Αρχηγοί άνευ αρχών...
Δεν ξέρει πως να γεράσει Να θυμάται, να φοβάται ή να επιθυμεί, Δ. Καρατζάς, Χωρίς εδώ Μια γενιά πολιτών και πολιτικών παρακάμφθηκε ή θυσιάστηκε. Αντί να συνταξιοδοτηθεί η παλαιοκομματική πελατειακή πρακτική των ανίκανων, τελικά δόθηκε πρόωρη σύνταξη στο θάρρος και στην τόλμη των ικανών. Η ενωτική λειτουργία του ηγέτη και η αστυ – νομική παρα – λειτουργία της ηγετικής ομάδας αντικατέστησε την ιδεολογική ενότητα και την πολιτική εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών. Κανείς ηγέτης δεν αισθάνθηκε ποτέ την πολιτική ανάγκη ή την ανθρώπινη διάθεση να εξηγήσει τις ορθές ή τις λαθεμένες κινήσεις, ενώ τα πάντοτε αόριστα «μηνύματα του λαού» ερμηνεύονταν από ψευδοδιανομενίζουσες Πυθίες. Οι παροιμίες και τα λαΪκά γνωμικά, τα ευφυολογήματα και οι αμφισημίες χρησιμοποιούνται καταχρηστικά για να επικαλύψουν τη γύμνια των επιχειρημάτων. Ο λαός έγινε πρόσχημα, άλλοθι, «συνένοχος», ο λαϊκισμός καλός αγωγός ροής του δημοσιο – γραφικού παραληρήματος. Χωρίς προγράμματα, χωρίς συνοχή, χωρίς
