IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Στον αριθμό των  960  φτάνουν τα   πλαστά πιστοποιητικά   (πτυχία Πανεπιστημίων ή ΤΕΙ, απολυτήρια Δημοτικού ή Λυκείου, τίτλοι ξένων γλωσσών κλπ) που χρησιμοποίησαν εντέχνως στο παρελθόν εκατοντάδες υποψήφιοι   δημόσιοι υπάλληλοι - παραποιώντας βαθμολογίες τίτλων η πλαστογραφώντας ακόμη και πτυχία- προκειμένου να διοριστούν από το "παράθυρο" ή μέσω διαγωνισμών του ΑΣΕΠ στο δημόσιο. Από την άλλη  αρκετοί μόνιμοι υπάλληλοι  πλαστογράφησαν τίτλους γνώσης ξένων γλωσσών η ηλεκτρονικών υπολογιστών προκειμένου να προαχθούν η να εξελιχθούν βαθμολογικά και μισθολογικά. Αυτό αποκάλυψε ο έλεγχος που διενήργησαν το 2015 οι Επιθεωρητές-Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης σε Υπουργεία, Νομικά πρόσωπα Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα ,Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και σε εκατοντάδες φορείς και Οργανισμούς του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το  newpost  παρουσιάζει αναλυτικά τα στοιχεία που έφεραν στο φως οι  Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκηση ς από τα οποία προκύπτουν 960 σκαστές πε

Μετά τον κ. Μάρδα, είμαι ο φανατικότερος υποστηρικτής της «κατάσχεσης» των αποθεματικών των δημοσίων οργανισμών, υπέρ του υπουργείου Οικονομικών. Εξηγούμαι: 1. Είναι αναπτυξιακό μέτρο, υπέρ της ρευστότητας της αγοράς. Μπροστά στον φόβο της αναγκαστικής κατάθεσης στην ΤτΕ, κάποιοι Δήμοι και οργανισμοί (με ΜΗ 100% ελεγχόμενη από την κυβέρνηση διοίκηση) σκέφτονται, ή ξεκίνησαν ήδη να πληρώνουν προμηθευτές, συνεργάτες και λοιπούς παρίες του ιδιωτικού τομέα που τους έχουν τόσους μήνες απλήρωτους. Σατανικό, ε; 2. Γονατίζουν οι 3 συστημικές ημι-ιδιωτικές και η αμιγώς κρατική ΕΤΕ. Εξηγώ το απλό, που δεν το σκέφτηκαν όμως οι σούπερ εγκέφαλοι του ΥΠΟΙΚ μέσα στον πανικό τους. Πού είναι σήμερα κατατεθειμένα τα διαθέσιμα των δημοσίων φορέων; Στις 4 συστημικές. Κατευθύνοντάς τα στην Τράπεζα της Ελλάδος, τα «τραβάνε» από τις τράπεζες αυτές. Άρα, η ήδη ανύπαρκτη ρευστότητά τους καταρρέει πλήρως και στρέφονται στην ΕΚΤ. Ο Ντράγκι τους χαρίζει την αμέριστη συμπαράστασή του και μηδέν

 ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ  Οι “χρυσές” εθελουσίες των τραπεζικών πληρώνονται με τα λεφτά του λαού! Ο εργαζόμενος των 700€   (δηλαδή ο καλοπληρωμένος)   σε όλον του τον εργασιακό βίο δεν πρόκειται να μαζέψει το ποσό που παίρνει κάθε τραπεζικός υπάλληλος για να φύγει.   Αυτό ισχύει ακόμη και για τον τυχερό που θα έχει δουλειά και θα εργαστεί συνεχώς για 40 έτη έως την συνταξιοδότησή του. Αυτό όμως που πολύς κόσμος δεν έχει κατανοήσει είναι πως  όλες οι συστημικές τράπεζες είναι πλέον κρατικές . Το μυστικό αυτό έχει κρυφτεί καλά μέσα στη δημοσιότητα, αφού ναι μεν όλοι γνωρίζουν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αλλά δεν κατανοούν πως αυτό σημαίνει κρατικοποίησή τους. Την συγκάλυψη αυτή την χρεώνονται εξίσου τόσο οι μνημονιακοί όσο και οι αντιμνημονιακοί σχηματισμοί, οι οποίοι μάλιστα  διαθέτουν οικονομικά επιτελεία που αντί να αναδεικνύουν τις λαμογιές των τραπεζών, προτιμούν να επενδύουν σε αυτές. Αν κάποιος έχει αμφιβολία ας κοιτάξει τα ποσοστά των μετοχών που κατέ

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου. Αγαπητό μου ημερολόγιο. Από το πρωί σήμερα, μια παράξενη ανησυχία έχει τρυπώσει μέσα μου. Σαν να έχω αμελήσει κάτι πολύ σημαντικό. Λες να είναι προαίσθημα; Λες να συμβεί κάτι κακό; Μπα, δεν το νομίζω. Μάλλον θα παράφαγα το βράδυ.  (Αργότερα) Τελικά, πράγματι είχα ξεχάσει κάτι: Να καταθέσω την Κατάσταση Πελατών-Προμηθευτών (είναι μια τυπική διαδικασία που κάνουμε κάθε χρόνο εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες). Μου το θύμιζε το βράδυ ο Γιάννης που έχει το μίνι μάρκετ στη γωνία. «Αν έχει περάσει η προθεσμία την πούτ…ες κακομοίρη μου!» μου είπε. (Σημείωση: Δεν την μπορώ πια την αθυροστομία του. Άλλωστε σιγά! Δεν θα μου πάρουν και το κεφάλι επειδή ξέχασα να συμπληρώσω μια ΚΠΠ!). Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου. Δυστυχώς η προθεσμία έχει λήξει από τις 28 Νοεμβρίου. Το ανακάλυψα σε ένα φόρουμ λογιστών, γιατί στο taxis όσο κι αν έψαξα δεν το βρήκα. Φαντάζομαι θα μου βάλουν κάποιο λογικό πρόστιμο, πράγμα που θα είναι απολύτως δίκαιο. Γιατί κύριε, τι σου ζητάει η καημέ

 Τι θα γίνει με τα βαρίδια που παραλύουν την κρατική μηχανή; Τους  φαύλους, τους εκβιαστές του πολίτη, τους ανίκανους, τους φυγόπονους, όσους θησαύρισαν επιβάλλοντας ταρίφες στο «λάδωμα»; Την επαφή με την πραγματικότητα δεν την εξασφαλίζει κανείς μελετώντας στατιστικές. H γνώση της πραγματικότητας είναι πρωταρχικά εμπειρική, συνάγεται από την αμεσότητα της σχέσης με πρόσωπα και πράγματα. Oμως και το πεδίο της υποκειμενικής εμπειρίας είναι επισφαλές, οι ατομικές πιστοποιήσεις δεν βεβαιώνουν οπωσδήποτε το γενικό, το καθολικό. Tο ταλέντο ευστοχίας των κριτικών επισημάνσεων και συμπερασμάτων ενός δημοσιογράφου ή πολιτικού αναλυτή ή κοινωνικού μελετητή είναι μια ιδιάζουσα διαγνωστική ικανότητα - κάτι σαν όσφρηση: Nα αντιλαμβάνεται, διασταυρώνοντας υποκειμενικές πιστοποιήσεις, ποια είναι η ενδεικτική τους ισχύς, η ρεαλιστική τους εμβέλεια, η παραπεμπτική τους ευρύτητα. (Tο ταλέντο της οσφραντικής συμπερίληψης του γενικού στο επιμέρους ενδεικτικό το έχουν κατεξοχήν οι μεγάλοι μ

(...)   μας δημεύουν κάθε περιουσιακό στοιχείο... τα ρεμάλια.  Δημεύουν χωρίς να ορίζουν νέο τοπίο.  Ούτε στη Σοβιετική Ένωση!  Πλιάτσικο κανονικό.  Μας τιμωρούν με βαναυσότητα, γιατί έτσι! (...)  Σκίτσο  του ΠΑΝΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ 1. Ρεμάλι, μας «δημεύουν», τα ρεμάλια Κάθε παρέα έχει και το ρεμάλι της. Το ίδιο και η δική μας. Τα ρεμάλια μερικές φορές καβατζάρουν γλυκά αισθήματα από την παρέα, σε αναντιστοιχία με το γεγονός ότι είναι ρεμάλια. Ίσως γιατί η ζωή και οι επιλογές τους φαντάζουν σαν «ξωτική» διαδρομή στα μάτια των «σωστών». Το συμπαθούσα το ρεμάλι και του στάθηκα σε κάθε δυσκολία της ζωής του, παρ' όλο ότι μονίμως του τραβούσα και ένα γενναίο χεσίδι που κατέληγε «Αν νομίζεις ότι θα σε γηροκομήσω, κάνεις λάθος. Θα μείνεις μόνος σου στο τέλος. Μα, δεν ντρέπεσαι; Δεν έχεις, ρε μαλάκα, ίχνος αυτοεκτίμησης; Μια ζωή τον εύκολο δρόμο. Τον χωρίς σκέψη. Πώς ξόδεψες έτσι άσπλαχνα τον ιδρώτα και των γονιών σου ακόμα; Θα μεγαλώσεις ποτέ

Η εχθεσινή επίσκεψη μου στην Εφορία Αμπελοκήπων επανέφερε στη μνήμη μου ένα περιστατικό στο Όστιν του Τέξας, όταν ένας άνδρας που πιθανολογείται ότι ήταν εξοργισμένος με τις αρχές έριξε το αεροπλάνο του επάνω σε κτηριακό συγκρότημα όπου στεγάζονται υπηρεσίες της εφορίας. Η συντριβή του αεροπλάνου προκάλεσε πυρκαγιά στο επταόροφο κτίριο.Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε τότε ότι το συμβάν δεν είχε κάποια σχέση με την τρομοκρατία. Ήταν πιθανώς «μ ία εσκεμμένη επίθεση από ένα άτομο που έδρασε μόνο του» , δήλωσε ο επικεφαλής της αστυνομίας του Όστιν, Αρτ Ακεβέδο, προσθέτοντας ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να γίνουν κι άλλες τέτοιες ενέργειες. Δεν κατάλαβα ποτέ για πιο λόγο θεωρήθηκε ότι το συγκεκριμένο συμβάν δεν ήταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν επρόκειτω για μια επίθεση με κρατικό στόχο; Δεν είχε στόχο να καταστρέψει ένα κτίριο, και να σκοτώσει αθώους πολίτες; Δεν υφίσταται μια κάποια ιδεολογία πίσω από το χτύπημα, ενάντια στο κράτος, ενάντια στο σύστημα; Και πώς μπορεί άραγ

  Ποιος φταίει γι’ αυτήν την κατάσταση; (...) Αν πούμε ότι φταίει «το σύστημα», τότε διαχέουμε τις ευθύνες σε ένα αχανή μηχανισμό, τις αποπροσωποποιούμε και τελικά αθωώνουμε τα πρόσωπα. Αν πούμε ότι φταίνε τα συγκεκριμένα πρόσωπα που δεν κάνουν τη δουλειά τους, τότε αθωώνουμε το ελληνικό Δημόσιο, τους νομοθέτες και την υπηρεσιακή ιεραρχία.   Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η ευθύνη είναι μεικτή. Πράγματι, η φυγοπονία, η αγένεια και η ανικανότητα αποτελούν γνωρίσματα του χαρακτήρα συγκεκριμένων προσώπων. Το γεγονός όμως ότι στη χώρα μας έχουν λάβει διαστάσεις επιδημίας οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν μηχανισμοί αξιολόγησης, ελέγχου και επιβολής κυρώσεων στο Δημόσιο. (...) ΚΥΡ Φίλος της στήλης, ο οποίος διάγει -όχι και τόσο εύκολα- την όγδοη δεκαετία του πολυτάραχου βίου του, μου διηγήθηκε το εξής πραγματικό περιστατικό: στις 18 Ιουλίου δέχθηκε τηλεφώνημα να παραστεί, άρον άρον, στην Επιτροπή Κρίσεως Αναπηρικών Συντάξεων του ταμείου του, η οποία θα συνερχόταν την επομέν

(...) το κύριο πρόβλημα.  Ηταν (και παραμένει…) το πολιτικό σύστημα των πελατών και του παρασιτισμού.  Εξαιτίας του, κάθε χρόνο  (α) η οικονομία γίνεται ασθενέστερη  και  (β) η τρόικα απαιτεί μέτρα που πριν από λίγους μήνες ήταν αδιανόητα – δεν έθετε για συζήτηση, καν. (...) (...)  οι πολιτικές ελίτ που κυβερνούν τον τόπο, με άνετες πλειοψηφίες συνήθως, έχουν φθαρεί ανεπίστρεπτα, περισσότερο κι από τους άνεργους και τους κατεστραμμένους της κρίσης. Οι ολίγες, ούτως ή άλλως, ικανότητές τους φαίνονται εντελώς ανεπαρκείς τώρα ενώπιον των ιστορικών προκλήσεων. Πέραν αυτού, νοητικά και ψυχικά είναι προσανατολισμένοι σταθερά στην αυτοαναπαραγωγή τους και στην αναπαραγωγή ενός κράτους χαμηλών προσδοκιών, υπό απόλυτο έλεγχο, εργαλείο για τις δικές τους επιδιώξεις. Δεν ξέρουν και δεν επιθυμούν κάτι άλλο.Επιπλέον, και τούτο το χαρακτηριστικό διατρέχει εγκάρσια το πολιτικό σύστημα, δεν είναι σε θέση να επιχειρήσουν συγκλίσεις και συνθέσεις, πόσω μάλλον υπερβάσεις. Δεν