Comfort Zone. Εργο του Μάρκου Μπλάτσιου. Η γκαλερί Genesis συμμετέχει φέτος με 15 καλλιτέχνες της στην ψηφιακή πλατφόρμα Αrt Athina Viewing Rooms. Εως 17 Οκτωβρίου. Gallery Genesis, Χάρητος 35, Κολωνάκι. «Μπήκε, βγήκε, νίκησε» ο ειδωλολάτρης του εαυτού του.    «Μπήκε, βγήκε, νίκησε». Ιδού ένας αυτοκρατορικός τίτλος για το σόου που παρουσίασε πρόσφατα ο Λευκός Οίκος στο πλανητικό κοινό. Αυτόν θα προτιμούσε ο Ντόναλντ Τραμπ, πρωταγωνιστής και πιθανότατα σεναριογράφος και σκηνοθέτης του άκρως λαϊκιστικού θεάματος: Μπήκε στο νοσοκομείο, αφού ο κορωνοϊός δεν σεβάστηκε το ηγεμονικό του κύρος και τις ιατρικές του απόψεις, μισοβγήκε μασκοφορεμένος, μέσα σε μαύρο SUV, για να χαιρετήσει τους λιγοστούς τραμπικότερους των τραμπικών που βρίσκονταν εκεί, τέλος, γνωμάτευσε μόνος του ότι έγιανε και ετοίμασε, επίσης μόνος του, το εξιτήριό του.   Ακολούθησαν σκηνές που, όπως ειπώθηκε στο CNN, «δεν θα περίμενε να τις δει κανείς ούτε στο απολυταρχικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας». Μία ημέρα πριν, ο δρ Τζ