Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Κλωνοποίηση

Ο βιογενετικός εφιάλτης ξεπερνά την ηθική.

Εικόνα
Κινέζοι επιστήμονες εμφύτευσαν σε πιθήκους ένα γονίδιο που πιστεύεται ότι διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου, στο πλαίσιο μιας μελέτης για την εξέλιξη της νοημοσύνης στον άνθρωπο. Η είδηση αυτή δημοσιοποιήθηκε σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και «στριμώχτηκε» ως νέο της επιστήμης μέσα στην τρέχουσα, πιο άμεσα αντιληπτή επικαιρότητα. Κι όμως αποτελεί ένα εξόχως σοβαρό θέμα που εμπεριέχει το σύνολο της ύπαρξής μας αλλά και το μέλλον του κόσμου μας.   Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην αγγλόφωνη έκδοση της επιστημονικής επιθεώρησης του Πεκίνου National Science Review , πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Ινστιτούτου Ζωολογίας του Κουνμίγκ στην Κίνα και της Ακαδημίας Κινεζικών Επιστημών, σε συνεργασία με Αμερικανούς ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας. Οι ερευνητές εμφύτευσαν σε έντεκα μακάκους ρέζους το ανθρώπινο γονίδιο MCPH1 το οποίο, όπως εκτιμούν οι επιστήμονες, παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και διαπίστωσαν

Tι διακυβεύεται με την κλωνοποίηση του ανθρώπου;

Εικόνα
 Κλωνοποιημένα μαϊμουδάκια  Jin Liwang/Xinhua via AP, File Η κλωνοποίηση του ανθρώπου παραβιάζει τη φύση;  Η εντυπωσιακή πρόσφατη ανακοίνωση διεθνώς της κλωνοποίησης ενός όντος που είναι, εξελικτικ ά, πολύ κοντά στον άνθρωπο, δηλαδή ενός πρωτεύοντος θηλαστικού (μακάκου), ανακοίνωση προερχόμενη από την Κίνα (Liu et a\. 2018, Cell 112,1 -7), αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον όλων για την κλωνοποίηση του ανθρώπου. Ως ιδέα, αλλά κυρίως ως ενδεχόμενο, η κλωνοποίηση του ανθρώπου προκαλεί αντιδράσεις, οι οποίες έχουν εκφραστεί από εκπροσώπους όλου του φάσματος της κοινωνικής μας ζωής. Και η μεν «θεραπευτική κλωνοποίηση», με την έννοια της δημιουργίας πρώιμων «εμβρύων-κλώνων» για την παραγωγή οργάνων και ιστών για θεραπευτικούς σκοπούς γίνεται κατά το μάλλον ή ήττον αποδεκτή. Η δημιουργία όμως ενός ανθρώπινου όντος ως κλώνου ενός προϋπάρχοντος όντος-δότη, δηλαδή με το γενετικό υλικό του ενός ανθρώπου-δότη, προκαλεί αναστάτωση σχετικά με τα πιθανά ενδεχόμενα που απορρέουν

Στα ίχνη της εξέλιξης του Ανθρώπου.

Εικόνα
Το μονοπάτι της ιστορίας της Εξέλιξης από τον πίθηκο στον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι μία «ευθεία γραμμή». Τι μας έχουν αποκαλύψει τα μπερδεμένα αυτά ίχνη και ποιο θα είναι άραγε, το επόμενο βήμα για το ανθρώπινο είδος; Η ανθρώπινη εξέλιξη έχει άραγε, τελειώσει; Η καταγωγή του ανθρώπου δεν είναι απολύτως σαφής, αν και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι ο Ardipithecus ramidus, είναι είτε άμεσος πρόγονος μας, είτε πολύ κοντά στο γενεαλογικό μας δέντρο. Συνεπώς το βασικό ερώτημα παραμένει: Πότε εμείς και τα «ξαδέλφια» μας οι πίθηκοι, πήραμε διαφορετικούς δρόμους; Οι ερευνητές εξακολουθούν να εργάζονται πάνω σε μία συγκεκριμένη υπόθεση εργασίας όσον αφορά τον διαχωρισμό -το σημείο αναφοράς είναι 1 εκατομμύριο χρόνια πριν- ωστόσο, οι νέες ανακαλύψεις, οι τεχνικές, αλλά και οι τεχνολογίες των τελευταίων δεκαετιών επαναπροσδιορίζουν συνεχώς τα δεδομένα. Η γενετική έχει αποδειχθεί ένα από τα πιο αξιόπιστα εργαλεία όσον αφορά τη χρονική στιγμή του διαχωρισμού με τον πλησιέστερο εν

Επαναφορά στη ζωή εξαφανισμένων ειδών: Η δυνατότητα και το ηθικό ζήτημα.

Εικόνα
Back from the dead … a clone of the Tasmanian tiger could walk the Earth again,  80 years after it was declared extinct. Photograph: Popperfoto/Getty Images Πρόσφατα η επιστημονική κοινότητα έκανε ένα σημαντικό άλμα προόδου, ανακαλύπτοντας την αλληλουχία DNA της τίγρης της Τασμανίας. Η ανακάλυψη κρίνεται ως σημαντική, καθώς με αυτή οι επιστήμονες είναι σε θέση να επαναφέρουν την τίγρη στη ζωή, παρά το γεγονός ότι το ζώο θεωρείται εξαφανισμένο. Για την ακρίβεια, η τίγρης ή και λύκος της Τασμανίας, το μεγαλύτερο μαρσιποφόρο σαρκοβόρο ζώο στον κόσμο, εξαφανίστηκε στην γενέτειρά του τη δεκαετία του 1930. Έκτοτε έχουν υπάρξει περίπου 4000 αναφορές ότι το ζώο υπάρχει και αναπαράγεται ακόμα, όμως η πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας το θεωρεί επίσημα εξαφανισμένο.  Με την πιθανότητα επαναφοράς και κλωνοποίησης του ζώου μέσω της ανάλυσης γενετικής αλληλουχίας προκύπτουν ωστόσο πολύ σημαντικά ερωτήματα: Πόσο μακρυά δικαιούται η επιστημονική κοινότητα να φτάσει για να ε