IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η ευφυΐα της Μελόνι και η ανοησία των δημοκρατών. Η στενομυαλιά και ο βανδαλισμός δεν διαθέτουν πολιτικό πρόσημο. Δεν ξέρω αν η νικήτρια των Ιταλικών εκλογών έγραψε η ίδια την ομιλία της που ακολουθεί. Ακόμη και αν η κεντρική ιδέα ανήκει σε λογογράφο, η σύλληψη ήταν εξαιρετική. «Γιατί είναι εχθρός η οικογένεια; Γιατί φοβίζει τόσο; Επειδή είναι η ταυτότητά μας. Επειδή κάθε τι που μάς ορίζει έγινε εχθρός για εκείνους που θέλουν να είμαστε απλά σκλάβοι της κατανάλωσης. Επιτίθενται στην εθνική ταυτότητα, στην θρησκευτική ταυτότητα, στην ταυτότητα φύλου, στην οικογενειακή ταυτότητα. Θέλουν να είμαστε πολίτης χ, φύλο χ, γονέας 1, γονέας 2, ένας αριθμός… Υπερασπιζόμαστε την αξία του ανθρώπινου όντος» ( https://www.eviemagazine.com/post/giorgia-meloni-first-female-prime-minister-italy-promises-protect-god-country-family ). Τα λόγια της μού θύμισαν τους μεταμοντέρνους νέους στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία: «Δεν μπορείτε να μέ ορίσετε. Κανείς δεν μπορεί να μέ ορίσει. Δεν είμαι

Η Αυστρία , με τη νέα  δεξιά - ακροδεξιά  κυβέρνηση ( σύστημα συν αντισύστημα ), ανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένη να παραχωρεί την αυστριακή υπηκοότητα στους κατοίκους του Νοτίου Τυρόλου, το οποίον ανήκει στην Ιταλία (μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και κατοικείται κατά το 70% από γερμανόφωνους.    Ως φαίνεται , η αποδόμηση των εθνών - κρατών στην οποία επιδίδεται η (εκπνεύσασα) παγκοσμιοποίηση και ο (κραταιός) νεοφιλελευθερισμός δεν πρόκειται να σταματήσει έως ότου η υποκατάσταση των κρατών από περιφέρειες, περιοχές, ζώνες και προτεκτοράτα    διαμορφώσει  έναν  νεομεσαιωνικό χάρτη  της Γηραιάς Ηπείρου (και γεωπολιτικόν και ταξικόν). Ζήτω ο αυτοπροσδιορισμός της Βουργουνδίας (και η – κάθε – Τουρκική Ένωση Θράκης), ζήτω η Βρετάνη και κάτω τα χέρια οι Φλαμανδοί από τους Βαλώνους. Η υπόθεση έχει  πλάκα  (μην έχει και  αίμα ).   Η αποενοχοποίηση  αυτών των (ταξικών) διεργασιών που φέρνουν στον αφρό τον εθνικισμό (καμία σχέση με τον πατριωτισμό) και την ακροδεξιά, βρήκε την έκφρα

Το αφήγημα που κυριάρχησε διεθνώς στη δημόσια συζήτηση κατά το πρώτο εξάμηνο του 2017 ήταν αυτό της πολιτικής επανασταθεροποίησης των δυτικών χωρών και της απόκρουσης του δεξιού λαϊκισμού, ο οποίος το προηγούμενο έτος είχε εισβάλει ορμητικά στο προσκήνιο. Η ήττα του ακροδεξιού υποψήφιου στις (επαναληπτικές) προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, η νίκη του απερχόμενου πρωθυπουργού της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε επί του Χεερτ Βίλντερς στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου και κυρίως οι πενιχρές επιδόσεις της Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας αποτέλεσαν εξελίξεις που έμοιαζαν να αντιστρέφουν το ρεύμα που προηγουμένως είχε φέρει την Βρετανία να επιλέγει την έξοδο από την Ε.Ε., είχε οδηγήσει τον Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο και είχε βυθίσει την Ιταλία στην πολιτική κρίση, μετά την απόρριψη των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων Ρέντσι στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου. Και όμως: η αποδυνάμωση των άκρων δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Η Ευρώπη

Έως τώρα πιστευόταν ότι η φιλελεύθερη κοινωνία είναι ο νικητής της ιστορίας. Αλλά γιατί; Η άνοδος των δεξιών πολιτικών αποδεικνύει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να εξαφανιστεί και πάλι. Δύο- τρεις εκλογές ακόμα και το τέλος της Δύσης θα βρίσκεται στα πρόθυρα, έγραψε πρότινος η Aμερικανίδα ιστορικός Αν Άπλμπομ. Αν Ο Ντόναλντ Τραμπ εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα απομονώσει την Αμερική. Και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταφέρει να αποτρέψει την άνοδο των δεξιών, θα διαλυθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τι θα είναι μετά η Δύση; Τι θα μείνει από την καρδιά της πεφωτισμένης φιλελεύθερης κοινωνίας; Οι φόβοι της Αν Άπλμπομ ακούγονται σαν συναγερμός, αλλά η παρολίγον επιτυχία του δεξιού υποψήφιου Πρόεδρου, Νόρμπερτ Χόφερ στην Αυστρία τους επιβεβαιώνει. Αυτές τις μέρες, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αναρωτιόταν αν βρίσκεται επί θύραις η τυραννία με τον Ντόναλντ Τραμπ , και ο αρθρογράφος Άντριου Σάλιβαν υπενθύμισε με ένα πολυσυζητημένο άρθρο του στο «New York Magazine» την προειδοποίηση του

  Η Αυστρία το 1945 θεωρήθηκε κατεχόμενη χώρα που προσαρτήθηκε βίαια στη Γερμανία το 1938, παρά το γεγονός ότι ήταν Δικτατορία της Δεξιάς από το 1933, είχε ένα ισχυρό ναζιστικό κόμμα από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 και την πλειοψηφία του πληθυσμού σε όλο το πολιτικό φάσμα να δηλώνουν Γερμανοί και να επιθυμούν Ένωση με το Ράιχ.   Cheering crowds greet the Nazis in Vienna. Hitler - Vienna   Εκτός συνόρων η δύναμη της Ακροδεξιάς στην Αυστρία εκπλήττει και αιφνιδιάζει: Το 2000 όταν η Δεξιά (Λαϊκό Κόμμα) του Καγκελαρίου Σούσελ επέλεξε το Ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ για ήσσονα κυβερνητικό εταίρο και τους τελευταίους πέντε μήνες όταν οι δημοσκοπήσεις έφεραν στην πρώτη θέση την Ακροδεξιά και παρ’ ολίγον τον υποψήφιο Πρόεδρό της Χόφερ στο Ανάκτορο του Χόφμπουργκ. Η Αυστρία από το 1955 που έληξε το Μεταπολεμικό Κατοχικό Καθεστώς (από ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και ΕΣΣΔ ήταν το υπόδειγμα της πολιτικής ορθότητας: Ουδέτερη με βάση τη Συνθήκη που υπέγραψε

Aνθρώπινο ποτάμι στη γαλλική πρωτεύουσα, αν και από την περασμένη εβδομάδα το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Ομως η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει. Υποστηρικτές του κινήματος «Nuit Debout»   στην Place de la Republique, στο Παρίσι      Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας στη Γαλλία      Θρυαλλίδα αλυσιδωτών αναταράξεων με απρόβλεπτη κατάληξη αποδείχθηκε το επίμαχο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ- Βαλς για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Αν και από την περασμένη εβδομάδα αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει. Στις ολονύκτιες καταλήψεις πλατειών του νεοσύστατου κινήματος Nuit Debout, όπου πρωταγωνιστεί η μορφωμένη νεολαία, προστίθενται οι αλλεπάλληλες, απεργιακές «ημέρες δράσης» των συνδικάτων, που παραλύουν κατά διαστήματα τις μεταφορές και αρκετές μεγάλες επιχειρήσεις. Αρχικά ειρηνικές, ο