IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ποια η ατζέντα της επίσκεψης Φιντάν  στην Ουάσιγκτον.    Του Κώστα Ράπτη Πρώτα ο Καλίν, μετά ο Φιντάν. Η Ουάσιγκτον ανοίγει τις πύλες της στους Τούρκους ιθύνοντες, καταδεικνύοντας ότι η διμερής συνεργασία "ανεβάζει ταχύτητα”. Ο υπουργός Εξωτερικών της γείτονος, Χακάν Φιντάν πραγματοποιεί από σήμερα επίσκεψη στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπου θα έχει συναντήσεις με τον Αμερικανό ομόλογό του Άντονι Μπλίνκεν, τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Τζέικ Σάλιβαν και γερουσιαστές. Πρόκειται για την πρώτη επίσκεψη του είδους μετά την έγκριση από την Τουρκία της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και την παραλαβή από το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας της αμερικανικής επιστολής αποδοχής για το ζήτημα των F-16. Ο Φιντάν μεταβαίνει στη Ουάσιγκτον κατευθείαν από την Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας όπου συμμετείχε σε εργασίες του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας και είχε μεταξύ άλλων την ευκαιρία να συναντηθεί κατ' ιδίαν με τον Ιρανό ομόλογό του Χοσέιν Αμίρ-Αμπντολαχιάν.  Προπομ

  Ελληνοτουρκικά: Τα διλήμματα του Ερντογάν. Του Κώστα Ράπτη Τα "ήρεμα νερά" έχουν τη χρησιμότητά τους σε μία δεδομένη συγκυρία, αλλά δεν μεταφράζονται σε υπαναχώρηση στα θέματα σκληρής πολιτικής. Εξού και το θετικό κλίμα που επικρατεί τους τελευταίους μήνες στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά και τις δύο συναντήσεις Ερντογάν-Μητσοτάκη, δεν έδιωξε από το προσκήνιο τις διεκδικήσεις της Άγκυρας, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στις τελευταίες αεροναυτικές οδηγίες που αναστατώνουν το Αιγαίο. Θα οφείλαμε να ακούμε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών πιο προσεκτικά. Όταν προ δεκαπενθημέρου ο Χακάν Φιντάν επανέφερε σε τηλεοπτική συνέντευξή του το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου και των μαχητικών F-35, διπλωματικές πηγές της γείτονος σχολίασαν με νόημα: "Το γεγονός ότι προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαρά διαφορετικές απόψεις σε συγκεκριμένα θέματα. Αποδίδουμε έμφαση σε ζητήματα αμοιβαία επωφελή, αλλά δεν

 Έχει η Αθήνα επαφή με την πραγματικότητα; Ελλάδα και Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο και Μ. Ανατολή Του Παντελή Σαββίδη Όσοι παρακολούθησαν στενά την εξέλιξη της αμερικανοτουρκικής κρίσης, θα διαπίστωσαν πόσο διαφορετικά αντιμετώπισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες την Ελλάδα και την Τουρκία. Την Αθήνα την θεωρούν δεδομένη, όπως και προσφέρθηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας. Την Τουρκία την αντιμετωπίζουν  με σεβασμό, ανησυχία και μερικές φορές και φόβο. Την Αθήνα την χρησιμοποίησαν και ως πιόνι για να διαχειριστούν την Τουρκία, μήπως και την τρομοκρατήσουν με τα F-35 που θα της δώσουν. (Με τι όπλα είναι ζητούμενο). Η Τουρκία, με θυσίες, είναι αλήθεια, έχει αποκτήσει έναν βαθμό ανεξαρτησίας και αυτονομίας στις κινήσεις της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της. Η Ελλάδα έχει εισέλθει πιο βαθιά στη μαύρη τρύπα της εξάρτησης. Η Τουρκία έχει καταστεί περιφερειακή δύναμη την οποία όλοι σέβονται και έχουν ανάγκη. Η Αθήνα δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε την εθνική μειονότητά της από

«Ζούμε ξανά την Ανταλκίδειο Ειρήνη»! Υφαίνεται μια νέα μορφή Ανταλκίδειας Ειρήνης που μας θυμίζει αυτή που Σπάρτη και Αθήνα είχαν κάνει όταν δέχτηκαν τον Πέρση Βασιλιά Αρταξέρξη Β’ ως ηγεμόνα της Ελλάδος ( Ξενοφώντος:Hellenika V 1,31 )   με υπογραφή υποταγής του σπαρτιάτη Ανταλκίδα.   Η συνθήκη προέβλεπε (κάτι που φαίνεται να γίνεται και τώρα):   1.) παράδοση της Κύπρου (και των τότε ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας) στους Πέρσες και 2.) αυτονομία των νησιών του Αιγαίου – αποστρατικοποίηση με σημερινή γλώσσα.   Εξαιρούνταν Λήμνος, Ίμβρος και Σκύρος που είχαν κληρουχίες της Αθήνας ώστε η τελευταία να δεχτεί πιο ενεργά την περσική υποταγή.   Η Αθηναϊκή πολιτική ελίτ του 386 π.χ. προχώρησε πιο πέρα δεχόμενη την συνθήκη ως πρόσταγμα.   Η επικυριαρχία των Περσών διήρκησε μέχρι τις ημέρες του Μεγάλου Αλέξανδρου.                                       Ο Πλάτωνας θεώρησε την συνθήκη ως άκρως ατιμωτική για τους Έλληνες περιγράφοντας την ως αισχρό και ανόσιο έργο .   Στο γνωστό έργο

  Stratfor: Πώς θέλει να υλοποιήσει ο Ερντογάν το όραμα της «μεγάλης Τουρκίας» Η (τελευταία;) θητεία αναμένεται να αφιερωθεί στην προσπάθεια  δημιουργίας   μιας   νέας  «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».  Γιατί  η   συγκυρία  τον  βοηθά,   πώς επηρεάζονται Κύπρος και Ελλάδα . Ο ρόλος της Συρίας. Ο κίνδυνος του λάθους. Πέντε χρόνια είναι πολύς χρόνος για έναν πολιτικό ηγέτη. Αλλά για ένα έθνος-κράτος όπως η  Τουρκία , όπου η πρόοδος μετριέται με όρους δεκαετιών, είναι μόλις μία στιγμή. Μετά την επανεκλογή του στις 28 Μαΐου, ο Τούρκος πρόεδρος  Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν  αναμετράται με τον στόχο να καταστήσει την επόμενη (και πιθανώς τελευταία) θητεία του —η οποία λήγει το 2028— ένα καθοριστικό κεφάλαιο στην εν εξελίξει μετατροπή της Τουρκίας σε μια  ανεξάρτητη μεγάλη δύναμη .Τα επόμενα πέντε χρόνια είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν θα προχωρήσει κατά καιρούς σε  στρατιωτικές επεμβάσεις , όπως ακριβώς έκανε από τότε που ανέλαβε την εξουσία, το 2002. Αν ενδιαφέρεται να αφήσει κληρονομιά διαρκ

 Το “γεωπολιτικό έργο” το έχουμε ξαναδεί – οδήγησε σε… αιματηρό παγκόσμιο πόλεμο. Έχουμε μπει σε μια εποχή πολλαπλών κρίσεων που ανατροφοδοτούνται με καταστροφικά αποτελέσματα. Το γεωπολιτικό ρίσκο έχει αυξηθεί σε πρωτόγνωρα από τον Ψυχρό Πόλεμο επίπεδα (βλ. πόλεμος στην Ουκρανία, νέος ψυχρός πόλεμος Κίνας-ΗΠΑ). Σε αυτά προστέθηκε ο πόλεμος στην Γάζα που από την αρχή φάνηκε ότι δεν θα επηρέαζε μόνο τις σχέσεις των Ισραηλινών με τους Παλαιστινίους, αλλά θα δυναμίτιζε την γεωπολιτική σταθερότητα όλων των χωρών της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου. Όμως, από τον Νοέμβριο του 2023, όταν οι Χούθι άρχισαν να επιτίθενται στο θαλάσσιο εμπόριο μέσω της Ερυθράς θάλασσας, το διακύβευμα έγινε πλέον η ελευθερία των θαλασσών και η διατήρηση της φιλελεύθερης τάξης πραγμάτων (rule based order) που οικοδομήθηκε από τις ΗΠΑ μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Του Αθανασίου Πλατιά * ΠΗΓΗ: Τα ΝΕΑ Η πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ βασίστηκε στην κυριαρχία στη θάλασσα και

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΑΝ Η ΑΘΗΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.  Όλες οι αναλύσεις συγκλίνουν στο ότι η Δύση διέρχεται μια περίοδο παρακμής από την οποία είναι αμφίβολο αν θα ανακάμψει. Ο επιδιωχθείς πόλεμος της Ουκρανίας ανέδειξε τις αδυναμίες της παρόλο που φαινομενικά έδειξε ενωμένη. Η ενότητα επιβλήθηκε από τις ΗΠΑ σε μια αποπροσανατολισμένη Ευρώπη που παρά τα, υποτίθεται, κοινά συμφέροντά της είναι βαθιά διχασμένη. Ο πόλεμος αποδόμησε τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και την επισφαλή τακτική τους, κυρίως, στην οικονομία που βασιζόταν στην ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία. Το αποτέλεσμά του ήταν απολύτως προβλέψιμο, παρά τις πρώτες αποτυχίες των Ρώσων. Συνήθως τα μέτωπα που ανοίγουν οι Ρώσοι έτσι εξελίσσονται. Η επομένη του πολέμου θα αναδείξει μια ακρωτηριασμένη Ουκρανία, μια Ευρώπη να αναζητά, χωρίς να μπορεί να τον βρει, έναν νέο προσανατολισμό, τη Ρωσία με στρατηγικό σχέδιο που δεν εξαντλείται στις σημερινές κατακτήσεις της στην Ουκρανία και μπορεί να φθάνει μέχρι και τη

 EF-2000 TYPHOON για την Τουρκία:  Πώς χειραγωγεί τους Ευρωπαίους ο Ερντογάν ΚΑΙ με τα EUROFIGHTER… Η προοπτική απόκτησης από την Τουρκία μαχητικών αεροσκαφών EF-2000 Typhoon (Eurofighter) βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα. Μετά τον εξοβελισμό της χώρας του Ερντογάν από το πρόγραμμα του μαχητικού πέμπτης γενιάς F-35 Lightning II και εν συνεχεία του αποκλεισμού της και από τη δυνατότητα απόκτησης της κορυφαίας διαμόρφωσης των F-16 (Block 70/72), το πρόβλημα για την τουρκική Αεροπορία (THK) έγινε ζωτικής φύσεως. Με τον αεροπορικό στόλο της να γερνά και να μένει επικίνδυνα πίσω στις διαρκώς εξελισσόμενες τεχνολογίες αεροπορικών επιχειρήσεων, οι Τούρκοι στράφηκαν στο ευρωπαϊκό μαχητικό. Επισήμως τουλάχιστον… Αυτό που εξακολουθεί πάντα να είναι κεντρικό χαρακτηριστικό της τουρκικής πολιτικής, είναι η γεωπολιτική αξιοποίηση των πάσης φύσεως εξοπλιστικών προγραμμάτων. Του Ζαχαρία Μίχα ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Σε χθε