Μετάλλαξη και παρακμή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Τώρα που η εκλογική σκόνη έχει κατακαθίσει, είναι σημαντικό να σημειωθεί πως ο κα ταποντισμός του κυβερνώντος γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση η πτώση να προσέλαβε δραματικές διαστάσεις, αλλά εντάσσεται σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο και αντανακλά μία ευρύτερη τάση. Μερικές εβδομάδες πριν, άλλωστε, αντίστοιχο εκλογικό καταποντισμό είχε υποστεί και η υπό τον Ντάισελμπλουμ ολλανδική σοσιαλδημοκρατία. Το ιστορικό κόμμα του Φρανσουά Μιτεράν , που για δεκαετίες πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή της Γαλλίας έλαβε το εξευτελιστικό ποσοστό του 6% . Ο υποψήφιός του Μπενουά Αμόν εισέπραξε τις εκλογικές επιπτώσεις της θητείας του προέδρου Ολάντ. Ο Ολάντ θα γραφτεί στην ιστορία ως ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος που δεν διεκδίκησε δεύτερη θητεία. Πώς, όμως, να το τολμήσει, όταν οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν σε μονοψήφιο ποσοστό; Ο Αμόν εκπροσωπεί την αριστερή τάση του κόμματος. Είχε επ