IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η παγκοσμιοποίηση και η ρομφαία του  Από τη δεκαετία του 1990, όταν άρχισε να προσλαμβάνει διαστάσεις στην Ευρώπη ο οικονομικός εθνικισμός, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και σ’ αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο η παγκοσμιοποίηση, η οποία προσδίδει υπόσταση και τροφοδοτεί την εθνικιστική ρητορική. Σύμφωνα με τη μελέτη των Italo Colantone και Piero Stanig «Globalisation and economic nationalism», τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς πετυχαίνουν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματά τους σε περιοχές που είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις κινεζικές εξαγωγές. Σε αυτές τις περιοχές διαπιστώνεται μια ομοιογένεια στην εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από το αν κάθε ένας από αυτούς έχει υποστεί ή όχι προσωπική οικονομική βλάβη. Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Η δυσαρέσκεια, που συχνά μετατρέπεται σε οργή, ενισχύεται στη Δύση από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται εντός του πλαισίου του συνταγματικού φιλελευθερισμού,

Στην τελική ευθεία του τρίτου “προγράμματος διάσωσης”, δεν ήταν διατεθειμένοι οι δανειστές να συζητήσουν περαιτέρω χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Οι βασικοί στόχοι έχουν πραγματοποιηθεί. Η θωράκιση του ευρωσυστήματος έχει προωθηθεί. Τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα έχουν θεσμοθετηθεί. Το πολιτικό σύστημα έχει σχεδόν υποταχθεί. Η φτωχοποιημένη κοινωνία έχει καθηλωθεί. Είχε φθάσει η ώρα για «πρόγραμμα ελληνικής ιδιοκτησίας», για ένα «ελληνικό μνημόνιο» που θα διασφαλίζει την αποπληρωμή του χρέους με όρους βρετανικού Δικαίου. Η ανάληψη της ιδιοκτησίας των μνημονίων από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αποτελούσε επιδίωξη των δανειστών από πολύ νωρίς. Μετά το «καλό κουράγιο» του Όλι Ρεν στην αρχή του πρώτου μνημονίου, οι Έλληνες άρχισαν να αναρωτιούνται τι ακριβώς σημαίνει «ελληνική ιδιοκτησία του προγράμματος». Στο τέλος του τρίτου μνημονίου, έμελλε να το μάθουν από τον Πιέρ Μοσκοβισί: «Θα χρειαστεί να συμφωνήσουμε σε μια διευθέτηση μετά το πρόγραμμα, η οποία θα υποστηρίζει

Ο παλαιο-συντηρητικός Αμερικανός σχολιαστής Patrick Buchanan, με αφορμή τις διαμαρτυρίες των Παλαιστινίων στη Γάζα κατά του Ισραήλ και τη βίαιη αντίδραση των τελευταίων με δεκάδες νεκρούς, σε επικριτικό κείμενό του (" Israel at 70: Bibi's Troubled Hour of Power" ), πως ο πρωθυπουργός Νετανιάχου (Bibi) και το Ισραήλ «φαίνεται να βρίσκονται σε μια πορεία συνεχών επιτυχιών ». Διατυπώνει όμως και τη θέση πως « είναι δύσκολο να δει κανείς πως μακροπρόθεσμα η πορεία αυτή θα διατηρηθεί ». Οι επιτυχίες στις οποίες αναφέρεται ο Buchanan είναι η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Πρόεδρο Τραμπ, μαζί με την επίσημη τελετή των εγκαινίων που προγραμματίστηκε να συμπέσει με τα 70χρονα της ανακήρυξης του εβραϊκού κράτους τον Μάιο του 1948. Το γεγονός αυτό θεωρείται υψίστης πολιτικής σημασίας καθότι μέχρι την προεδρία Τραμπ διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις- που υπήρξαν όλες φιλο-ισραηλινές- είχαν αρνηθεί να υποκύψουν στις πιέσεις του Ισραήλ και των υπ

ΣXETIKA ΚΕΙΜΕΝΑ: (1) Συγγνώμη από Έτιγκερ  για τη δήλωση που εξόργισε τους Ιταλούς. (2) Ιταλία, η βαθιά η πληγή της ΕΕ.  (3) Ο Ματαρέλα θέλει να «σώσει» την Ιταλία από τους Ιταλούς!!! (4) Άρχισαν τα όργανα...  Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (ECFR) καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης,  ούτε καν η Ελλάδα, δεν έζησε την εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων στη δεκαετία 2007-2017 όσο η Ιταλία. Ο λεγόμενος δείκτης εσωτερικής «συνοχής» κατέρρευσε στο εν λόγω διάστημα, οδηγώντας πέρσι την Ιταλία στην 23η θέση μεταξύ των 28 κρατών της ΕΕ στη συγκεκριμένη κατηγορία. Και τούτο δεν ήταν προϊόν μόνον της κρίσης χρέους, καθώς – σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία – από το 1997, όταν και δημιουργήθηκε η ευρωζώνη, έως το 2017 το ιταλικό ΑΕΠ αυξήθηκε μόλις κατά 3%, λιγότερο και από εκείνο της Ελλάδας. Αυτοί και μόνον οι αριθμοί μπορεί και να αποτελούν την πρώτη απάντηση στα αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα η ίδια η Ιταλία αλλά και ολόκληρη

  Boyko Borissov and Zoran Zaev Διαβάζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Michael Harris Μαθηματικά χωρίς απολογίες (εκδόσεις Ροπή), το οποίο σας συνιστώ ανεπιφύλακτα, συνάντησα στον πρόλογο αυτό που ο αμερικανός θεωρητικός της επιστήμης Steven Shapin χαρακτήρισε ως «επιχείρημα της Χρυσής Χήνας»: Η θεωρητική έρευνα στα Μαθηματικά, όπως και σε άλλους τομείς είναι καλή, εφόσον συχνά οδηγεί σε ωφέλιμες πρακτικές συνέπειες. Με βάση αυτό το κριτήριο η ιστορική έρευνα έχει ενδιαφέρον όχι μόνο ως καθαρή γνώση αλλά προς εξαγωγή συμπερασμάτων. Ήμουν παρών σ’ εκείνη τη σημαντική επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χάσκοβο (Απρίλιος 1989), όταν ο Βούλγαρος πρόεδρος Τοντόρ Ζίβκοβ δήλωσε στην κοινή συνέντευξη Τύπου πως οι ελληνοβουγαρικές σχέσεις είχαν ταλαιπωρηθεί πολύ στο παρελθόν, αλλά τώρα ο ίδιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αποφασισμένοι να τις προβιβάσουν σε τέτοιο επίπεδο που να μην υπάρχουν καλύτερες στη βαλκανική. Και, πράγματι, ο Ζίβκοβ τήρησε την υπόσχεσή του. Θα έλεγα π