Ο ήχος της πόλης
suhari / photocase.com Οι ακροβολισμένοι των μπαλκονιών Αποχαιρετισμός Αν θα πεθάνω αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό. Το παιδί τρώει πορτοκάλια. (Το βλέπω απ' το μπαλκόνι μου.) Ο θεριστής θερίζει τα στάχυα. (Τον βλέπω απ' το μπαλκόνι μου.) Αν θα πεθάνω αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό! Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα Σε θυμάμαι για χρόνια μονίμως έκθετο και ορατό στο μπαλκόνι, να πηγαινοέρχεσαι εκεί και να κοιτάς, να σταματάς για λίγο και ξανά πάλι, να διασχίζεις μια τεράστια διαδρομή σε έναν ελάχιστο χώρο. Να καταλήγεις ξανά και ξανά στον εαυτό σου, σε μια πορεία που πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να εκβάλει. Τις πρόχειρες καρέκλες που ξεκουράζουν το μάταιο βήμα σου, τα αμφίβολα τραπέζια πάντα σε εγρήγορση να στηρίξουν τους βαρετούς σου αγκώνες. Μόνιμος παρατηρητής αυτού που συμβαίνει και μόνιμος φάρος για αυτό που δεν λέει να συμβεί. Είναι οι ακροβολισμένοι των μπαλκονιών. Ανθρωποι που στήνουν τις διόπτρες και τα τηλεσκόπιά τους, λίγα μέτρα πάνω α