IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Γιάννης Δραγασάκης δεν είναι ένα τυχαίο κυβερνητικό στέλεχος. Είναι ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και η πολιτική του διαδρομή και εμπειρία διαβεβαιώνουν πως όταν αποφασίζει να μιλήσει δημόσια σε μια τόσο καθοριστική στιγμή, θέτοντας μάλιστα στο τραπέζι την ανάγκη συνεργασιών και συναίνεσης, είναι για να πει σημαντικά πράγματα που ο ίδιος θέλει να τα ακούσουν όλοι. Ίσως για να προϊδεάσει και να προειδοποιήσει, ή ακόμη και να προετοιμάσει. Χθες με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου γνωστών ακαδημαϊκών (Π. Τσακλόγλου, Γ. Παγουλάτος, Γ. Οικονομίδης, Χ. Τριαντόπουλου και Α. Φιλιππόπουλος)  για το παραγωγικό μοντέλο στην Ελλάδα , επέλεξε να πει πολλά και να υπονοήσει ακόμη  περισσότερα: για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα «να προκύψει κάποιο απρόοπτο μεγάλο εξωγενές γεγονός», για την «ασύμμετρη διαπραγμάτευση» με τους δανειστές, για «τους ισχυρούς που μπορούν να ζήσουν αν δεν εισπράξουν τα δάνεια τους», για την ανάγκη να ανακτήσει η κυβέρνηση τον έλεγχο του τραπεζικού συστ

(...) Διότι το ερώτημα τελικά είναι ποιες δυνάμεις, ποιος τελικά συνασπισμός εξουσίας μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο. Μπορούν οι δυνάμεις που οδήγησαν στην κρίση να οδηγήσουν και στην έξοδο από αυτήν; Μπορούν οι δυνάμεις που μετέτρεψαν μια οικονομική κρίση σε κοινωνική καταστροφή να εμπνεύσουν την κοινωνία για την αναγκαία, ηθική, πολιτισμική και οικονομική αναγέννησή της; (...) Το 2014 θα είναι έτος κρίσιμων επιλογών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στη διάρκεια του έτους αυτού θα επιχειρηθούν ποικίλοι ελιγμοί, αφού η κατάσταση, ειδικά στη δική μας περίπτωση, είναι οριακή. Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα είναι αν οι όποιοι ελιγμοί θα είναι τακτικισμοί για να συνεχισθεί η ίδια πολιτική ή αν θα υπάρξει ρήξη με αυτή την πολιτική, επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος, ανακαθορισμός των σχέσεών μας με εταίρους και πιστωτές, και αναπροσανατολισμός της πολιτικής. Το δίλημμα αυτό δεν μπορεί να παρακαμφθεί αλλά ούτε μπορεί η λύση του να αναβληθεί, αφού η συνέχιση

Στους αγώνες η διέξοδος .  Η επικείμενη σύνοδος κορυφής είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Η ατζέντα των θεμάτων αλλά και η κατεύθυνση των εισηγήσεων, αντί να απαντούν στα πραγματικά προβλήματα που ανέδειξε η κρίση, αναζητούν μηχανισμούς αυστηρότερης πειθαρχίας και τιμωρίας όσων αποκλίνουν από την κυρίαρχη γραμμή, που ωστόσο είναι η ίδια που οδήγησε στην κρίση. Το πιο άμεσο όμως και επείγον είναι να αποτραπεί η θεσμοθέτηση του μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης ή διαχείρισης κρίσεων, όπως είναι η επίσημη ονομασία του. Ο μηχανισμός αυτός όχι μόνο δεν «τιμωρεί» τους δανειστές, όχι μόνο δεν τους επιβάλλει κάποιο μερίδιο από το κόστος της κρίσης, όπως παραπλανητικά λέγεται, αλλά μεγιστοποιεί τη δύναμη και τον ρυθμιστικό τους ρόλο και τους εξασφαλίζει δυνατότητες μεγαλύτερων κερδών μέσα από τοκογλυφικά επιτόκια και κερδοσκοπικά παιχνίδια. Αν και οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές, φαίνεται πως μια από τις πρόνοιες του νέου μηχανισμού είναι πώς τα νέα ομόλογα που θα εκδίδονται θα υπόκει