IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  1. Η ενοχή του κράτους των πελατών Ακόμη και αν το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη οφειλόταν στις εγκληματικές παραλήψεις του προσωπικού του ΟΣΕ, ο τρόπος που το διαχειρίστηκε η κυβέρνηση και η ελληνική πολιτεία καταδεικνύει τις χρόνιες παθογένειες του κράτους δικαίου. Ο χώρος όπου έλαβε χώρα ένα τραγικό δυστύχημα με 57 νεκρούς αντί να αποκλειστεί, έτσι ώστε οι αρμόδιες υπηρεσίες να ερευνήσουν εξονυχιστικά για στοιχεία, όχι μόνο ήταν αφύλακτος αλλά μπαζώθηκε στα γρήγορα και χτίστηκε και ένα εκκλησάκι. Από την αρχή αυτής της ιστορίας διακινείται το σενάριο πως η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με την επιβατική έφερε παράνομα κάποιο επικίνδυνο εύφλεκτο χημικό φορτίο. Τα βίντεο από τις κάμερες του σταθμού στο οποίο υποτίθεται πως φορτώθηκε αυτό το φορτίο, δεν υπάρχουν γιατί σβήστηκαν για να εγγραφούν νεότερα (αθάνατο ελληνικό δημόσιο). Καθώς υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως ευθύνες φέρουν και δυο υπουργοί λόγω καθυστερήσεων του εκσυγχρονισμού του σιδηροδρο

Αλλαγές με οριακή αυτοδυναμία;… Κερδίζεις τις εκλογές, κερδίζεις το κράτος – αυτός είναι ο κανόνας. Το κράτος είναι το έπαθλο του νικητή. Από εδώ και η λατρεία των (ελέω εκλογικών νόμων) αυτοδύναμων κυβερνήσεων και η απέχθεια προς τις κυβερνήσεις συνεργασίας: ώστε ο νικητής να μη μοιράζεται το λάφυρο και να νέμεται ανενόχλητος τα οφέλη που προκύπτουν από την κατοχή του. 'Ενας συνήθης ισχυρισμός κατά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι περίπου καταδικασμένες να αποτυγχάνουν στην Ελλάδα, γιατί δεν έχουμε ένα κράτος που να μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του, ανεξάρτητα από τους κάθε φορά διαχειριστές του. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, γιατί οι μονοκομματικές κυβερνήσεις –με μικρές, βραχύχρονες εξαιρέσεις– δεν το έχουν επιτρέψει. Γιατί αυτές θέλουν – μεταχειρίζονται το κράτος ως λάφυρο. Στα τηλεπαράθυρα παρελαύνουν πολιτευτές (που στα υπουργεία που πέρασαν οι ουρές των «πελατών» τους συναγωνίζονταν τον αριθμό των

Γιορτή Δημοκρατίας - Ιούλιος 2022  Το βαρύ αποτύπωμα της διαχρονικής δουλοπρέπειας και τα κρίσιμα διλήμματα της επόμενης μέρας.   Το πολιτικό σύστημα παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών και σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση για τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Την ίδια στιγμή, αρνείται επίμονα να αγγίξει τα πολυδαίδαλα διαχειριστικά καρκινώματα που το ίδιο δημιουργεί με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά στην πράξη τα προορίζει για να ξεπλένει τα ανομήματά του, να εκβιάζει ή και να παραδίδει στην πυρά τους αναλώσιμους όταν τα προβλήματα οδηγούνται σε ένα σημείο οριακό και για να καθιστά «αποτελεσματικότερο» το νοσηρό πελατειακό καθεστώς το οποίο χρησιμοποιεί διαχρονικά ως λειτουργικό και πολιτικό του δεκανίκι. Στο σκηνικό που διαμορφώνεται μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, η εικόνα που κυριαρχεί στο επίπεδο της πολιτικής και διαχειριστικής διεργασίας, δεν αφήνει τα περιθώρια για αισιόδοξες πολιτι

  Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα είναι η μεγάλη μας τραγωδία. Και το ερώτημα που παραμένει και πλανάται πάνω από τη χώρα. Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα είναι ο κύριος υπεύθυνος ενός ανίκανου, ανεπαρκούς και πολλές φορές εγκληματικού Κράτους Κάποια στιγμή οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε –και όσο γίνεται νηφάλια επί των ζοφερών και τραγικών γεγονότων των ημερών μας- να προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος, όπως σωστά επικαλούνται πολλοί, για να μπορέσουμε να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα ικανά να μας οδηγήσουν ως πολίτες και δημοκρατία στο ξερίζωμα του βασικού αίτιου που παράγει και οδηγεί σε τραγωδίες και εγκλήματα όπως το Μάτι ή σήμερα στα Τέμπη. Κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει στη δημόσια συζήτηση και να προταχθεί ως ένα και κύριο πολιτικό διακύβευμα από φορείς, πολίτες και το σύνολο του λαού ώστε να πάψουμε να θρηνούμε κάθε τόσο και λιγάκι αθώα θύματα. Το κόστος της ζωής και η προάσπισή της οφείλουμε να είναι το κυριότερο

ΔΕΘ(α μάθουμε ποτέ;) Αν η ήδη υπερχρεωμένη Ελλάδα αναγκαστεί να μπει εκ νέου  σε  καθεστώς  αυστηρής  εποπτείας  και  σφιχτής λιτότητας, τότε το μέλλον της χώρας είναι μια χώρα χωρίς μέλλον.   Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι. Κωστής Παλαμάς [1] Ο πολίτης ετούτης της χώρας θα έπρεπε να τρομάξει ακούγοντας τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και κατόπιν της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη φετινή Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης . Να τρομάξει γιατί οι υποσχέσεις ύψους 5,5 και 5,6 δισ. ευρώ αντίστοιχα, χωρίς να υπολογίζονται οι ύψους άνω των 13 δισ. ευρώ επιδοτήσεις για την ενέργεια, σε συνδυασμό με το πρωτογενές έλλειμα του 2% του ΑΕΠ για φέτος, όπως έχει ανακοινώσει το Υπουργείο Οικονομικών, ίσως οδηγήσουν την οικονομία ολοταχώς προς τη γνωστή οδό των μνημονίων! Είναι άραγε οι συνήθεις προεκλογικές ιαχές τω

   Το «μαύρο κουτί» ενός διορισμού. Στο διάγγελμά του για την υπόθεση της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην «αυτοκριτική» διάθεση που, όπως είπε, τον χαρακτηρίζει. Αναζήτησα την «αυτοκριτική» στο διάγγελμά του, αλλά δεν τη βρήκα. Σαν τον πιστό που διακηρύσσει τη φιλαλληλία αλλά δεν την αποδεικνύει, ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι επιδίδεται σε αυτοκριτική αλλά, απέφυγε, εν προκειμένω, να την ασκήσει. Ναι μεν, αξιέπαινα, παραδέχθηκε το λάθος της ΕΥΠ, αλλά η παραδοχή σφάλματος δεν συνιστά αυτοκριτική. Αυτοκριτική θα πει: εξετάζω πού έκανα λάθος και γιατί. Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, τι θα έπραττα διαφορετικά; Αν ο πρωθυπουργός ήταν πράγματι αυτοκριτικός, θα έπρεπε να πάρει τα πράγματα από την αρχή. Γιατί επέμενε να διορίσει διοικητή της ΕΥΠ τον κ. Κοντολέοντα, ένα στέλεχος εταιρείας παροχής υπηρεσιών ασφάλειας με μηδαμινή πείρα σε θέματα εθνικής ασφάλειας; Γιατί άλλαξε φωτογραφικά τον

  Δημοκρατική αποσύνδεση. Η επικίνδυνη αποσύνδεση των πολιτών από τις αρχές και  τα  ιδεώδη  της  Δημοκρατίας,  καθιστά  τους ανθρώπους επιρρεπείς στη ρητορική των άκρων και των ακροτήτων. Έχει αλλοτριωθεί άραγε η Δημοκρατία, σε σχέση με τον αρχετυπικό της προσδιορισμό, σε βαθμό που πλέον να έχει απωλέσει ακόμα και τα βασικά δομικά της χαρακτηριστικά; Η εξουσία πηγάζει όντως από το λαό; Ασκείται όντως από το λαό; Εξυπηρετεί όντως τα συμφέροντα του λαού; Η προβληματική που αναπτύσσεται στο πολιτικό γίγνεσθαι από την καθολική επικράτηση των κομμάτων, τα οποία ελέγχουν κάθε πτυχή τού κράτους, από τη σύνταξη του Συντάγματος μέχρι τους επικεφαλής της Δικαιοσύνης ενώ ταυτόχρονα αποφασίζουν και καθορίζουν ασφυκτικά τις διαδικασίες τής διακυβέρνησης σε κεντρικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, συνεπάγεται εν πολλοίς τη μετατόπιση της περί της Δημοκρατίας αντίληψης στην κομματική οπτική των πολιτικών πραγμάτων. Ποιος, για παράδειγμα, επιλέγει τις επιλογές μας;

'' (..) "Φύγε εσύ να έρθω εγώ να μοιράσω καλύτερα τα κουπόνια... Φύγε εσύ να έλθω εγώ, να διευκολύνω την κατάταξη και άλλου κομματικού στρατού στο κράτος, να λύσω έτσι και το πρόβλημα της ανεργίας".  Αυτή  και μόνο αυτή είναι η πολιτική "ουσία" στον ορίζοντα της πορείας μας τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία . Εκλογές κάθε τρεις και λίγο... για να περάσουν όλοι από την εξουσία. Όλοι τους. (...) '' Ευτυχώς που πληρώνουμε τους φόρους... Να μη χάσει και το σπίτι του νοιάζεται ο φορολογούμενος και πληρώνει το χαράτσι ΕΝΦΙΑ εξασφαλίζοντας έτσι λεφτά στον κορβανά να μοιράζει και κουπόνια... Αυτή είναι η αλήθεια. Και ας την ωραιοποιεί το οικονομικό επιτελείο, στο οποίο δικαίως δεν κρύβουν τη χαρά τους αφού τον Ιούνιο τα φορολογικά έσοδα πέρασαν τον στόχο με αύξηση,  λέει, 24,1% (πηγή Ο.Τ 23/7 "Μέτρα στήριξης που θα φέρει η κυβέρνηση το Φθινόπωρο"). Αύξηση (με καταβολή και όλου του ΕΝΦΙΑ), στα μπάνια του λαού..., γιατί φοβηθήκαμε μπας και

 Εθνική στρατηγική στη χώρα της συναλλαγής και του κομματισμού είναι δυνατή; Η ανάγκη ύπαρξης εθνικής στρατηγικής είναι ίσως το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό κλισέ στον δημόσιο διάλογο. Την ζητούν οι πάντες, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Φυσικά, εάν ρωτήσεις έναν προς έναν τους ενήλικους Έλληνες τι εστία εθνική στρατηγική μάλλον θα σου δώσουν διαφορετικές απαντήσεις. Στα δε πολιτικά κόμματα, εν όψει εκλογών και στο πλαίσιο του «προγράμματος», τους πήρε ο πόνος να δουν τι θα πουν για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Η όλη διαδικασία ξεχειλίζει από παθογένεια… Γράφει ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΗΓΗ: SLpress Και μόνο το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι μαζεύονται ειδικοί και «ειδικοί» στα κόμματα για να καταρτίσουν το πρόγραμμα στον ευρύτερο τομέα της εθνικής ασφάλειας, συνηγορεί στο ότι το φτιάχνουν έτσι για να υπάρχει. Για να διαβάσουν οι υποψήφιοι σωτήρες του έθνους τις κατά κανόνα «ξύλινες» κοινοτοπίες και να ακούγονται σαν πολιτικά αηδόνια, πείθοντας το πόπολο ότι είναι ο