IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Γιατί η Δύση δεν επιβάλλει κυρώσεις στην Τουρκία  για την «ειδική επιχείρησή» της στο Ιράκ; Valery Kulikov,Νew Eastern Outlook  Μετάφραση:Μ. Στυλιανού Η πρόσφατη ρωσοφοβική φρενίτιδα της Ουάσιγκτον και των δυτικών συμμάχων της σχετικά με την ειδική επιχείρηση της Ρωσίας να αποσταθεροποιήσει και να αποστρατιωτικοποιήσει την Ουκρανία με όλο και περισσότερες αντιρωσικές κυρώσεις που επιβάλλονται κάθε μέρα που περνά, κάνει κάποιον να αναρωτιέται ακούσια: γιατί τότε η Δύση δεν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη ειδική επιχείρηση – αυτή που διεξάγει η Τουρκία σε ιρακινό έδαφος; Και πώς, στην πραγματικότητα, οι δύο ειδικές επιχειρήσεις είναι διαφορετικές στη διεθνή τους μεταχείριση; Όπως γνωρίζετε, η Τουρκία ξεκίνησε άλλη μια (sic!) στρατιωτική ειδική επιχείρηση στο Βόρειο Ιράκ στις 18 Απριλίου, χτυπώντας κρησφύγετα, καταφύγια, σπηλιές και αποθήκες του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (ΡΚΚ). «Είμαστε αποφασισμένοι να σώσουμε το ευγενές έθνος μας από τη μάστιγα της τρομοκρατίας»,

  Η Τουρκία συνεχίζει τις διώξεις εναντίον των Χριστιανών του Β. Ιράκ. Διώξεις χριστιανών στο Ιράκ: Είναι σαφές ότι η τουρκική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις στρατιωτικές της ενέργειες εναντίον των Κούρδων στο Ιράκ για να προωθήσει τη μακροχρόνια δίωξη των χριστιανών. Αυτή η δίωξη περιλαμβάνει τη συνεχιζόμενη διάκριση και παρενόχληση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των εναπομεινάντων Χριστιανών της Τουρκίας, την συνεχιζόμενη κατοχή και εθνοκάθαρση των κατεχομένων της Κύπρου, τη μακρά φυλάκιση του Προτεστάντη Πάστορα Άντριου Μπράνσον και άλλων χριστιανών ηγετών, αλλά και πολλά ΑΚΟΜΑ. Το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα του Αποστόλου, των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, απευθύνει εκ νέου έκκληση στα Ηνωμένα Έθνη και σε όλα τα έθνη που ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να κάνουν ό,τι μπορούν για την προστασία των χριστιανών του Ιράκ και της Μέσης Ανατολής γενικά, και κάνουν ό,τι μπορούν για να τερματίσουν τις άδικες και παράνομες ενέργειες της τουρκικής κυβέρνησης. Για προηγούμενη κά

Η Τουρκία κλιμακώνει τις εντάσεις  και στα ανατολικά της. Θα φανταζόταν κανείς ότι ενώπιον της πανδημίας του κορονοϊού, που οδήγησε σε μετάθεση το άνοιγμα των σχολείων κατά ένα μήνα, και της συναλλαγματικής κρίσης, που φέρνει καθημερινά αρνητικά ρεκόρ στην ισοτιμία της λίρας, η Τουρκία δεν θα είχε την πολυτέλεια για περιπέτειες εκτός των συνόρων. Όμως στην πραγματικότητα, η χώρα του Ταγίπ Ερντογάν, δεν αρκείται καν στις εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, όπου πέραν του ελληνικού στόλου ετοιμάζεται να παρεμβληθεί και ο γαλλικός, αλλά αναλαμβάνει την ίδια ώρα εμπρηστικές πρωτοβουλίες και προς Ανατολάς. Οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το  Αζερμπαϊτζάν  στη γεωγραφικά αποχωρισμένη από την υπόλοιπη αζερική επικράτεια αυτόνομη δημοκρατία του  Ναχιτσεβάν , εκτιμάται ότι θα λειτουργήσουν ως πρόσχημα για μονιμότερη ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων σε αυτή την περιοχή του Καυκάσου, σε μια πρώτη υλοποίηση των απειλών για δυναμική παρέμβαση στις αναζωπυρωμένες το τελευταίο διάστημα

'' (...) Με την εμπλοκή της εκτός συνόρων, η 'Αγκυρα, που προσπαθεί να αποτρέψει ανάφλεξη στο Κουρδικό εντός συνόρων, λειτουργεί στη δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, επισπεύδει δηλαδή τις εξελίξεις που επιχειρεί να αποτρέψει.''  Συγκυρία και μακρά διάρκεια. Η δυσμενής συγκυρία, κατά κύριο λόγο δηλαδή η απροθυμία ΗΠΑ, Γαλλίας και Γερμανίας να στηρίξουν έμπρακτα την Τουρκία στο Ιντλίμπ, οδήγησε τον Ερντογάν στο να αποδεχτεί το πλαίσιο και τους όρους του Πούτιν για εκεχειρία στην Βορειοδυτική Συρία. Η μακρά διάρκεια όμως της Ιστορίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή φωτίζει την προχθεσινή συμφωνία που υπεγράφη στο Κρεμλίνο ως μεταβλητή και αναδεικνύει ως σταθερά της τουρκικής πολιτικής, από το 1923 και μετά τη συνεχή αμφισβήτηση από την Αγκυρα του συνοριακού στάτους κβο προς Νότο, όπως καθορίστηκε από τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αλλωστε, η Τουρκία του Κεμάλ διεκδίκησε στην περίοδο 1923-1926 την περιοχή της Μοσούλης –το σημερινό Βόρειο Ιράκ–,

Ο πρόεδρος Ερντογάν, όπως και οι υπουργοί και οι εκπρόσωποί του, δεν σταματούν να μιλούν τις τελευταίες μέρες για μια επίθεση εναντίον του αρχηγείου του ΡΚΚ, που βρίσκεται διασκορπισμένο σε πολλά σημεία της ιρακο-ιρανικής συνοριακής περιοχής του Καντίλ. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ, πρωταθλητές της παραπληροφόρησης, παρουσιάζουν το Καντίλ σαν ένα μικρό χωριό 100 χιλιόμετρα από τα τουρκικά σύνορα. Παρόλα αυτά πρόκειται για μια τεράστια ορεινή περιοχή περίπου 5400 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το Καντίλ ήταν για δεκαετίες ένα καταφύγιο των Κούρδων του Ιράν και του Ιράκ, το οποίο ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Βαγδάτη κατάφεραν να κατακτήσουν εξαιτίας της γεωγραφικής του τοποθεσίας. Η τουρκική αεροπορία πολλές φορές μέχρι σήμερα έχει βομβαρδίσει αυτή την περιοχή, που θεωρητικά ελέγχεται από την Περιφερειακή Κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, βλέπε Μπαρζάνι, αλλά κυριαρχείται από πολεμιστές και διοικητές του ΡΚΚ. Αυτές οι αεροπορικές επιδρομές είχαν προκαλέσει τον θάνατο πολλών αμάχων αγροτών κ

Σκίτσα του Γ. ΙΩΑΝΝΟΥ Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για την Τουρκία. Η κλιμάκωση των ψυχροπολεμικών εντάσεων μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ, άρα και την ικανότητα του Ταγίπ Ερντογάν να ελίσσεται ανάμεσά τους αποσπώντας ανταλλάγματα, ιδίως στο πεδίο που κατεξοχήν ενδιαφέρει και τις τρεις πλευρές: την συριακή κρίση. Η δε κατάληψη του κουρδικού θύλακα του Αφρίν από τον τουρκικό στρατό και τους αντάρτες συμμάχους του προσδίδει μεγαλύτερη αξιοπιστία σε ό,τι μέχρι πρότινος θα θεωρούσε κανείς απλώς λεονταρισμούς του Τούρκου ηγέτη. Εξ ού και οι προσπάθειες που καταβάλλονται από αρκετές πλευρές να κατευνασθεί η Άγκυρα μετά τις απειλές που εξαπέλυσε ο Ερντογάν εναντίον του Σιντζάρ. Η ορεινή περιοχή του Σιντζάρ , που ανήκει στην ιρακινή επαρχία της Νινευή και εφάπτεται των συνόρων με τη Συρία και την Τουρκία, αποτελεί εστία της θρησκευτικής μειονότητας των Γεζίντι και έγινε παγκοσμίως γνωστή το 2014, με την επέλαση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Τ

Λίγους μήνες μετά την αιματηρή «απελευθέρωση» της άμοιρης Μοσούλης από τον ιρακινό στρατό και τους ετερόκλητους συμμάχους του και μόλις δύο εβδομάδες μετά το πολυσυζητημένο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Ιρακινού Κουρδιστάν, οι ένοπλες δυνάμεις της Βαγδάτης ξεκίνησαν χτες μεγάλης κλίμακας επιχείρηση για την ανακατάληψη του σημαντικότερου οικονομικού «μήλου της έριδος» σε ολόκληρη την περιοχή – των φημισμένων πετρελαιοπηγών του Κιρκούκ. Οι Ιρακινοί όμως έχουν ένα πρόβλημα: η επαρχία του Κιρκούκ, την οποία προσπαθούν τώρα να ανακτήσουν, είναι γεμάτη χιλιάδες σκληροτράχηλους και ψυχωμένους Κούρδους πεσμεργκά, που έχουν ήδη ορκιστεί να υπερασπιστούν τα εδάφη –και κυρίως τα... υπεδάφη– τους απέναντι στους «εισβολείς» από τον Νότο. Για την ακρίβεια, το Κιρκούκ (και το πετρέλαιό του, που υπολογίζεται χονδρικά σε περίπου δέκα δισεκατομμύρια βαρέλια...) είχε επιμελώς παραμείνει κομμάτι της ιρακινής επικράτειας, όταν συμφωνήθηκε –υπό την πίεση των Αμερικανών εισβολέων– να δοθε