IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου. | In   Για το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό ,  Δ`~. ,  Επικαιρότητα ,  Νέο Ανατολικό Ζήτημα Ζούμε την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας υποχώρησης, συρρίκνωσης ή/και παρακμής, η οποία ξεκινά μετά το 1922. Η πορεία αυτή θα ολοκληρωθεί με το Κυπριακό και το Μακεδονικό [*], τα ζητήματα της Θράκης και του Αιγαίου (και προφανώς της Ηπείρου). Παραθέτω απόσπασμα από ένα γνωστό κείμενο και ολοκληρώνω με ένα σχολιασμό: ''...το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος, απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης...  Έκτοτε [μετά την κορύφωση του 1920] αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα.  Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το κράτος ό...

Θεόδωρος Βρυζάκης:  ''Παρηγοριά'' H  δοκιμασία που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα έχει, ίσως, και κάποιες θετικές πτυχές – έτσι συμβαίνει με κάθε καταστροφή. Mοιάζει τελευταία να μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν, με σοβαρότητα και συνέπεια, απάντηση στο ερώτημα: Γιατί, διακόσια χρόνια τώρα, θέλουμε να γίνουμε ένα σωστά οργανωμένο, λειτουργικό, προηγμένο ευρωπαϊκό κράτος – και δεν τα καταφέρνουμε. Tι φταίει, ποιος μας εμποδίζει, πού σκοντάφτουμε. Ξέρουμε ότι την ύπαρξη του κράτους μας την οφείλουμε, σε μεγάλο βαθμό, στον «φιλελληνισμό» της Δύσης. Bέβαια, ο δυτικός φιλελληνισμός αφορούσε (αποκλειστικά) στην αρχαία Eλλάδα: «Eλληνες» ονόμαζαν οι Δυτικοί (και ονομάζουν) μόνο τους αρχαίους. Tους Eλληνόφωνους, τους κάτω από τον τουρκικό ζυγό, τους αποκαλούσαν στη Δύση «Γραικούς». H λέξη σήμαινε, με αξιολογικά αρνητική, περιφρονητική σημασία, τον ετερόδοξο, τον σχισματικό, περίπου τον εξωμότη – και ταυτόχρονα τον ακαλλιέργητο, τον πολιτισμικά υποδεέστερο. ...

(...) Ο,τι βιώνουμε οδυνηρά ως ασυνέχεια, ό,τι καλούμε κρίση, μάς οδηγεί να σκεφτούμε την πορεία μας, τους εαυτούς μους, μέσα από μικρότερες αφηγήσεις, με πολλά μικρά ποτάμια αδύναμης σκέψης, χωρίς μια μεγάλη κεντρική πίστη, χωρίς ένα τέλος, έναν μεγάλο σκοπό. Ομως μια υπόγεια θέρμη μας παρακινεί διαρκώς σε εντοπισμό μερικών αληθειών, που μας επιτρέπουν να συντάσσουμε ευέλικτες στρατηγικές επιβίωσης, πολύτροπες, πολυμήχανες, ακόμη και αντινομικές, πάντα δραστικές, λυσιτελείς. Αυτός ο πολύμιτος ιστός ο σχισμένος, με τα χάσματα και τις λαβές, τους παραπόταμους και τα φυκόγεντρα ρυάκια, είναι το παρ’ ημίν μεταίχμιο απ’ το οποίο θα κρατηθούμε για να του φύγουμε. Στην Αθήνα, παραμονές του 2014, επάλληλα και ταυτοχρόνως: εσπρέσο Κεντρικής Αμερικής, νταούλια και ζουρνάδες ισλαμοβαλκάνια, συμφόρηση αυτοκινήτων, συζητήσεις για μέλλον Ευρώπης, θεολογία εικόνας, συναίρεση παράδοσης και συγχρονίας, αυθαίρετα άλματα από τον εβραϊκό μυστικισμό στη μεταμοντέρνα συνθήκη, περιδιαβάσεις ...

Έτσι  σκοτώνουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και τον Ελληνισμό, αν θεωρήσουμε ότι η μητρόπολη είναι η κοιτίδα ολόκληρου του Ελληνισμού. Μια εικόνα μετα-Άλωσης έθνους προκύπτει από την τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής γενικότερα για την Ελλάδα: To 64% των Ελλήνων ηλικίας 15-35 ετών δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν σε άλλη χώρα για να εργαστούν. Όπως ακριβώς συνέβαινε και μετά την Άλωση της Πόλης. Όλοι ήθελαν να φύγουν στην Δύση, τα λαμπρότερα μυαλά του Ελληνισμού βρήκαν καταφύγιο και μεταλαμπάδευσαν το ελληνικό πνεύμα στην ιταλική χερσόνησο και την Γαλλία. Τώρα φεύγουν στα πέρατα της Οικουμένης στην μεγαλύτερη εθνική αιμορραγία που προκάλεσαν οι Παπανδρέου και το Μνημόνιο. το 64% των Ελλήνων ηλικίας 15- 35 ετών (27% για περιορισμένο χρονικό διάστημα και 37% μακροπρόθεσμα) δηλώνουν έτοιμοι να εγκατασταθούν και να εργαστούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.  Και γιατί να μην συμβεί αυτό όταν αυξήθηκε η, ήδη απίστευτη για τα ελληνικά δε...

Γράφω αυτό το κείμενο με πόνο καρδιάς και οδύνη. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν νιώθω καθόλου ευχάριστα να ασκώ κριτική σε συμπολίτες και συνανθρώπους μου, όταν μάλιστα αυτοί κατέχουν το αξίωμα του πολιτικού και του εκλεγμένου εκπροσώπου του λαού. Όμως, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού μου, καθώς « φίλος ο Πλάτων, αλλά φιλτάτη η αλήθεια ». Και όσο πιο γρήγορα, όσοι περισσότεροι δούμε την αλήθεια, τόσο ταχύτερα θα σωθεί η πατρίδα μας. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠαΣοΚ και ΝΔ, αλυσοδεμένα τα ίδια -μέσω των ηγετών και των μελών των- από δεσμεύσεις προς τρίτους όπως το διεθνές τραπεζικό καρτέλ και διάφορες διεθνείς λέσχες που προωθούν την παγκόσμια διακυβέρνηση ή από βρώμικα χρήματα μέσω σκανδάλων τύπου Siemens και άλλων, αλυσοδένουν τώρα τους Έλληνες και φονεύουν την Ελλάδα. Για όσους πιστεύουν ή προπαγανδίζουν ότι το Μνημόνιο ήταν και είναι μονόδρομος, ας δούμε τι λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί, σύμφωνα με τον επιφανή Έ...

Μπουκαμβίλια στην Ύδρα της elenikiokia   Λίνδος την άνοιξη,  Ρόδος, του Marite2007 Ανοιξιάτικα λουλούδια της Κρήτης του Peace Correspondent.  Στο βάθος τα Λευκά Όρη. Λουλούδια στην ακτή,  Ρόδος, της esther Αρχαία Ολυμπία την άνοιξη, του azbeen Κεριά τη Μ. Εβδομάδα σε εκκλησία στη Βουλιαγμένη  της poly_mnia (*) Πάσχα στη Σύρο στον Αγιο Παντελεήμονα, Πάσχα στου Στρέφη, Πάσχα στην Εγκωμη και στις Πλάτρες, στον Μαραθώνα της Αγάπης, Πάσχα στη Μύκονο. Στα νησιά και τα όρη. Οπου και να ’ταν, ήταν Πάσχα Αρχιπελάγους. Γιατί όλα απέρρεαν σε ανθισμένες λοφοπλαγιές, σε αλίπληκτους βράχους, σε καλντερίμια και βουλιστά ζωγραφισμένα από μολόχες, τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, με μυρωδιές από μαστίχα, μαχλέπι κι αμμωνία, με καμπανίσματα δειλινά, με καινούργια παπούτσια, με πυρετώδη φλερτ κάτω από φοίνικες και πιπεριές. Το Πάσχα η ζωή ανθίζει σαν την ηθογραφία της. Ο βίος αποσπάται ώριμος από την τυρ...