IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το αρχέτυπο που εχάθη!  (μέρος 3 ο  από τα 3 α ) Το ελληνικό χωριό. Η εμπνοή του χωριού ήταν η κοινωνική μέθεξη, το συμμέτοχον στη βιωματική, που ήταν η βιολογία του τόπου, η ψυχική του αναπνοή. κάτι που συγκροτούσε το δημιουργικό νενίκηκα του ανθρώπου. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης συνίστατο τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, που αποτελούσαν τελετουργίες της μνήμης κι ήταν το καταπίστευμα της ψυχής του λαού. Η Πρωτοχρονιά, η πρωτομαρτιά, η πρωταπριλιά, η πρωτομαγιά, οι ισημερίες, ήταν πρωτάτες μέρες, σημαδιακές. Οι γιορτές, οι ονομαστικές και οι επίσημες, πάντα γιορταζόμενες (ακόμα και στον πόλεμο, όπως μούλεε ο παππούς), αποτελούσαν τον Ιχώρ της κοινωνίας. Ο κλήδονας (το κάψιμο των στεφανιών της πρωτομαγιάς), οι Απόκριες, τα κάλαντα, τα χελιδονίσματα κ.ά., ήταν έθιμα βασικά του βίου των ανθρώπων του χωριού. Ήταν τελετουργίες πώφτιαχναν την εθιμοτυπία του τόπου, αφού στον καθένα είχαν το δικό τους τρόπο ή αποτελούσαν αποκλειστικά τοπικό έθιμο, που τον χαρακτήριζε και τον ταυτοποιούσε.

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ   ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΚΑΣ PHOTOGRAPHY Η Αρχαιολογία του Τώρα είναι μια σειρά φωτογραφιών από τον Γιώργο Μάκκα που απεικονίζει προσόψεις μικρών επιχειρήσεων που έκλεισαν λόγω της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. «Τα τελευταία χρόνια το αστικό τοπίο στην Ελλάδα άλλαξε δραματικά. Χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν και εμπορικοί δρόμοι σε όλη την χώρα μοιάζουν με νεκροταφεία. Τον Σεπτέμβριο του 2014 ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες με το τηλέφωνο μου – σαν γρήγορες σημειώσεις – τα παλιά μαγαζιά που έβλεπα στην Αθηνά, την Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα με σκοπό να καταγράψω ένα τοπίο που χάνεται για πάντα. Πολλά από τα μαγαζιά που έχω φωτογραφίσει έκλεισαν και μαζί τους χάθηκε το μεταπολεμικό ελληνικό όνειρο της οικογενειακής μικρής επιχείρησης και οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία της γενιάς μου.» ΠΗΓΗ: http://www.thegreekfoundation.com/el/photography-el/archaeology-now-georgios-makkas

Τα κουφάρια θα μείνουν κουφάρια.Είναι βέβαιο ότι κανείς από τους πιστωτές δε θέλει να πάρει έναντι των χρεών ένα ακίνητο χωρίς καμία δυνατότητα προστιθέμενης αξίας . Γιατί όχι το δημόσιο; Ας πάρει την πρωτοβουλία κάποιος φορέας του δημοσίου να διεκδικήσει το ακίνητο, έναντι των χρεών  και να το αποδώσει στην πόλη .  Το 2013 ήλθε η πτώχευση όλων των ιδιοκτητών. Κι έτσι τα κουφάρια θα μείνουν κουφάρια μέχρις ότου ξεκαθαρίσουν οι απαιτήσεις των πιστωτών της εταιρείας.  Αλλά είναι βέβαιο ότι κανείς από τους πιστωτές δε θέλει να πάρει έναντι των χρεών ένα ακίνητο χωρίς καμία δυνατότητα προστιθέμενης αξίας.   Όταν στην προεκλογική περίοδο του 2010 αναδείξαμε το θέμα του Αλλατίνι, η τελική συμβιβαστική πρόταση του Γιάννη Μπουτάρη, για να εξασφαλίσει την υποστήριξη μας στον δεύτερο γύρο, ήταν ότι «δε μπορούν να μένουν κουφάρια εκεί» . Σωστό. Αλλά η λεκτική σύμπτωση, είχε εννοιολογική απόσταση. Οι ιδιοκτήτες του χώρου, τα συμφέροντα των οποίων είχε στηρίξει και στο ΣτΕ, σ

Αθηναίος σκύλος σε αυλή ενός δρόμου κοντά στο Χίλτον. Σε αυτήν τη μεγάλη πόλη δεν είμαστε μόνοι. Τα χιλιάδες ζώα που ζουν στην πρωτεύουσα, είτε ελεύθερα είτε σε σπίτια, είναι κομμάτι της αθηναϊκής ζωής. Αλλωστε, οι αδέσποτες γάτες σού το υπενθυμίζουν διαρκώς, αλλά, πρόσφατα, καθώς περπατούσα σε έναν από τους πολύ ήρεμους δρόμους κοντά στο Χίλτον, είδα έναν από αυτούς τους άγνωστους «Αθηναίους». Με πήρε αμέσως είδηση και, όταν διαπίστωσε ότι η παρουσία του δεν μου ήταν αδιάφορη, καθώς είχε ήδη βγει η φωτογραφική μηχανή, άρχισε να με περιεργάζεται με ένα βλέμμα που δεν θα ξεχάσω. Θύμιζε εκείνα τα έξυπνα σκυλιά που έπαιζαν στις χολιγουντιανές ταινίες του Μεσοπολέμου, αλλά εγώ τον έβλεπα πίσω από έναν καγκελωτό φράχτη, σε ένα πολύ χαριτωμένο σπίτι, προπολεμικό, φορτωμένο με αναρριχητικά φυτά. Ηταν σκηνή από μία Αθήνα που έφερνε στον νου μια ξεχασμένη γαλήνη. Ο πανέξυπνος νέος φίλος μου, κολακευμένος ή απλώς εξαιρετικά απορημένος από το ενδιαφέρον μου, με παρακολουθούσε με

Το οπτικοακουστικό μέρος από το ειδικό αφιέρωμα στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Περιλαμβάνεται σε μια συλλεκτική έκδοση 160 σελίδων με την υπογραφή του National Geographic! Με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας άρχισε η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Φράγκοι δεν περιορίστηκαν στην κατάληψη της Πόλης, αλλά διέπραξαν και απίστευτες λεηλασίες και σφαγές. Μάλιστα, η έκτασή τους ήταν τέτοια, που οκτακόσια και πλέον χρόνια αργότερα ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τους ορθοδόξους στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ελλάδα. Μολονότι αργότερα οι Έλληνες επανέκτησαν την Πόλη, η παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συνεχίστηκε, με αποτέλεσμα το 1430 να περιλαμβάνει μόνο την Κωνσταντινούπολη με τα περίχωρά της και το Δεσποτάτο του Μορέως. Οι προσπάθειες του Ιωάννη Παλαιολόγου για βοήθεια από τη Δύση μέσω της ένωσης των Εκκλησιών δημιούργησαν τρομερές διενέξεις μεταξύ των ενωτικών