IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η κρίση ενίσχυσε την ελληνική ναυτιλία.   Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι ο ελληνικός εμπορικός στόλος είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη και από τους μεγαλύτερους στον κόσμο; Πολλές, θα λέγαμε. Όμως, η αλήθεια είναι πως μόνο όταν δει κανείς τους αριθμούς μπορεί να αντιληφθεί γιατί ακριβώς μιλάμε. Αυτό ακριβώς μας βοήθησε να κάνουμε το εξαιρετικό, αγγλόφωνο περιοδικό Shipping & Finance, που επεξεργάσθηκε στοιχεία της UNCTAD. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι ο εμπορικός στόλος της θαλασσοκράτειρας Ισπανίας είχε χωρητικότητα 2,4 εκατ. τόνων στα τέλη του 2016, ενώ της Αυστραλίας 2,3 εκατ. και της Αργεντινής 0,8 εκατ. τόνοι. Ο στόλος της Ινδίας είναι 21,6 εκατ. τόνοι, της Ρωσίας 18,1 εκατ. και της Ολλανδίας 17,4 εκατ. τόνοι. Η μεγαλύτερη ελληνικών συμφερόντων ναυτιλιακή εταιρεία είναι η Anangel του εφοπλιστή Αγγελικούση με 20,8 εκατ. τόνους και ξεπερνά από μόνη της σε χωρητικότητα χώρες όπως η Ρωσία, η Ολλανδία, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Ισπανία κ.τλ. Ακολουθεί η  Navio

 Στέκεται υπερήφανο και αρχοντικό στην καρδιά του Κρισσαίου Κόλπου- εντός του Κορινθιακού- στην τοποθεσία της αρχαίας λοκρικής πόλης Χάλαιον που μετονομάστηκε σε Οιάνθη. Χτισμένο επάνω σε λοφίσκους, με θέα βραχονησίδες, υφάλους, εκκλησάκια και φάρους. Ναυτική πολιτεία και παλιό εμπορικό λιμάνι που φιλοξενεί 2.000 περίπου μόνιμους κατοίκους.Μια από τις πιο καλοδιατηρημένες παραδοσιακές πόλεις της Ελλάδας, με δύο φυσικά λιμάνια, την Αγορά και το Χηρόλακα. Μια ναυτική πολιτεία που κουβαλά στην πλάτη της ιστορία 4.000 και πλέον χρόνων. Παραδοσιακός και διατηρητέος οικισμός. Παλιό ναυτικό κέντρο που έδρασε στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυσιπλοΐας, με ένδοξη συμμετοχή στον κατά θάλασσα αγώνα του ’21 και με τα ίχνη των πολυταξιδεμένων ναυτικών- κατοίκων του. Γνώρισε ιδιαίτερη ακμή το 18ο και 19ο αιώνα όταν τα γαλαξειδιώτικα καράβια ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Η αρχιτεκτονική έκφραση επηρεάστηκε από το επάγγελμα των κατοίκων του, που σαν κοσμογυρισμένοι καπεταναίοι φέρανε οικοδομικά

Η ελπίδα είναι γοργόνα και φορά για ρούχο της τη θάλασσα. Μοιάζει με το πιο γόνιμο χωράφι κι είναι φορές που στη ρημάδα την ανάγκη για ζωή, χρειάστηκε μόνο μια στιγμή, για να μεταμορφώσει τους πιο τολμηρούς ανθρώπους στους πιο αντρειωμένους ναυτικούς! Έστω κι αν εκείνοι ποτέ δεν παραδέχτηκαν τη ναυτοσύνη τους και την απέραντη αγάπη τους για την αγριάδα και το αχαλίνωτο πάθος της θάλασσας. Όπως ο Ολυμπίτης καραβομαραγκός Μιχάλης Αναστασιάδης, που με ένα ναυτικό φυλλάδιο όργωσε ολάκερο τον κόσμο. Είχε μόνο τα χέρια του και κάτι αμίλητους μα ακούραστους συντρόφους: το πριόνι, το σφυρί, ένα χοντρό μολύβι, που είχε για παρέα ένα μικρό λίγο σκουριασμένο κουμπάσο. Με αυτά σχεδίασε και έχτισε ολομόναχος θεόρατα ξύλινα πλεούμενα, μα ο νους του ήταν στη στεριά, στη φαμίλια και το μικρό χωριό, που ήταν ο θόλος στον ουρανό της ψυχής του. Κι όμως ο ίδιος δεν καπετάνευε, ήξερε να σουλατσάρει και να σμιλεύει τη ψυχή του ξύλου, ένιωθε τη θάλασσα σαν τη μοναδική αληθινή διέξοδ