IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τα τρία βήματα, που αποτελούν και τους τρεις βασικούς παράγοντες, για να αναλάβει η ΕΕ ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα, επισημαίνει ο αναλυτής Wolfgang Munchau  σε άρθρο του στους Financial Times. «Ακόμη και αν δεχθούμε την πιο αισιόδοξη άποψη που βλέπει την αναθέρμανση του γαλλο-γερμανικού άξονα και μια ανανεωμένη γαλλο-γερμανική ατζέντα, και πάλι δεν εξυπακούεται ότι η Ε.Ε. είναι διατεθειμένη και έτοιμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα», σημειώνει και παρουσιάζει τα τρία βασικά βήματα που κατά την εκτίμησή του θα δώσουν αυτόν τον ρόλο στην ΕΕ. Ειδικότερα όπως αναφέρει: « Το πρώτο και σημαντικότερο είναι τα κράτη-μέλη να πάψουν να έχουν μεγάλα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομολόγοι τείνουν να έχουν την προοπτική μιας μικρής χώρας. Ο δεδηλωμένος στόχος τους είναι να καταστούν ανταγωνιστικότερα τα κράτη τους. Δεν είναι όμως αυτή η νοοτροπία παγκόσμιας δύναμης. Πιθανώς η μεγαλύτερη απογοήτευση για σχεδόν 20

Είναι εύκολο να λέμε, όπως πολλοί από εμάς έχουμε κάνει, ότι οι φιλελεύθερες ελίτ της Δύσης πρέπει να μην κάνουν πίσω όταν έρχονται αντιμέτωπες με μια λαϊκίστικη απειλή. Πέρα απ’ αυτό, όμως, τι πρέπει στην πραγματικότητα να κάνουν; Εγώ θα άρχιζα με μια ριζική επανεκτίμηση της σύγχρονης μακροοικονομικής διακυβέρνησης από τις ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες και τη στόχευση του πληθωρισμού μέχρι την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και τη χάραξη της δημοσιονομικής πολιτικής. Για να το πω απλά, αν εμείς, το φιλελεύθερο κατεστημένο, δεν κάνουμε κάτι τέτοιο, θα το κάνουν οι λαϊκιστές. Μια Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας, για παράδειγμα, θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα της από την ευρωζώνη και να δώσει εντολή στην κεντρική τράπεζα να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες της κυβέρνησής της. Πρέπει όμως επίσης να επανεξετάσουμε διεξοδικότερα τις στενές σχέσεις ανάμεσα στους θεσμούς μας, τους κανόνες που τους διέπουν και την κυρίαρχη μακροοικονομική θεωρία. Ένα μεγάλο μέρο

 Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Το πολιτικό τοπίο αλλάζει, αλλά... το κατεστημένο δεν αλλάζει μυαλά. Εκτός πραγματικότητας οι ηγέτες, κοιτάνε να παγιώσουν την εξουσία τους αντί να λύσουν τα προβλήματα του χρηματοοικονομικού τομέα, των ροών ανθρώπων και της άνισης κατανομής του εισοδήματος. Κάποιες επαναστάσεις θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν η παλαιά φρουρά είχε αποφύγει τις προκλήσεις. Δεν υπάρχουν αποδείξεις για το περιστατικό του «ας φάνε παντεσπάνι». Αλλά ήταν κάτι που η Μαρία Αντουανέτα πράγματι θα μπορούσε να είχε πει. Ακούγεται αληθές. Η δυναστεία των Βουρβόνων ήταν το αποκορύφωμα  του εκτός πραγματικότητας κατεστημένου. Τώρα έχει ανταγωνισμό. Το παγκόσμιο φιλελεύθερο δημοκρατικό κατεστημένο μας συμπεριφέρεται σε μεγάλο βαθμό με τον ίδιο τρόπο. Σε μια περίοδο κατά την οποία η Βρετανία έχει ψηφίσει υπέρ της αποχώρησής της από την Ε.Ε., ο Ντόναλντ Τραμπ έχει εκλεγεί ως ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ και η Μαρίν Λεπέν πλησιάζει επιθετικά προς το Μέγαρο των Ηλυσιών, ε

Η επίθεση Σόιμπλε στον Ντράγκι δεν οφείλεται σε φιλοσοφικές διαφωνίες αλλά σε στενά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Μεγάλο το πλήγμα των αρνητικών επιτοκίων σε γερμανικές τράπεζες και ασφαλιστικές. Η ισορροπία τρόμου με την ΕΚΤ. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράλογο ένας Γερμανός υπουργός Οικονομικών να αμφισβητεί την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να ξεκινάει μια δυναμική καμπάνια κατά των αρνητικών επιτοκίων. Αλλά υπάρχουν κίνητρα πίσω από αυτό -όχι καλά κίνητρα αλλά αρκετά ισχυρά. Καλώς ή κακώς, ο  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε  βλέπει τις πολιτικές της ΕΚΤ ως μια επίθεση στο γερμανικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βιωσιμότητα του ιδιαίτερου τραπεζικού συστήματος της χώρας. Οπότε δεν πρόκειται για μια φιλοσοφική διαφωνία για τους στόχους της νομισματικής πολιτικής. Είναι κάτι που έχει να κάνει με τα χρήματα και μόνο με αυτά και τις  τεράστιες απώλειες  για τα   τοπικά ταμιευτήρια (Sparkassen) και τις μικρές συνεταιριστικές τράπεζ

 ''Η συμφωνία με την Τουρκία είναι   ό,τι πιο ποταπό έχω δει στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική.   Την ημέρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν τη συμφωνία, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Τούρκος πρόεδρος, έριξε τις μάσκες: «Η δημοκρατία, η ελευθερία και το κράτος δικαίου (...) για μας, αυτές οι λέξεις δεν αξίζουν πλέον απολύτως τίποτα». Σε εκείνο το σημείο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα έπρεπε   να δώσει τέλος   στη συζήτηση με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, τον Τούρκο πρωθυπουργό, και να τον στείλει σπίτι του. Αντ' αυτού, σύναψε συμφωνία μαζί του –χρήματα και πολλά περισσότερα, σε αντάλλαγμα βοήθειας με την προσφυγική κρίση''   Μια πραγματικά άθλια συμφωνία με ένα κράτος που ακυρώνει την δημοκρατία υπέγραψαν οι ηγέτες της ΕΕ. Τα ανοικτά ερωτήματα, η «μη λύση» του κλεισίματος των συνόρων και τα επιχειρήματα για τους οπαδούς του Brexit.  Γράφει ο  Wolfgang Munchau Η ΕΕ έχει δύο ατού που πάντα θεωρούσα ακλόνητα, όσο κι αν έχω αμφισβητήσει διάφορες απ

Σκίτσο του Hλία Mακρή Σχεδόν δεν υπήρξε χρονιά που η Ε.Ε. να μην ήταν στα πρόθυρα μιας κρίσης: τράπεζες, κρατικό χρέος, η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και τώρα οι πρόσφυγες. Μπορείς πάντα να κατηγορήσεις επιμέρους πολιτικούς και να μοιράσεις ευθύνες. Είναι όμως εξαιρετικά αβάσιμο μια σειρά αποτυχιών της Ε.Ε. να εξηγείται πάντα ως προϊόν ατυχήματος και μοχθηρίας. Επικεντρώνομαι σε δύο καταστροφικά λάθη που έγιναν τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του νέου αιώνα. Το πρώτο ήταν η εισαγωγή του ευρώ. Τ ο δεύτερο, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε «28» κράτη-μέλη από «15» πριν από δύο δεκαετίες. Μπορεί να συμφωνήσει κανείς με μία από τις δύο θέσεις ή με καμία εξ αυτών. Λίγοι όμως θα συμφωνήσουν και με τις δύο. Ημουν μεταξύ αυτών που στήριξαν τη νομισματική ένωση όταν υιοθετήθηκε. Οι υποστηρικτές του ευρώ εκείνη την εποχή ήρθαν από δύο διαφορετικά γκρουπ, που είδαν μια «συμφωνία με τον διάβολο» (Faustian Pact). Τα μέλη του πρώτου γκρουπ πίστευαν ότ

Aρθρο στο Spiegel Βόλφγκανγκ Μίνχαου Η Ανγκελα Μέρκελ καθορίζει τη στρατηγική της Ευρώπης για την κρίση στην Ελλάδα. Είναι η στρατηγική της διαρκούς αναβλητικότητας. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την έχουν στο μεταξύ αποδεχτεί. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, το πουκάμισό του, η μηχανή του και η δική του έκδοση του μαρξισμού είναι εδώ και καιρό ξεπερασμένα. Η αναβλητική πολιτική της Μέρκελ είναι δημοφιλής στους Γερμανούς, αλλά βασίζεται διαρκώς σε μια παρεξήγηση. Οταν κάποιος μεταθέτει για αργότερα προβλήματα χρέους, δεν χρειάζεται, βάσει των διεθνών κανονισμών, να εμφανίσει αμέσως το κόστος. Οι απώλειες που προκύπτουν στην Ελλάδα θα κοστίσουν στους Γερμανούς φορολογούμενους δεκάδες δισ. ευρώ, αλλά αυτή τη στιγμή τα έξοδα αυτά είναι κρυμμένα. Δεν έχουμε συμφωνήσει στην απομείωση του χρέους. Και όταν θα το κάνουμε, τότε το κόστος δεν θα φανεί αμέσως. Υπάρχουν πολλές τεχνικές δυνατότητες για να απομειωθεί ένα χρέος: μπορεί να μειωθεί η ονομαστική αξί

    Die Griechenlandkrise hat den Streit über die Zukunft der EU und des Euro offengelegt. Ein echter Föderalismus wäre das Gegenteil von Wolfgang Schäubles Vision - und würde ökonomisch funktionieren. Es wäre ein fundamentaler Schritt. Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη  Την έκταση της διαμάχης για το μέλλον τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και του ευρώ αποκάλυψε η ελληνική κρίση χρέους, όπως επισημαίνεται σε άρθρο γνώμης    που φιλοξενεί το γερμανικό περιοδικό Spiegel.   «Πώς μπορεί η Ευρώπη να ατενίζει το μέλλον; Και τι θα συμβεί με το ενιαίο νόμισμα; Την τελευταία εβδομάδα έχω περιγράψει την πρώτη από τις πέντε απόψεις για το μέλλον του ευρώ, που κατά τη γνώμη του έχει επικρατήσει και είναι αυτή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε »,  σημειώνει στην εισαγωγή του άρθρου του ο Βόλφγκανγκ Μινχάου. «Ο γερμανικός φεντεραλισμός θα μπορούσε να ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οραματίζεται ο Σόιμπλε και θα λειτουργούσε αποτελεσματικά σε οικονομικούς όρους. Θα αποτελούσε ένα θεμ