IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  To Polexit δεν είναι το χειρότερο ενδεχόμενο... Η πιθανότητα εξόδου της Πολωνίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την οποία τόσος λόγος γίνεται, μετά την απόφαση του πολωνικού ανώτατου διαστηρίου την προηγούμενη εβδομάδα περί υπεροχής του εθνικού συντάγματος έναντι του κοινοτικού δικαίου, δεν είναι το πιο ανησυχητικό σενάριο για τις Βρυξέλλες - ούτε άλλωστε το πιο ρεαλιστικό. Όταν ο επίτροπος Τιερί Μπρετόν δηλώνει ότι δεν του περνά από το μυαλό "ούτε για ένα δευτερόλεπτο" το ενδεχόμενο ενός Polexit, είναι ειλικρινής. Και όταν δεκάδες χιλιάδες (αντιπολιτευόμενοι) Πολωνοί διαδηλώνουν στη χώρα τους και στη διασπορά, όπως συνέβη χθες Κυριακή, υπό το σύνθημα "Μένουμε", μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η επιθυμία τους θα εκπληρωθεί. Η Πολωνία δεν "φεύγει", γιατί δεν έχει και πού να "πάει". Αλλά αυτό ακριβώς κάνει τα πράγματα πολύ δυσκολότερα για όλους στην Ε.Ε. Η Πολωνία δεν αναζητεί τις "παγκόσμιες φιλοδοξίες" της, όπως η "global Britain” των

  O Γάλλος πρόεδρος (φωτ. από παλαιότερη ομιλία του στη στρατιωτική βάση της Ορλεάνης) επιμένει στη βασική στρατηγική του σύλληψη: η Ε.Ε. είτε θα σταθεί στα πόδια της στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και των τεχνολογιών αιχμής είτε θα γίνει κομπάρσος της παγκόσμιας Ιστορίας. Φωτ. EPA / JULIEN DE ROSA   Το μεγάλο στοίχημα του Εμανουέλ Μακρόν «Να αναλάβουμε την ασφάλειά μας» Η κοινή συνέντευξη Τύπου του Εμανουέλ Μακρόν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή τους στο Ελιζέ, την περασμένη Τρίτη, προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, καθώς όλοι περίμεναν την πρώτη δημόσια τοποθέτηση του Γάλλου προέδρου ύστερα από το ράπισμα που δέχθηκε η χώρα του με το αμυντικό σύμφωνο Αυστραλίας – Ηνωμένου Βασιλείου – Ηνωμένων Πολιτειών (AUKUS) και την ακύρωση του γαλλικού συμβολαίου για τα αυστραλιανά υποβρύχια. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν απογοήτευσε το διεθνές ακροατήριο. «Εμείς οι Ευρωπαίοι οφείλουμε να βγούμε από την αφέλεια… Είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι εδώ και κάτι περισσότερο α

Η εξέλιξη αυτή είναι απόρροια όχι ενός συγκυριακού συσχετισμού δυνάμεων, που θα μπορούσε να ανατραπεί, αλλά του ίδιου του πολιτικού DNA της Ενωσης. Με την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης (1957), τα κράτη-μέλη χάνουν το προστατευτικό όπλο των εθνικών δασμών. Με την ενιαία ευρωπαϊκή πράξη (1986) και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) χάνουν και το δεύτερο σημαντικό όπλο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, αλλά και τη δυνατότητα αντικυκλικών πολιτικών, που θα διόγκωναν προσωρινά τα ελλείμματα. Και με τη Συνθήκη της Λισαβόνας υποχρεώνονται να παραδώσουν τις στρατηγικές, δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό, ενώ ταυτόχρονα τους απαγορεύεται να ασκούν προστατευτισμό ακόμα και σε βάρος χωρών εκτός ΕΕ! Αλλά και οι νέοι μηχανισμοί με πρόσχημα την κρίση Χρέους της Ευρωζώνης -όπως ο Eυρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ)- που διευκολύνουν μια μακροπολιτική συνθήκη όπου η πολιτειακή εμβάθυνση και η δημοκρατική νομιμοποίηση χάνουν δραματικά την επιτακτικότητά

Oι άγνωστες πτυχές παραμένουν πολλές. Ωστόσο, η πρόθεση είναι να αποτυπώσουμε τη βασική εικόνα. Αυτό που θα περιλαμβάνει, θα βασιστεί στο πού και πόση πίεση θα ασκηθεί τα επόμενα χρόνια.  Η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν εξαρχής καταδικασμένη. Το ανυπέρβλητο εμπόδιο των εθνικών ταυτοτήτων και ποια νέα μπλοκ χωρών αναμένεται να διαμορφωθούν. Ο ρόλος της γεωγραφίας, οι εμπορικές σχέσεις και το χάσμα Δύσης-Ανατολής και Βορρά-Νότου. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα πάντα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που διαιρείται από γεωγραφικά εμπόδια. Για δύο χιλιετίες, όχι μόνο αντιμετώπιζε μαζικούς και συνεχείς εσωτερικούς πολέμους, αλλά τηρούσε και αρχεία των πολέμων αυτών, πληροφορώντας την κάθε γενιά για όλες εκείνες τις περιπτώσεις που οι πρόγονοί τους αδικήθηκαν. Με την πάροδο των αιώνων, μεγάλες αυτοκρατορίες ήκμασαν και κατέρρευσαν, αφήνοντας πίσω τους ομάδες ανθρώπων με διαφορετικές ιστορίες, γλώσσες και κουλτούρες. Το οποιοδήποτε πρόγραμμα που

Το συνέδριο του Νοεμβρίου, το οποίο συγκέντρωσε 50 κορυφαίους οικονομολόγους, εξέτασε εάν το ευρώ ήταν μια αποτυχία. Συζητήθηκαν μια σειρά από ερωτήσεις. Πώς θα πρέπει να κριθεί το ευρώ; Καθαρά από το γεγονός ότι έχει επιβιώσει; Ή από το γεγονός ότι έχει γίνει ένα σημαντικό διεθνές αποθεματικό νόμισμα; Ή με τη σύγκριση του τι λένε οι υποστηρικτές ότι θα κάνει για την Ευρώπη με το τι πραγματικά συνέβη; Έχει βοηθήσει το ευρώ την Ευρώπη να απαντήσει στις οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει; Ή έχει καταστήσει ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν αυτές οι προκλήσεις, δημιουργώντας νέες επίσης; Θα μπορούσε η διάλυση της ευρωζώνης να ανοίξει τον δρόμο για μια οικονομική ανάκαμψη και μια χαλάρωση των πολιτικών εντάσεων; Ή θα απελευθέρωνε ανεξέλεγκτη οικονομική και πολιτική αστάθεια; Υπήρξε ευρεία συναίνεση ότι το ευρώ ήταν μια απογοήτευση: η οικονομική επίδοση της νομισματικής ένωσης ήταν πολύ φτωχή, και αντί να φέρει τα κράτη-μέλη της ΕΕ μαζί και να προωθήσει μια

Τη Δευτέρα 14-12 η ΕΕ-Ευρωζώνη μπαίνουν στην τελική ευθεία της κρίσης που ξεκίνησε την άνοιξη του 2010 με τη διάσωση της Αθήνας και στη συνέχεια εκτυλίχθηκε ως μια στο παρά πέντε αλληλεγγύη του Βερολίνου προς τους εταίρους του έναντι μιας πρωτοφανούς στα πολιτικά χρονικά της Γηραιάς Ηπείρου πρόσδεσης σε μια άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία -με άλλα λόγια αν και πόσες περιφέρειες θα μπορέσει να ελέγξει η ακροδεξιά- αυτό που μετρά είναι η πρωτιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στον πρώτο. Ολάντ και Μέρκελ έχουν μπροστά τους ενάμιση χρόνο και δεκαοχτώ μήνες μέχρι τις εκλογές την άνοιξη του 2017 στη Γαλλία και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γερμανία. Αν δεν υπάρξει αλλαγή γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη, η Λεπέν θα επενδύσει κατά κύριο λόγο σε μια αντιγερμανική ρητορική που έχει εξ ορισμού πολυσυλλεκτική εμβέλεια. Η αμφισβήτηση που δέχεται ο Ολάντ για τη δημοσιονομική λιτότητα και η ανταρσία

«Κουτσή Πάπια» (Lame Duck) αποκαλείται στην αμερικανική πολιτική ορολογία ο πρόεδρος που δεν ελέγχει το Κογκρέσο άρα, κατά συνέπεια, έχει μειωμένη φερεγγυότητα ως προς την υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό. Ο απαξιωτικός αυτός αμερικανικός χαρακτηρισμός θα μπορούσε να απονεμηθεί σήμερα ταυτόχρονα και στην καγκελάριο της Γερμανίας και τον πρόεδρο της Γαλλίας, καθώς κανείς από τους δύο δεν έχει τη δυνατότητα να αναλάβει και να υλοποιήσει πολιτικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μιας δυναμικής που αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Πρώτη η Μέρκελ, που με την ασφάλεια των τότε υψηλών ποσοστών αποδοχής της στις δημοσκοπήσεις επιχείρησε, με αφορμή το Προσφυγικό, να επιβάλει στην Ε.Ε.μια συνολική και αλληλέγγυα στάση και στην ίδια της τη χώρα να σπάσει το ταμπού της «αμοιβαιοποίησης του κινδύνου», που από την άνοιξη του 2010 είναι η τροχοπέδη για μια χωρίς αστερίσκους αλληλεγγύη του Βερ

Κάμερον και Ερντογάν αξιοποιούν σε όφελός τους την ψύχωση της γερμα­νικής ελίτ για αμοιβαιο­ποίηση του κιν­δύ­νου με τους εταί­ρους σε Ευρωζώνη και ΕΕ Ποια σχέση μπορούν να έχουν η επαναδιαπρα­γ­μάτευση της ένταξης της Βρετανίας του Κάμερον στην ΕΕ με την αναζήτηση μιας ειδικής σχέσης ανάμεσα στην Τουρκία του Ερντογάν με την Ευρώπη των «28»; Πρώτα απ' όλα η χρονική σύμπτωση: Την Τρίτη έγινε γνωστή η λίστα των αιτημάτων του Κάμερον και κατέστη σαφές ότι στόχος είναι η διαβούλευση Λονδίνου-Βρυξελλών να έχει τερματισθεί μέχρι τον Δεκέμβριο, ώστε ο Κάμερον να μπορέσει να δεσμευθεί υπέρ του «ναι» στην ΕΕ με το δημοψήφισμα να προσδιορίζεται εντός του Ιουνίου του 2016. Δύο μέρες αργότερα, από τη Μάλτα οι «28» αποφάσισαν να συγκαλέσουν μια έκτακτη σύνοδο κορυφής, παρουσία του Ερντογάν για τη διαχείριση από κοινού της πρόκλησης του προσφυγικού. Ο κοινός παρονομαστής των επιδιώξεων του Κάμερον και του Ερντογάν απέναντι στην ΕΕ είναι ξεκάθαρος: Πέραν των όποιων επιμέρους

Γιάννης Καλαϊτζής - Εφημερίδα των Συντακτών Στη διεθνοπολιτική κονίστρα του καλοκαιριού δεσπόζουν νέα και χρονίζοντα προβλήματα. Ο εμφύλιος στην Ουκρανία, η νέα ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα, η συμπλήρωση σαράντα ετών τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, εν μέσω «νέας προσπάθειας επίλυσης».  Εντούτοις, κοινή εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. δεν προκύπτει για κανένα πρόβλημα. «Ακρα του τάφου σιωπή», τόσο για το Κυπριακό όσο και για το Παλαιστινιακό. Αντιθέτως, βρίθουν οι ποικίλες μονομερείς τοποθετήσεις. Εν μέσω ανηλεών βομβαρδισμών, η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσαν πως «το Ισραήλ δικαιούται αυτοάμυνα». Μα, αποτελεί η αυτοάμυνα αποκλειστικό δικαίωμα των Ισραηλινών, πλέον; Δεν αμύνονται τα γυναικόπαιδα της Παλαιστίνης ή οι εξεγερμένοι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας, όπου γλώσσα και κόμματα κηρύχθηκαν παράνομα; Νομιμοποιείται τόσο εξόφθαλμη μονομέρεια; Οι πολίτες παρακολουθούν σοκαρισμένοι την ισραηλινή βία και την αποδοχή της,