Το τέλος του κόσμου ...
Απάντηση στον Ηλία Μαμαλάκη ... Στην πρίζα μ' έβαλε ο Ηλίας ο Μαμαλάκης και το κείμενό του. Πού χαρίζεις το END; Πώς περνάς την τελευταία μέρα; Και διάβασα όλα τα σχόλια των αναγνωστών και κατασκόπευσα υποτιθέμενες στιγμές τους. Και περιπλανήθηκα σε σχεδόν μονότονα, γλυκά τρυφερά κείμενα…Ανυποψίαστοι! Αιώνια ανυποψίαστοι! Γι' αυτό αξίζει η ζωή. Γιατί ενώ γνωρίζουμε το εφήμερο, τη διαβαίνουμε ως αιώνιοι. Το τέλος! Το περιγράφουν όλοι σε αγκαλιές με δικούς τους ανθρώπους, σε μέρη γνώριμα, επιστροφής, με γεύσεις και τσουγκρίσματα και μουσικές κι αρώματα…. Ανυποψίαστοι! Στην πρίζα μ' έβαλε ο Ηλίας ο Μαμαλάκης. Και ξαφνικά….Περίεργες γέφυρες που κάνει το μυαλό! Κάτι περίτεχνες ακροβατικές δρασκελιές που πάντα με εκπλήσσουν! Με μιας λοιπόν διχοτομήθηκε. Σε δυο μνήμες. Ακουστικές. Δεν τις έζησα. Δεν ήμουν καν αυτόπτης μάρτυρας τους. Μα καταγράφηκαν ανεξίτηλα. Δανεικές. Η πρώτη, μια φράση της Βίκυς, Βικάρας Μοσχολιού. Έχω κόλλημα με τη φωνή της! Όταν λοιπόν ο γιατρός