IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ο φόβος της αποσύνδεσης. Αντίδοτο στο FOMO είναι η αυτοεκτίμηση: η εικόνα που έχω σχηματίσει για τον εαυτό μου, με βάση τις δικές μου προσδοκίες, χωρίς να υπολογίζω τις αντιλήψεις και τις αντιδράσεις των άλλων. FOMO (Fear Of Missing Out) . To ακρωνύμιο που σημαίνει ο «φόβος ότι θα χάσω κάτι», ότι «θα μείνω απ’ έξω», ότι δεν θα συμπεριληφθώ σε κάτι, όπως μια ενδιαφέρουσα ή ευχάριστη δραστηριότητα, επικρατεί στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Για πολλούς εφήβους και νέους ενήλικες αυτός ο φόβος της απώλειας έχει κάνει το διαδίκτυο έναν τόπο πολύ δύσκολο να αποφύγουν, πόσο μάλλον να ξεφύγουν από αυτόν. Δεν αφορά τον φόβο της απώλειας ενός μοναδικού γεγονότος. Είναι ένας συνεχής φόβος ότι θα μείνω εκτός, που βασίζεται στην αίσθηση ότι όλη η διασκέδαση συμβαίνει κάπου αλλού - χωρίς εμένα. Αποτέλεσμα; Η διαρκής ανησυχία ότι δεν είμαι ενήμερος ή χάνω πληροφορίες, γεγονότα, εμπειρίες ή αποφάσεις ζωής που θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή μου καλύτερη. Ο φόβος της μη συμπερίληψης συνδέεται ακό

  Social Media: Αναζητώντας ηθική σε μια ψηφιακή δυστοπία. Ο τρόπος με βάση τον οποίο, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «εθίζουν» τους χρήστες τους και επιζητούν συνεχώς την προσοχή τους, δημιουργεί ερωτήματα για το κατά πόσο ο δυτικός κόσμος πλησιάζει (ή βρίσκεται ήδη) σε μια «ψηφιακή δυστοπία», με τους όρους να καθορίζονται από τις μεγάλες εταιρείες της Silicon Valley, όπως η Facebook και η Google. Τέτοιου είδους ερωτήματα και ανησυχίες, απασχολούσαν τον Tristan Harris, πρώην Design Ethicist της Google και πρόεδρο του Center for Humane Technology, που, μιλώντας στο δημοφιλές ντοκιμαντέρ του Netflix, «Social Dilemma», αναφέρθηκε στα «εργαλεία» που χρησιμοποιούν οι ψηφιακοί κολοσσοί, με στόχο να κρατούν τους χρήστες τους συνδεδεμένους όσο το δυνατόν περισσότερο. Εργαλεία, που βασίζονται στην εκπλήρωση βασικών ψυχολογικών αναγκών των ανθρώπων και βελτιώνονται-ισχυροποιούνται συνεχώς. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Harris, απόφοιτος του Stanford με ειδίκευση στις «Τεχνικές Πειθούς και Επιρροή

Έλενα Ακρίτα, η εθνική μας χωροφύλαξ. Χρονικογράφος στα «Νέα» και πρώην τηλεπαρουσιάστρια, η Έλενα Ακρίτα κατόρθωσε να κάνει πρόσφατα καριέρα και στα social media εξαπολύοντας επιθέσεις εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τις απόψεις της. Γράφω αυτό το σημείωμα, έκπληκτη, μετά τις πρόσφατες αναρτήσεις της υπέρ του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, του επονομαζόμενου «ληστή με το καλάσνικοφ». Να θυμίσω ότι ο Δημάκης έχει καταδικαστεί σε 40 χρόνια, για ληστείες, και κάνει απεργία πείνας, παρότι στη φυλακή τού παρέχονται όλα τα μέσα για να σπουδάσει. Ο Χρυσοχοΐδης τα εξήγησε με λεπτομέρειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται υπέρ του Δημάκη για λόγους που δεν είναι της παρούσης να σχολιάσουμε. Η Ακρίτα γιατί το κάνει; Πιστεύω ότι η απορία δεν είναι μόνο δική μου. Πολλοί έχουν κουραστεί να βλέπουν αυτή την gauche caviar, την Αριστερά με το χαβιάρι που λένε και οι Γάλλοι, να υπερασπίζεται φτωχούς, απεργούς και κατατρεγμένους, υβρίζοντας σκαιά την αντίθετη άποψη. Όπως ο Παπαδημούλης με τα δεκά

Erro, Venus, 1975 Η απώλεια της ντροπής.   Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων. Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τ

Ζούμε στον Κόσμο  ή στον "κόσμο μας";      Η σύγχυση Φαντασθείτε ότι γεννηθήκατε σε ένα βαθύ πηγάδι. Όταν θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε, θα νομίζετε ότι ο κόσμος όλος συνοψίζεται σε εκείνο το μικρό κομμάτι του ουρανού που φαίνεται πάνω από το στόμιο του πηγαδιού. Θα αισθάνεστε μάλιστα ότι ξέρετε τον κόσμο, τα ξέρετε σχεδόν όλα, αφού (στο μυαλό σας) ο κόσμος είναι τόσο μικρός. Αν αποφασίσετε να γνωρίστε αυτόν τον κόσμο από κοντά και αρχίσετε να σκαρφαλώνετε στα τοιχώματα του πηγαδιού, θα βλέπετε όλο και περισσότερο ουρανό, όσο θα ανεβαίνετε. Τότε θα καταλάβετε ότι είχατε υπερεκτιμήσει τις γνώσεις σας.  ….Και όταν πλέον βγείτε από το πηγάδι, θα συνειδητοποιήσετε ότι ο κόσμος είναι απέραντος και γι' αυτό οι γνώσεις σας ασήμαντες.  Με λίγα λόγια, γνωρίζουμε ελάχιστα τον κόσμο στον οποίο ζούμε, γι' αυτό χρειαζόμαστε πάντοτε τις απόψεις των άλλων για να προσεγγίζουμε την αλήθεια. Παρ όλα αυτά εμείς πιστεύουμε συχνά ότι μπορούμε να αποκωδικοποιούμε

 Μυαλά αποπροσανατολισμένα από το διαδίκτυο:  Ένας απελπισμένος καθηγητής μιλά για τους φοιτητές του. ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί επιστολή ανωνύμου καθηγητή πανεπιστημίου στις ΗΠΑ , ο οποίας διδάσκει στον τομέα των θετικών και εφαρμοσμένων επιστημών (STEM: Science, Technology, Engineering, Mathematics), προς την στήλη του συντηρητικού δημοσιογράφου Rod Dreher στο περιοδικό The American Conservative.  Καθώς η εν λόγω στήλη συχνά πραγματεύεται ζητήματα υπερβολικής χρήσεως των τεχνολογικών μέσων και των αρνητικών συνεπειών τους στην κοινωνία και την ανάπτυξη του προσώπου, ο καθηγητής περιγράφει την άθλια διανοητική κατάσταση στην οποία βρίσκει τους περισσοτέρους φοιτητές του. Υστερόγραφο: Η ανησυχία πως η υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών μπορεί να βλάψει την αναλυτική ικανότητα των νέων ή τομείς όπως η δυνατότητα συγκέντρωσης είναι διαδεδομένη αλλά όχι οικουμενική.  Η δυσπιστία στην εξαιρετικά δυσάρεστη οπτική του είναι απολύτως λογική κ

Την τελευταία δεκαετία, τα smartphones έχουν μεταμορφώσει τη ζωή μας με τρόπο που υπερβαίνει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε. Σήμερα, εκτός από την κλήση, την αποστολή γραπτών μηνυμάτων και την αποστολή μηνυμάτων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν αυτές τις συσκευές για να πλοηγηθούν, να κάνουν κράτηση ταξί, να συγκρίνουν τις κριτικές και τις τιμές των προϊόντων, να παρακολουθήσουν τις ειδήσεις, να δουν ταινίες, να παίξουν βιντεοπαιχνίδια, να θυμηθούν τις διακοπές και, βέβαια, να συμμετέχουν στα κοινωνικά μέσα. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η τεχνολογία των έξυπνων τηλεφώνων έχει αποφέρει πολλά οφέλη στην καθημερινότητα, από την ταχύτητα στις συναλλαγές ή μέχρι τη δυνατότητα εντοπισμού για διάσωση σε μια ζώνη καταστροφής. Υπάρχουν διαθέσιμες εφαρμογές για χρήστες smartphone για να παρακολουθούν πόσο περπατούν κατά τη διάρκεια της ημέρας ή πόσο καλά κοιμούνται τη νύχτα. Νέες εφαρμογές της τεχνολογίας αναδύ

 Μετασχηματισμοί των διαπροσωπικών σχέσεων  στην εποχή των κοινωνικών δικτύων. Το να μιλήσει κανείς για μετασχηματισμούς ενόσω αυτοί βρίσκονται σε εξέλιξη είναι ένα δύσκολο έργο. Ειδικά όταν ο μελετητής βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στη δίνη αυτών των μετασχηματισμών. Η μελέτη της αλλαγής απαιτεί μια ιστορική και ερευνητική απόσταση από το φαινόμενο που αλλάζει. Γι’ αυτό, οποιοσδήποτε λόγος περί μετασχηματισμών στις διαπροσωπικές σχέσεις δεν μπορεί να είναι ούτε πλήρως επεξεργασμένος ούτε αμιγώς ερευνητικός, αλλά κυρίως διερευνητικός και βιωματικός. Ένας τρόπος να εντοπίσουμε εν μέρει τι αλλάζει είναι να εξετάσουμε πώς μετατρέπονται οι παράμετροι που συνέθεταν τον ορισμό της διαπροσωπικής σχέσης πριν από την έλευση της διαδικτυακής συνθήκης. Παραδοσιακά, η διαπροσωπική σχέση αναφέρεται στη μορφή και στη φύση του δεσμού που ενώνει δύο ή περισσότερα πρόσωπα (π.χ. φιλική, ερωτική, επαγγελματική κ.λπ.). Ανεξάρτητα όμως από τη φύση του δεσμού που συνδέει δύο ανθρώπους, η έννοια