IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η στάση του Μακρόν έναντι του Ερντογαν  φέρνει το Βερολίνο προ των ευθυνών του.   Η ανάκληση του Γάλλου Πρέσβη από την Άγκυρα μετά από την ad hominem επίθεση του Τούρκου Προέδρου στον Πρόεδρο Μακρόν είναι μία ακραία διπλωματική αντίδραση αλλά μάλλον απολύτως δικαιολογημένη. Αν και οι εν θερμώ σχολιασμοί σπάνια έχουν την αξιοπιστία που έχει μια στιβαρή ανάλυση με κάποια απόσταση από τα γεγονότα, η αχαρακτήριστη ρητορική του Προέδρου Ερντογάν και η εύλογη απάντηση του Παρισιού με την υποβάθμιση της Γαλλικής διπλωματικής εκπροσώπησης δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Γαλλο-Τουρκικές σχέσεις εισέρχονται ταχύτατα σε μία φάση απροκάλυπτης εχθρότητας. Τρεις σύντομες παρατηρήσεις χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα. Πρώτον, το καθεστώς Ερντογάν δείχνει να έχει επιλέξει τον δρόμο της ρήξης με όποιον παράγοντα αρνείται να «συμμεριστεί» τα τουρκικές εθνικές προτιμήσεις και στέκεται απέναντι στις τουρκικές περιφερειακές φιλοδοξίες και αυταπάτες μεγάλης δύναμης. Η

Τι πραγματικά επιδιώκει η Γαλλία του Μακρόν;  Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Γαλλία του Μακρόν, προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο της πρεστίζ, ως μια παγκόσμια, ηγετική και “αυτόνομη” δύναμη. Οι ενέργειες της χώρας στο πεδίο της εξωτερικής της πολιτικής, δείχνουν με σαφήνεια τη συγκεκριμένη πραγματικότητα . Πιο συγκεκριμένα, από το άνοιγμα γαλλόφωνων σχολείων στην Αφρική, έως τις επισκέψεις Μακρόν στη Βηρυτό τις αμέσως επόμενες μέρες μετά την έκρηξη, την “ταύτιση απόψεων” με τον ευρωπαϊκό Νότο στο ζήτημα του ευρω-ομόλογου και των διαπραγματεύσεων για το Ταμείο Ανάκαμψης τον Ιούλιο, τις δηλώσεις του Προέδρου της Γαλλίας, περί “εγκεφαλικά νεκρού” ΝΑΤΟ αλλά και φυσικά την “έμπρακτη” στήριξη προς την Ελλάδα στα ελληνοτουρκικά, ο Μακρόν, και η γεωπολιτική ατζέντα της κυβέρνησης του, έχουν έναν ξεκάθαρο στόχο: Να δείξουν ότι η Γαλλία είναι παρούσα και δυνατή στην ευρωπαϊκή (και κατ’ επέκταση στην παγκόσμια) γεωπολιτική σκηνή και πως τα συμφέροντα της, “πρέπει” να γίνονται σεβαστά

Γιατί η Γαλλία... «ύψωσε το ανάστημά» της στην Τουρκία; Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πως η Γαλλία επανέρχεται στη δράση μετά από δεκαετίες όπου ο περίφημος γαλλο-γερμανικός άξονας ήταν η αρχή και το τέλος της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Οι εξελίξεις στην Ε.Ε μετά την κρίση της ΕΖ κατέστησαν σαφές στη Γαλλία οτι οι καιροί που ζούμε ευνοούν τους ''επιτιθέμενους'' και τους δραστήριους. Πράγματι, η συστημική μετάβαση (από ένα υβριδικό μονο-πολυπολικό σύστημα σε ένα ασταθές πολυπολικό σύστημα) υπαγορεύει στα κράτη να διεκδικούν όσα δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν σε μια μονοπολική περίοδο ή σε ένα χαλαρά διπολικό σύστημα όπως ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Ποιοί είναι οι λόγοι που κάνουν τη Γαλλία να δείχνει τέτοιο ενδιαφέρον για τη Μεσόγειο; Γιατί η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει τη ''γαλλική παρέα''; Ο πρόεδρος Μακρόν κατάλαβε γρήγορα οτι το πρώτο ταλέντο ενός πολιτικού είναι η αλλαγή πολιτικών θέσεων που δεν εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον και την πρ

 Hayoung Jeon, Pool via AP Τα όρια του Αξονα. Ολική επαναφορά του Γαλλογερμανικού Αξονα στον παλιό και γνωστό ρόλο του της ατμομηχανής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Μια πιο προσεκτική ματιά αναδεικνύει σε σχέση με το παρελθόν μια σαφή οριοθέτηση της γαλλογερμανικής προσέγγισης: στην αποδοχή του κοινού δανεισμού και της μεταφοράς πόρων, ώστε να μη διευρυνθούν την επόμενη μέρα της πανδημίας οι περιφερειακές αποκλίσεις εντός της Ε.Ε. Αλλοτε τόσο το 1991 στη σύγκρουση της Γιουγκοσλαβίας όσο και το 2003 στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, Γαλλία και Γερμανία, όταν έβρισκαν κοινό παρονομαστή για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, συντόνιζαν τη στάση τους απέναντι σε κρίσεις και συγκρούσεις. Το φθινόπωρο του 1991, όταν Γαλλία και Γερμανία συμφώνησαν στα σημεία που στο τέλος του χρόνου εγκρίθηκαν από τους 12 της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, υπήρξε και ομόφωνη έγκριση των προϋποθέσεων αναγνώρισης των πρώην γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών που θα επέλεγαν την αποχώρησή τους α

Τι είναι το νέο Ταμείο Ανάκαμψης των 500 δισ. ευρώ  και πώς μας αφορά. Το ποσό των 500 δισ. ευρώ δεν είναι μεγάλο, αν συγκριθεί με τα αλλεπάλληλα τρισ. δολ. που κινητοποιεί η Ουάσιγκτον για να αντιμετωπίσει τη διπλή κρίση της πανδημίας και της ύφεσης. Παρ’ όλα αυτά η κοινή πρόταση Μέρκελ – Μακρόν για τη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης της Ε.Ε. με μισό τρισ. ευρώ ανοίγει σε έναν βαθμό τις πόρτες για σοβαρές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.  Η Κομισιόν, εφόσον η πρόταση Μέρκελ - Μακρόν περάσει από τα κοινοβούλια των χωρών μελών, –και αυτό χρειάζεται συζήτηση και... χρόνο– θα έχει έτοιμο το σχέδιο λειτουργίας του Ταμείου.  Βασικά στοιχεία του Ταμείου –που μπορεί να αλλάξουν όσο η συζήτηση εξελίσσεται– είναι τα ακόλουθα:  * Τα 500 δισ. ευρώ αποτελούν μέρος του Ευρωπαϊκού Προϋπολογισμού και θα χορηγηθούν μέσα από τα υπάρχοντα αλλά και από νέα προγράμματα που θα ενταχθούν σ’ αυτόν και θα αφορούν σε χρηματοδότηση περιφερειών που έχουν πληγεί

Καμιά δικαιολογία για την Ευρώπη  μετά το Brexit.  Το blame game έχει τελειώσει. Η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή ένωση, την αφήνει χωρίς καμιά δικαιολογία για το τι θέλει να γίνει. Για χρόνια, οι διαφορές κατέστρεψαν την σχέση μεταξύ Βρυξελλών και Λονδίνου για πληθώρα θεμάτων, από την μεταναστευτική και την πολιτική ασύλου, μέχρι θέματα άμυνας και ασφάλειας. Αλλά αυτά τα θέματα αποτελούν επίσης αιτίες για τη συνέχιση των διαφωνιών εντός της ΕΕ, ανεξαρτήτως του καθεστώτος της Βρετανίας. Και ο ρόλος του Βερολίνου και του Παρισιού, οι οποίοι βρίσκονται "στα μαχαίρια" από τον Μάιο του 2017 που έγινε πρόεδρος της Γαλλίας ο Macron, δεν έχει βοηθήσει τα πράγματα. Αυτό το δίδυμο έχει εμφανίσει μικρή ηγετική διάθεση, σε μια Ένωση που ταλανίζεται από τα εσωτερικά της προβλήματα –είτε αφορούν στη συμφωνία σε μια ενιαία πολιτική απέναντι στην Κίνα, στην αντιμετώπιση μιας διεθνούς φιλελεύθερης τάξης υπό πολιορκία εκ των έσω και από το εξωτερικό, και να συμφωνή

Γερμανική παράλυση - Γαλλική αντεπίθεση. Από τη μια, οι σπασμωδικές προσπάθειες Γερμανών ιθυνόντων να ακουστούν στο διεθνές προσκήνιο, με το βλέμμα όμως πρωτίστως στραμμένο στην εσωτερική τους πολιτική σκηνή. Και από την άλλη η πολύ πιο φιλόδοξη προσπάθεια του Εμανουέλ Μακρόν να αναδειχθεί σε ένα είδος "προέδρου της Ευρώπης”. Η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ πρότεινε πρόσφατα την ανάπτυξη διεθνούς δύναμης (με συμμετοχή και Γερμανών στρατιωτών) στην "ασφαλή ζώνη” που επιθυμεί η Άγκυρα στην βορειοανατολική Συρία. Η πρότασή της προκάλεσε νευρικότητα στους ατλαντικούς συμμάχους, αποκρούσθηκε από τη Μόσχα που αναρωτήθηκε ποιο θα ήταν το διεθνές πλαίσιο νομιμοποίησης αυτής της αποστολής και σχεδόν χλευάσθηκε από τον Σοσιαλδημοκράτη συνάδελφό της Χέικο Μάας, τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας. Όπως αποκαλύφθηκε, επρόκειτο για μία πρόταση που η υπουργός Άμυνας δεν είχε συνεννοηθεί με την Άγκελα Μέρκελ, την