IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Χρήστος Μποκόρος  Μιμητισμού χαλιναγώγηση. Είτε αρέσει είτε όχι, το δίλημμα είναι δικό μας, αφορά στη ζωή μας, την καθορίζει αναπόδραστα: Γεννηθήκαμε και ζούμε σε εμπόλεμο πεδίο, στον μοναδικό πλανήτη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ουράνιων σωμάτων, που φιλοξενεί έλλογες υπάρξεις, «προσωπικές», με ετερότητα-μοναδικότητα, η κάθε μια, σκέψης, κρίσης, θέλησης. Για να κατορθωθεί η συνύπαρξη, οι οπτικές γωνίες πρέπει να συγκλίνουν, οι απόψεις να συμπέσουν, η κατανόηση να συντονιστεί, η κάθε ατομική ιδιαιτερότητα να συναινέσει στην ελεύθερη συν-εννόηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, τιμά και ορέγεται την εναρμόνιση των θελημάτων, νοημάτων και στοχεύσεων, κατορθώνει κατά κανόνα τη σύγκλιση, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει. Η υπονόμευση βεβαιώνει ψευδαισθητικές εκδοχές ελευθερίας, αλλά ευτυχώς η ελευθερία παραμένει άθλημα αυθυπέρβασης του εγώ, πραγμάτωση της συνύπαρξης ως «κοινωνίας». Δύο εκδοχές της ελευθερίας γοητεύουν συνηθέστερα τον άνθρωπο: Η ελευθερία ως απεξάρ

  Τα κανόνια προϋποθέτουν βούτυρο και το αντίστροφο. 'Οσοι δεν ξέχασαν και παρέμειναν προσηλωμένοι στην παράλληλη  μέριμνα  και  των  δύο , διαχειρίζονται αποτελεσματικότερα την ενεργειακή και εν γένει τη διεθνή κρίση. Εν τω μέσω του Ψυχρού   Πολέμου, το 1970, ο Αμερικανός θεωρητικός Charles Kindleberger επισήμαινε ότι «σχεδόν οιοδήποτε πολιτικό ερώτημα ενέχει μία οικονομική πτυχή και, εφόσον ξεφύγουμε από τα [απλουστευμένα] οικονομικά προβλήματα του Ροβινσώνα Κρούσου, σχεδόν οιοδήποτε οικονομικό ερώτημα ενέχει μία πολιτική πτυχή». Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, βιώνουμε την επαλήθευση της εν λόγω θέσης κατά τρόπο καταιγιστικό, δραματικό και απόλυτο. Το ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια» είναι προφανώς ελκυστικό για την έγερση πολύωρων συζητήσεων, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ψευδοδίλημμα εφόσον η οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος και η εν γένει ενίσχυση της στρατηγικής θέσης ενός δρώντα προϋποθέτουν την οικονομική ισχύ και αντιστρόφως, η οικονομική ισχύς μεγιστοποιείτ

Χρήστος Μποκόρος     Εγκάρδια ευχή χωρίς εχέγγυα. Μέχρι κάποια ηλικία (συμβατικά θα λέγαμε: μέχρι τη συνταξιοδότηση) οι άνθρωποι ζούμε με συνείδηση περίπου αχρονίας, αυτονόητη βιωματική βεβαιότητα αιωνιότητας. Ξέρουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε, αλλά αυτό το «κάποτε» είναι εμπειρικά απροσδιόριστο, μια πληροφορία που δεν ανατρέπει τα αντανακλαστικά προοπτικών, σχεδιασμών του μέλλοντος ή και αποφάσεων – ένα ορμέμφυτο αθανασίας καθορίζει τον τρόπο της σκέψης και της συμπεριφοράς μας. Διαβάζω το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», συναρπαστικό ως τεκμηριωμένη αφήγηση και φωτισμός μιας ιστορικής περιόδου, που σφράγισε με ανεπανόρθωτες απώλειες τον Ελληνισμό στη φθίνουσα ιστορική του πορεία. Οι πρωτεργάτες τότε του ιστορικού γίγνεσθαι έχουν πεθάνει, δεν τους αγγίζει ούτε ψόγος ούτε έπαινος. Αν ενεργούσαν με λαθεμένα κριτήρια φιλοπατρίας, εγωκεντρικές εμπάθειες και διαστροφικές εμμονές ή μόνο με τυφλή ιδιοτέλεια και ωμή εξουσιολαγνεία, το καταστροφικό αποτέλεσμα δεν αλλάζ

  “Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης ή δόλιο σχέδιο παραλυτικής αποεπένδυσης και κατεδάφισης των στρατηγικών πυλώνων της χώρας;” Το βάφτισαν  «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας».  Ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, το παρουσίασε ως έναν  «πολύ καλά μελετημένο χάρτη με 170 έργα, επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις» … Εμείς ωστόσο οφείλουμε  να δούμε την πραγματικότητα  κατάματα και πλήρως  αποστασιοποιημένοι από τα επικοινωνιακά ταρατατζούμ , αφού το  κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η απλή απαρίθμηση των προβλεπομένων  και προγραμματιζόμενων παρεμβάσεων,  αλλά η ανάγκη να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα όπως είναι:  Η  μακροοικονομία  των παρεμβάσεων, η  στρατηγική τους συνάρτηση  με τις εθνικές αναπτυξιακές ανάγκες, το  ταυτοτικό αποτύπωμα  των ανατροπών που δρομολογούνται, το  ποιος πληρώνει το μάρμαρο ,  ποιοι προβλέπεται να καρπωθούν τα οφελήματα και ποια η πραγματική τους σχέση με αυτούς που θα κληθούν να επωμιστούν το κόστος  αυτής της υποτιθέμενα βαρύγδουπης αναζωογονητικής ιδέ